Τι μπορούμε να κάνουμε περιμένοντας στην αίθουσα του τοκετού;

Η ώρα…μηδέν έφτασε και ο χρόνος μετράει αντίστροφα μέχρι να υποδεχθείτε το μωρό σας. Αναμφισβήτητα, οι στιγμές είναι ξεχωριστές και τα συναισθήματα ανάμεικτα. Από τη μια νιώθετε μεγάλη χαρά και προσμονή, από την άλλη, όμως, έχετε μεγάλη αγωνία και άγχος για το αν θα πάνε όλα καλά. Οι ώρες που μεσολαβούν από τη στιγμή που θα μπείτε στην αίθουσα του τοκετού  μέχρι τον τοκετό είναι πολλές και αρκετά δύσκολες, γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό για εσάς να αισθάνεστε όσο το δυνατόν πιο καλά και άνετα. Καλό είναι, λοιπόν, να ξέρετε πώς μπορείτε να ικανοποιήσετε τις ανάγκες σας, τι μπορεί να σας βοηθήσει και τι όχι και τι μπορείτε, φυσικά, να αποφύγετε.

Συνήθως η μέλλουσα μητέρα, όπως άλλωστε οι περισσότερες έγκυοι, χάνει την όρεξή της το 24ωρο πριν από τον τοκετό και φθάνοντας στο μαιευτήριο, προφανώς, δεν πρόκειται να πάρει στερεά τροφή για τις επόμενες ώρες. Είναι, λοιπόν, πολύ φυσικό κάποια στιγμή να αισθανθεί έντονη πείνα ή δίψα. Πάντως, το συνηθέστερο είναι, στο διάστημα των τεσσάρων-πέντε ωρών που μεσολαβούν μέχρι τον τοκετό, να μη νιώσει την ανάγκη να φάει και ούτε να το ζητήσει. Εξάλλου, θα της χορηγηθούν οροί  που είναι ζαχαρούχοι. Και, φυσικά, θα βρίσκεται υπό την επίβλεψη του γιατρού και της μαίας, η οποία είναι απαραίτητη για τον τοκετό.

Συνήθως, υπάρχει η δυνατότητα να ακούει η έγκυος στην αίθουσα του τοκετού μουσική -κλασική ή  απαλή- για να χαλαρώνει και να ηρεμεί. Στο δωμάτιο δεν υπάρχει κάτι άλλο που να τη βοηθά να  ξεχνιέται για λίγο, όπως π.χ. τηλεόραση.

Στο μόνιτορ μπορεί και η επίτοκος, εκτός από το γιατρό, να παρακολουθεί πώς εξελίσσεται ο τοκετός, βλέποντας σε μια «κορδέλα» σαν αυτή του καρδιογραφήματος τις ωδίνες και τους παλμούς του εμβρύου. Δεν υπάρχει ζήτημα αν αυτό είναι καλό ή κακό. Συνήθως, οι περισσότερες γυναίκες θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν και εκείνες την οθόνη. Βέβαια, αν σε κάποιες περιπτώσεις υπάρξει κάτι έκτακτο, ο γιατρός κλείνει το μηχάνημα και ετοιμάζει την έγκυο για την καισαρική. Κι αυτό για να μην μεγαλώσει το άγχος και η αγωνία της. Έτσι κι αλλιώς, η νοοτροπία των μαιευτήρων έχει αλλάξει κι έτσι δεν υπάρχουν οι «ηρωικοί» πολύωροι τοκετοί, όπως στο παρελθόν. Δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο, τη στιγμή που, όπως τονίζουν και οι νεογνολόγοι, ένας «επίπονος» τοκετός επιβαρύνει και το μωρό.

Εκείνο που χρειάζεται η επίτοκος είναι να βρίσκει πιο ξεκούραστες στάσεις. Μάλιστα, τα κρεβάτια που διαθέτουν πια τα μαιευτήρια τη διευκολύνουν σ’ αυτό. Κι αυτό, γιατί σπάνε σε τρία μέρη, αλλάζει η θέση για τα πόδια, ανεβοκατεβαίνει η πλάτη. Η μητέρα μπορεί να γυρνάει δεξιά ή αριστερά και να αλλάζει στάσεις. Η μαία που είναι δίπλα της μπορεί να τη βοηθάει σε οποιαδήποτε κίνηση ή αλλαγή στάσης επιθυμεί. Όσο για το περπάτημα, στην κατάστασή της πρέπει να αποφεύγεται. Μάλιστα ούτε και η ίδια αισθάνεται την επιθυμία να περπατήσει. Άλλωστε, με ένα μικρό ή μεγαλύτερο πόνο υπάρχει κίνδυνος να αισθανθεί μια ζάλη και να παραπατήσει.

Η πολύωρη ακινησία μπορεί να προκαλέσει κράμπες. Σε αυτές τις περιπτώσεις η μαία όχι μόνο επεμβαίνει αλλά και προλαμβάνει εγκαίρως τις κράμπες με το ειδικό μασάζ και με το να μην αφήνει πολλή ώρα την έγκυο στην ίδια στάση. Όταν συμβεί μια κράμπα ή ένα «πιάσιμο», η μαία  ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να γίνει για να ανακουφιστεί εύκολα η επίτοκος. Ένα πολύ ευαίσθητο σημείο είναι η μέση, όπου και πάλι η μαία εξασκώντας μια συγκεκριμένη πίεση με τα δάχτυλα βοηθά να μειώνεται ο πόνος.

Η καλύτερη μέθοδος που εφαρμόζεται για την ανακούφιση από τους πόνους του τοκετού και την οποία ζητούν οι περισσότερες γυναίκες, είναι η εφαρμογή της επισκληριδίου αναισθησίας. Οι περισσότερες, μάλιστα, είναι εξοικειωμένες με τη μέθοδο. Αν είναι ο πρώτος τους τοκετός, το έχουν ακούσει ή συζητήσει με τη φίλη τους, την αδελφή τους, κάποια γυναίκα από το κοντινό περιβάλλον, αν πρόκειται για δεύτερο τοκετό, τότε το πιθανότερο είναι να έχουν οι ίδιες την εμπειρία. Παλιότερα περίμεναν μια-δυο ώρες μέχρι να τη ζητήσουν και αφού είχαν ταλαιπωρηθεί. Τώρα η επισκληρίδιος γίνεται αμέσως. Φυσικά, οι γιατροί δεν πιέζουν την έγκυο, γιατί είναι μια αυστηρά προσωπική επιλογή της. Το πώς αντιλαμβάνεται κάθε άνθρωπος τον πόνο είναι διαφορετική υπόθεση. Κάποιος αντέχει περισσότερο, άλλος λιγότερο και δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος. Οι γιατροί μπορούν, για παράδειγμα, να μετράνε την πίεση, να μετρήσουν τις ωδίνες, να παρακολουθήσουν αν το παιδί είναι καλά ή κινδυνεύει, αλλά δεν μπορούν να μετρήσουν  τον πόνο.

Στο πρώτο διάστημα των οκτώ ως δώδεκα λεπτών, είναι πιθανό να συμβεί ο γιατρός να αποφύγει την επισκληρίδιο, αν βλέπει ότι η γυναίκα δεν καταλαβαίνει πόνους, δεν ταλαιπωρείται, γεννάει και είναι μια χαρά. Επίσης, αν η έγκυος έρθει τελευταία στιγμή στο μαιευτήριο και σχεδόν έτοιμη να γεννήσει, π.χ. σε μισή ώρα, σαράντα-πέντε λεπτά, σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνει επισκληρίδιο. Ούτε καν προλαβαίνει καλά-καλά. Η όλη διαδικασία της προετοιμασίας, βέβαια, παίρνει συνολικά 20 λεπτά. Γενικά, η εικόνα έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχουν κραυγές και ταλαιπωρίες στις αίθουσες ωδινών και εξωθήσεων, το περιβάλλον είναι πιο ήρεμο και η όλη διαδικασία πολύ πιο εύκολη.

Αν η γυναίκα γνωρίζει ότι ο γιατρός της αποφασίζει πολύ εύκολα να κάνει επισειοτομή, μπορεί να του ζητήσει από την αρχή να μην ξεκινήσει αυτή τη διαδικασία, παρά μόνο σε περίπτωση που το μωρό κινδυνεύει. Επίσης, είναι σημαντικό να του δείξει ότι γνωρίζει ότι μπορεί να «σκιστεί» και ότι αυτό δεν την πειράζει. Είναι στο χέρι της μάλιστα να κάνει κάποιες προσπάθειες για να αποφύγει το έντονο σκίσιμο: δηλαδή, να χαλαρώσει τη μέση της, να αρνηθεί να ανοίξει τα πόδια περισσότερο από ό,τι χρειάζεται για μια ομαλή γέννα και να μην πιέζει με δύναμη την ώρα που βγαίνει το κεφάλι.

Με την συνεργασία της κας Ιωάννας Τσιαούση (μαιευτήρας – γυναικολόγος)