Δεν ξέρω πώς ήταν τα πράγματα στην εποχή των μαμάδων μας αλλά στη δική μας οι μαμάδες βαθμολογούνται ανά πάσα στιγμή.
Χωρίζονται κατά κάποιο τρόπο σε καλές και σε κακές ανάλογα με το πόσα κάνουν και πόσα δεν κάνουν.
Μάλιστα, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, οι πιο σκληροί κριτές είναι οι ίδιες οι μαμάδες.
Οι μανάδες δηλαδή είτε είναι καλές και αφοσιωμένες και γεννάνε φυσιολογικά (χωρίς επισκληρίδιο) μετά από πόνους 24 ωρών, θηλάζουν αποκλειστικά όσο συχνά θέλει το παιδί, αποφεύγουν να δουλεύουν και το κοιμίζουν στο κρεβάτι τους;
Είτε είναι εκείνες που δεν δίνουν σημασία, οι κακές δηλαδή (;) και γεννάνε με καισαρική, δίνουν ξένο γάλα, γυρίζουν στη δουλειά στις 40 μέρες και βάζουν το μωρό να κοιμάται στην κούνια του;
Αν μία μάνα ξυπνάει 5 φορές τη νύχτα είναι καλή;
Και αν πηγαίνει κομμωτήριο κακή;
Εγώ είμαι μέτρια λοιπόν!
Ουφ.
Το αποφάσισα.
Γέννησα και τα δύο παιδιά μου με καισαρική -το πρώτο μετά από 20 ώρες πόνων-, ήπιαν και τα δύο μητρικό γάλα αλλά το πρώτο έπαιρνε και ξένο γάλα, τα έβαλα στο δωμάτιό τους στους 4 μήνες, πήγα στη δουλειά στους 5, δεν τα έπαιρνα στο κρεβάτι αλλά όταν ξύπναγαν τη νύχτα τα κράταγα αγκαλιά στην πολυθρόνα δίπλα στο κρεβάτι…
Και άλλα πολλά τέτοια, μέτρια.
Από τότε όμως πέρασαν αντίστοιχα 14,5 και 11 χρόνια και είναι πολλές οι φορές που νοσταλγώ τα βράδια στην πολυθρόνα αλλά και πολλές άλλες που είμαι πολύ χαρούμενη που μεγάλωσαν και μπορούν να ζεστάνουν το φαγητό –που τους έχω μαγειρέψει- μόνοι τους, χωρίς να χρειαστεί να διακόψω το γράψιμό μου.
Ξέρετε γιατί νοσταλγώ τα βράδια στην πολυθρόνα;
Γιατί τα πράγματα ήταν πιο απλά, οι κίνδυνοι πιο ορατοί και τα διλήμματα πολύ πιο συγκεκριμένα.
Να δώσω πιπίλα ή να μη δώσω;
Να φάει μπανάνα με μήλο ή με αχλάδι;
Να πάρω τηλέφωνο τον παιδίατρο ή να μην τον πάρω;
Όμως η μητρότητα δεν εξαντλείται στα λίγα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, η ιδιότητα της μητέρας είναι μία που δεν μπορούμε ποτέ να χάσουμε εφόσον την αποκτήσουμε.
Και οι κρίσεις και οι βαθμολογήσεις πιθανώς, συνεχίζονται για πάντα και όσο περνάνε τα χρόνια οι πιο σκληροί κριτές γίνονται τα ίδια τα παιδιά μας.
Όχι τόσο με αυτά που μας λένε μόνο, όσο κυρίως με αυτά που κάνουν, με τις επιλογές τους, με το ποιοι άνθρωποι έχουν γίνει, με τον δρόμο που ακολουθούν…
Και εκεί πια τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Δεν μετριούνται με το πόσα βιολογικά φρούτα τα ταΐσαμε, πόσο θηλάσαμε ή πόσα εμβόλια (δεν) κάναμε.
Σε αυτό το σημείο βέβαια να σημειώσουμε ότι τόσο ο Π.Ο.Υ. όσο και η UNICEF συστήνουν τον εμβολιασμό, όπως και τον αποκλειστικό μητρικό θηλασμό για 6 μήνες.
Όσο περνάνε τα χρόνια προσπαθώ πολύ να παραμένω μία μέτρια μάνα, μία που δείχνει στους γιους της πως οι γυναίκες έχουν την ίδια αξία με τους άνδρες, μία που τους καθοδηγεί χωρίς να τους
καταπιέζει και μία που τους αγαπάει χωρίς να τους πνίγει.
Μακάρι να τα καταφέρνω πάντα να παραμένω μέτρια.
Και εύχομαι να βγάλω και δύο μέτρια παιδιά.
Όπως λέει κι η φίλη μου η Λία, αυτά είναι τα πιο ευτυχισμένα! 
