Το πιτσιρίκι σας έχει «δανειστεί» το κραγιόν σας, και σε λίγα δευτερόλεπτα αποκτά ένα κατακόκκινο χαμόγελο. Βιάζεστε να του πείτε: «Όχι, αυτό είναι της μαμάς», κι εκείνο το μόνο που κάνει είναι απλά να γελάει. Προφανώς, το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στα δικά σας… χείλια και όχι στα δικά του!
«Παρόλο που στην ηλικία των 3-5 ετών αναπτύσσονται οι λεκτικές τους δεξιότητες, ωστόσο τα νήπια βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στις μη λεκτικές νύξεις», υποστηρίζει η δρ. Jane Kostelc, ειδική αναπτυξιολόγος στον Αμερικανικό Οργανισμό «Parents as Teachers», που εδρεύει στο St. Louis των ΗΠΑ. «Ο τόνος της φωνής σας και οι εκφράσεις του προσώπου σας περνάνε περισσότερα μηνύματα από ό,τι τα λόγια σας», προσθέτει.
Να μερικά κλασικά ασαφή μηνύματα που στέλνουν οι γονείς στα παιδιά τους, και οι εναλλακτικοί τρόποι που -σύμφωνα με την ειδικό- θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους:
«Μην το κάνεις αυτό – αν και είναι τόσο χαριτωμένο!»
Όταν θέλετε να αποτρέψετε το παιδί σας να κάνει κάτι, αλλά του το λέτε γλυκά, με ένα χαμόγελο, τότε το μήνυμά σας δεν θα φτάσει ποτέ στα αυτάκια του. Αντ’ αυτού, πείτε το του είτε συνοφρυώνοντας το πρόσωπό σας είτε παίρνοντας απλά μια ουδέτερη έκφραση.
«Ώρα να φύγουμε, εντάξει;»
Υψώνοντας τον τόνο της φωνής σας στο τέλος της πρότασής σας, φαντάζει στο μικρό σας σαν προτροπή να σας πει μάλλον «όχι». Προσπαθήστε να διατηρείτε τον ίδιο τόνο ή ακόμα και να χαμηλώσετε λίγο τη φωνή σας ολοκληρώνοντας τη φράση σας.
«Ηρέμησε, σε παρακαλώ!»
Αν προσπαθείτε να πείσετε το παιδί σας ότι όλα θα πάνε καλά στην πρώτη του μέρα στον παιδικό σταθμό, αλλά κρατάτε το χεράκι του πολύ σφιχτά, εννοείται ότι θα νιώσει την ανησυχία και τη νευρικότητά σας. Αν θέλετε να το βοηθήσετε να μείνει ήρεμο, προσπαθήστε να είναι τόσο το σώμα σας όσο και η φωνή σας όσο πιο χαλαρά γίνεται.
