Σε μια εποχή που η τεχνολογία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι όχι μόνο του εργασιακού και κοινωνικού μας χώρου αλλά και του ίδιου μας του σπιτιού, της ίδιας μας της οικογένειας, είναι πολλές φορές δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να εφαρμόσουμε τα στεγανά που πρέπει να υπάρχουν για να μην διαταράσσεται η ισορροπία της ανθρώπινης επικοινωνίας και η ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Σε μια εποχή που το κινητό, ο υπολογιστής και το τάμπλετ έχουν γίνει προέκταση της φυσικής μας υπόστασης, αντικαθιστώντας βασικές ανάγκες του ανθρώπου για επικοινωνία και επαφή, καλούμαστε να βρούμε τον πραγματικό ρόλο, τα διακριτά όρια της τεχνολογίας στη ζωή μας και να ανακτήσουμε εκείνα τα κομμάτια του παζλ των ανθρώπινων σχέσεων και του εαυτού μας που χάσαμε. Για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να γίνει η τεχνολογία αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ένας πολύτιμος σύμβουλος για να γίνουμε καλύτεροι, να αλλάξουμε αυτά που δε μας γεμίζουν και να αδράξουμε ξανά τη ζωή και τις χαρές της με την οικογένεια, τους φίλους, τους συντρόφους, τα παιδιά μας….
Για να δείξει πόσο απομονωμένοι έχουμε καταλήξει με την την είσοδο της τεχνολογίας στην ζωή μας, ο φωτογράφος Eric Pickersgill κυκλοφόρησε το νέο του project του με τίτλο «Removed» που δεν είναι τίποτα άλλο, από μια σειρά φωτογραφιών με ανθρώπους σε καθημερινές δραστηριότητες, οι οποίοι κρατούν στα χέρια τους κινητά τηλέφωνα ή ψηφιακές συσκευές. Αφαιρώντας στην συνέχεια όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές… δημιούργησε μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες που ξεχειλίζουν από μοναξιά, έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και εθισμό.
Ο ίδιος εξηγεί στο site του τι του έδωσε την ιδέα για όλο αυτό:
«Καθόμουν δίπλα σε μια οικογένεια στο Illium cafe της Νέας Υόρκης. Ήταν τόσο αποκομμένοι ο ένας από τον άλλο. Δεν μιλούσαν σχεδόν καθόλου. Ο μπαμπάς και οι δύο κόρες είχαν έξω τα κινητά τους. Η μαμά ή δεν είχε ή το είχε κρυμμένο. Κοιτούσε έξω από το παράθυρο, θλιμμένη και μόνη, αποξενωμένη από τους πιο κοντινούς της ανθρώπους. Ο μπαμπάς σήκωνε αραιά και που το κεφάλι για να ανακοινώσει κάποια σπουδαία πληροφορία που είχε βρει στο ίντερνετ. Δυο φορές μάλιστα ανέφερε κάτι για ένα μεγάλο ψάρι που κάποιοι έπιασαν. Κανείς δεν απάντησε. Θλίβομαι που η τεχνολογία που κατασκευάσαμε για να επικοινωνούμε μεταξύ μας μάς κατάντησε να μην επικοινωνούμε καθόλου. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί κι αμφιβάλω αν έχουμε συνειδητοποιήσει τις κοινωνικές επιπτώσεις αυτής της νέας πραγματικότητας. Τελικά η μαμά έβγαλε κι αυτή το τηλέφωνό της. Η εικόνα αυτής της οικογένειας, το πρόσωπο της μητέρας, οι απασχολημένες έφηβες κόρες και η στάση του πατέρα έχουν σφηνωθεί στο μυαλό μου. Ήταν μία από εκείνες τις στιγμές που αν και κοιτάζεις κάτι τόσο συνηθισμένο, τρομάζεις και αδυνατείς μετά να το ξεχάσεις. Βλέπω αυτήν την οικογένεια παντού- στο μανάβικο, στις σχολικές τάξεις, στα αυτοκίνητα της εθνικής οδού και στο κρεβάτι μου πριν αποκοιμηθώ δίπλα στη γυναίκα μου».
