Τα παιδιά κατά κανόνα αρέσκονται στις συνεχείς αλληλοκατηγορίες. Το κάνουν για να μας τραβήξουν την προσοχή; Το κάνουν από ανταγωνισμό; Μήπως επειδή αισθάνονται ζήλια; Ή γιατί απλά θέλουν να δείχνουν «καλά» παιδιά;

Ας μάθουμε τις πιθανές αιτίες και πώς μπορούμε να παρέμβουμε κατάλληλα.

 

 

 

 

«Εσύ φταις»

 

 

 

Διαβάστε επίσης: Συμπεριφορές που δεν φαντάζεστε ότι είναι αναπτυξιακά ορόσημα

 

 

 

 

Όταν ένα παιδί κατηγορεί ένα άλλο ή φτάνει έως τον τσακωμό όταν εκείνο κάνει κάτι ενάντια στους καθιερωμένους «κανόνες», τότε μπορεί:

  • Να θέλει να τραβήξει την προσοχή, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει.
  • Να θέλει να ευχαριστήσει τους γονείς του και να κερδίσει την εύνοια των ενηλίκων.
  • Να θέλει να δείξει ότι έχει μάθει πολύ καλά τους κανόνες που έχει διδαχθεί.
  • Να νιώθει την υποχρέωση να καταγγείλει συμπεριφορές που αντιβαίνουν τους καθιερωμένους κανόνες.
  • Να αισθάνεται φόβο, εάν φταίει το ίδιο, να παραδεχθεί το λάθος και να αναλάβει την ευθύνη.

 

 

 

Πώς να αντιμετωπίσετε την κατάσταση

Εάν το παιδί σας κατηγορεί ένα άλλο για να τραβήξει την προσοχή σας, φανταζόμαστε πως τα έχει ήδη καταφέρει! Ως εκ τούτου, θα συνεχίσει αυτή τη στάση, καθώς το θεωρεί κάτι θετικό.

Εάν μιλάμε για μια κατάσταση που δεν έχει σημασία, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι ακριβώς αυτό. Να μην δώσουμε ιδιαίτερη σημασία και άρα αξία στα κατηγορώ του παιδιού για ένα άλλο. Έτσι, ίσως σταδιακά με τον τρόπο μας τα αποτρέψουμε από το να θυμώνουν και να κατηγορούν τους άλλους για ασήμαντα πράγματα.

Βέβαια, από την άλλη πλευρά, θα πρέπει πάντα να αξιολογείτε την κατηγορία διότι μπορεί να αφορά μια επικίνδυνη κατάσταση στην οποία θα πρέπει να δώσετε σημασία.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σημαντικό να βοηθήσουμε το παιδί να διαφοροποιήσει τι είναι πραγματικά επικίνδυνο ή ενοχλητικό και τι όχι. Άλλο να κατηγορεί το παιδί το μικρό του αδερφάκι ότι σκαρφαλώνει στα δέντρα και μπορεί να πέσει, και άλλο να το κατηγορεί ότι χάλασε ένα ασήμαντο παιχνίδι.

 

 

 

 

Προωθώντας την αυτονομία των παιδιών

Δε χρειάζεται πάντα να ακούμε τις κατηγορίες των παιδιών, ειδικά όταν δεν υπάρχει κίνδυνος ή όταν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ τους. Εάν πάρουμε το μέρος του ενός ή του άλλου, θα ενθαρρύνουμε την ανταγωνιστικότητα. Από αυτή την άποψη, πρέπει να τα αφήνουμε κάποιες φορές να λύνουν μόνα τους μικρές συγκρούσεις ή προβλήματα. Με αυτόν τον τρόπο, θα αναγκαστούν να διαπραγματευτούν και τελικά να συνεργαστούν.

Στη διαδικασία αυτή, εμείς οφείλουμε να έχουμε το νου μας στο πού «πάει» η σύγκρουση και φυσικά με διακριτικό τρόπο να διασφαλίσουμε το σεβασμό στην όποια αντιδικία.