Είμαστε οι γυναίκες με το κουρασμένο βλέμμα, το ακατάστατο σπίτι και τη γεμάτη καρδιά.
Είμαστε μαμάδες.
Όταν το μωρό μας ξεχνάει το αγαπημένο του κουβερτάκι στο αυτοκίνητο, φεύγουμε από τη δουλειά για να του το φέρουμε. Αλλάζουμε πάνες, παίζουμε κρυφτό, μαγειρεύουμε φαγητό, καθαρίζουμε το χαμό, διαβάζουμε παραμύθια και διώχνουμε τους μπαμπούλες. Από πουθενά, όμως, δεν ακούγεται ένα ευχαριστώ.
Είμαστε αφανείς, αλλά θα ξυπνήσουμε αύριο και θα ξανακάνουμε πάλι τα ίδια από την αρχή.
Είμαστε μαμάδες.
Η ώρα του φαγητού το βράδυ είναι μια καταστροφή. Τα μεγαλύτερα παιδιά γκρινιάζουν για τα πάντα, μαλώνουν μεταξύ τους και δεν θέλουν να φάνε απολύτως τίποτα. Τα μικρότερα τσιρίζουν πετώντας φαγητό δεξιά κι αριστερά, επειδή δεν θέλουν να πάνε για ύπνο. Μέσα σ’ αυτό το χάος, φωνάζουμε στα παιδιά μας. Μετά κλεινόμαστε στο μπάνιο και κλαίμε, επειδή χάνουμε την ψυχραιμία μας, πάλι.
Είμαστε απογοητευμένες, αλλά πάντα συγχωρούμε και συγχωρούμαστε.
Είμαστε μαμάδες.
Υπάρχουν μέρες που είμαστε πολύ κουρασμένες. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να κάνουμε έστω κι ένα βήμα μέχρι να βάλουμε για ύπνο τα παιδιά. Στο μυαλό μας τρέχει ασταμάτητα η λίστα με τις δουλειές που πρέπει να γίνουν – να μαζέψουμε το τραπέζι, να πλύνουμε τα πιάτα, να βάλουμε πλυντήριο γιατί κανείς δεν έχει καθαρά ρούχα να φορέσει. Είναι τόσα αυτά που πρέπει να κάνουμε. Παρ’ όλα αυτά, την τελευταία μισή ώρα καθόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του μωρού με τα μάτια κλειστά, νανουρίζοντάς το γλυκά για ν’ αποκοιμηθεί, γιατί φοβάται μόνο του και μας ζητάει.
Είμαστε εξουθενωμένες, αλλά πάντα θα βρίσκουμε χρόνο για τα παιδιά μας.
Είμαστε μαμάδες.
Αφού, λοιπόν, ξαπλώσουν όλοι, πηγαίνουμε κι εμείς τελικά στο κρεβάτι. Το σώμα μας είναι εξαντλημένο, αλλά το μυαλό μας τρέχει ακόμα. Χάνουμε τον ύπνο μας, για άλλη μία φορά, από τις αμέτρητες σκέψεις. Σκέψεις για το πόσο πολύ αυστηρές είμαστε με τα παιδιά… για το πόσο πολύ ελαστικές είμαστε με τα παιδιά… για το αν παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις ή όχι.
Είμαστε ανασφαλείς, γεμάτες αμφιβολίες, αλλά τα παιδιά μας ξέρουν ότι τ’ αγαπάμε, οπότε μάλλον κάνουμε και κάτι καλά.
Είμαστε μαμάδες.
Όταν μαθαίνουμε ότι είμαστε έγκυος, ξέρουμε ότι τα πράγματα θ’ αλλάξουν δραστικά. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι δύσκολο. Σκεφτόμαστε πώς θα καταφέρουμε να προσαρμόσουμε την καθημερινότητά μας. Αυτό, όμως, που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι ότι η μητρότητα θα είναι πλέον η ζωή μας. Αυτός θα είναι ο νέος μας και παντοτινός ρόλος.
Κάποιες στιγμές αναρωτιόμαστε αν αυτή η τρέλα θα τελειώσει ποτέ, γιατί δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε ν’ αντέξουμε άλλο. Κάποιες άλλες, πάλι, κοιτάζουμε επίμονα τα παιδιά μας με λαχτάρα, αγκαλιάζουμε το μικροσκοπικό προσωπάκι τους και τα εκλιπαρούμε να μείνουν εδώ μαζί μας για πάντα. Αλλά ξέρουμε ότι δεν θα το κάνουν.
Τα μονάκριβά μας μαθαίνουν να μπουσουλάνε, να περπατάνε και να μιλάνε πολύ γρήγορα. Μας περνάνε από διάφορες δοκιμασίες και προκλήσεις, καθώς μεγαλώνουν. Παλεύουμε με τα τρομερά 2χρονα, ερωτευόμαστε τα γεμάτα περιέργεια νήπια που έχουν πάντα μια ερώτηση την πιο ακατάλληλη στιγμή, δεν προλαβαίνουμε στο Δημοτικό με το διάβασμα και τις χίλιες δυο δραστηριότητες… αλλά είμαστε τόσο περήφανες που έχουν γίνει αυτά τα υπέροχα μικρά ανθρωπάκια.
Όταν φτάνουν στη εφηβεία, αρχίζουμε να βλέπουμε την απόσταση να μεγαλώνει. Τα παιδιά μας σιγά-σιγά απομακρύνονται, και αυτό μας πονάει… λίγο. Μετατρέπονται σε εφήβους που διεκδικούν την ανεξαρτησία τους και ξαφνικά έχουν έτοιμη μια απάντηση για όλα. Μετά, ως ενήλικοι πια, επιστρέφουν πάλι σ’ εμάς, καθώς αντιλαμβάνονται ότι ποτέ δεν γνώριζαν στ’ αλήθεια την απάντηση. Παντρεύονται, κάνουν τα δικά τους παιδιά, κι εμείς γινόμαστε γιαγιάδες.
Και μέσα απ’ όλα αυτά, είμαστε εκεί. Γιατί το ταξίδι της μητρότητας δεν τελειώνει ποτέ.
Οι μέρες που περνάμε τώρα με τα παιδιά μας, όσο δεδομένες και συνηθισμένες κι αν φαίνονται, αποτελούν τα δομικά στοιχεία της ζωής τους. Οι σημερινοί αγώνες είναι οι αυριανές αναμνήσεις.
Ακόμα κι όταν φύγουμε από τη ζωή, οι γιοι μας και οι κόρες μας θα μας κουβαλάνε μέσα τους για πάντα, ακριβώς όπως κουβαλούσαμε κι εμείς τις δικές μας μαμάδες… Θα νιώθουν σιγουριά σε κάθε ανάμνηση που θα έχουν μαζί μας.
Εμείς θα είμαστε το πιο ασφαλές καταφύγιο των παιδιών μας για πάντα.
Γιατί είμαστε Μαμάδες. (Από τη μαμά και μπλόγκερ December McIntyre)
