Eίναι μία από εμάς…Θα μπορούσε να είναι η φίλη ή αδελφή μας ή ακόμα και εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το κείμενο. Η Ν.Σ. είναι μια γυναίκα που στην αρχή της τέταρτης δεκαετίας της αποφασίζει το πιο σημαντικό βήμα στη ζωή της. Την απόκτηση ενός παιδιού με εξωσωματική. Μοιράζεται μαζί μας καρέ καρέ, όλη τη λαχτάρα, την ελπίδα, αλλά και την ανασφάλεια, τις αντικειμενικές δυσκολίες και τις υποκειμενικές προσωπικές της αγωνίες που αυτό το ταξίδι κρύβει…Εμείς της ευχόμαστε να φθάσει-αν δεν έχει φθάσει ήδη-γρήγορα με ασφάλεια και όσο το δυνατόν λιγότερη αγωνία στον πολυπόθητο προορισμό της
«Βρήκα τον άντρα της ζωής μου στα 40! Για την γνωριμία μας ευθύνεται η θεά τύχη! Σε μια περίοδο της ζωής μου που η μία προσωπική απογοήτευση διαδεχόταν την άλλη και που είχα αρχίσει να «δουλεύω» στο μυαλό μου ότι το ενδεχόμενο να μείνω μόνη ήταν και το πεπρωμένο μου! Όσο για να αποκτήσω παιδί; Ούτε στα τρελά μου όνειρα.
Όμως στάθηκα τυχερή με τον σύντροφό μου, όχι μόνο γιατί είναι ένας σπάνιος άνθρωπος αλλά κυρίως γιατί στο timing που γνωριστήκαμε (πολύ βασικό το σωστό timing) θέλαμε και είχαμε ανάγκη τα ίδια πράγματα. Άρα από την πρώτη μας γνωριμία δεν αφήσαμε πολύ καιρό να περάσει (ένας χρόνος) και αμέσως μπήκαμε σε διαδικασία να αποκτήσουμε το δικό μας μωρό και την δική μας οικογένεια.
Μέχρι εδώ καλά. Στα 41 μου λοιπόν, επισκέπτομαι τον γυναικολόγο μου, όχι πλέον για το καθιερωμένο γυναικολογικό έλεγχο αλλά για τον προγεννητικό! Να δω σε τι κατάσταση είμαι. Και σε εκείνο ακριβώς το ραντεβού θυμάμαι, ότι για πρώτη φορά στην ζωή μου, συνειδητοποίησα την ηλικία μου. Σοκαρίστηκα! Μέχρι τότε, ένιωθα μικρή, δεν είχα κανένα πρόβλημα να λέω ότι είμαι 41 ετών. Όμως σ’ εκείνο το ραντεβού και για τον λόγο που είχα πάει, ξαφνικά ένοιωσα άβολα. Ένιωσα μεγάλη… ένιωσα ότι ίσως έχω χάσει το τρένο και ότι δεν είχα καμία δουλειά εκεί.
Οι εξετάσεις μου ήταν καλές, αν εξαιρέσουμε αν μεγάλο ινομύωμα που είχα και το οποίο έπρεπε να αφαιρεθεί με ανοιχτό χειρουργείο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να υπάρχει άλλη μία καθυστέρηση κάποιων μηνών πριν ξεκινήσουμε τις προσπάθειες μας. Κατά την διάρκεια αυτών των μηνών, ο γιατρός μου με κατεύθυνε στην ιδέα της εξωσωματικής. Θεωρούσε ότι στην ηλικία που ήμουν και με το γεγονός ότι ο σύντροφός μου μένει εξωτερικό θα ήταν περιττό να χάσουμε περισσότερο χρόνο. Παρόλο που οι εξετάσεις μας δεν έδειχναν κάποιο πρόβλημα. Δεν είχε και άδικο. Όπως αποδείχτηκε ο σύντροφός μου ενώ είχε καλό timing με μένα, δυστυχώς δεν είχε καθόλου καλό με τις γόνιμες μέρες μου. Έτσι ξεκινήσαμε τις έρευνες για το κέντρο εξωσωματικής γονιμοποίησης που θα εμπιστευόμασταν το όνειρό μας.
Είχα ακούσει πολλά για την απαιτητική διαδικασία, κυρίως για το χρόνο που πρέπει να αφιερώνεις, τη βαριά φαρμακευτική αγωγή, την αναμονή, όλα τα τυπικά και ουσιαστικά που πρέπει να τηρούνται με ευλάβεια σε όλα τα στάδιά της. Είχα πάει στο πρώτο ραντεβού, έχοντας πολλές ερωτήσεις στο μυαλό μου και δεν σας κρύβω και πολλές επιφυλάξεις και προκαταλήψεις … γιατί πάντα πίστευα ότι το θέμα εξωσωματική ήταν και μια κερδοφόρα επιχείρηση που δεν αντιμετωπίζεται πάντα με τον δέοντα επαγγελματισμό και ευαισθησία.
Με την πρώτη επίσκεψη και ήρθαν και οι πρώτες εξετάσεις… από τις πολλές που ακολούθησαν (αίματος, ούρων, κολπικές, σπέρματος, γενετικές). Αυτό για μένα ήταν και το μόνο κουραστικό κομμάτι της διαδικασίας καθώς είχαμε να αντιμετωπίσουμε και το γεγονός ότι ο σύντροφός μου ήταν στο εξωτερικό και δεν μπορούσε να κάνει τις εξετάσεις στις ημερομηνίες που έπρεπε.
Μόλις ολοκληρώσαμε και αυτό το κομμάτι ήρθε η ώρα του Εοππυ! Να περάσεις από την επιτροπή του για την έγκριση της διαδικασίας. Εκεί αισθάνθηκα σαν αδιάβαστος μαθητής που σε λίγο θα τον εξετάσει ο δάσκαλος και φυσικά για τον πιάσει αδιάβαστο. Περιμένοντάς στο σαλονάκι για την έγκριση, μοιραία θα μιλήσεις με τις διπλανές κοπέλες που αν και άγνωστες μεταξύ τους έχουν ένα μοιραίο κοινό: την ίδια ανησυχία, την ίδια ψυχολογία για τον ίδιο ακριβώς λόγο, με την δική σου. Ήταν κι αυτό ένα ψυχοφθόρο και πολύ αμήχανο κομμάτι, ειδικά όταν κάποιες από αυτές τις κοπέλες σε αποχαιρετούσαν φεύγοντας με δάκρυα στα μάτια λέγοντάς σου «καλή τύχη. Εγώ «κόπηκα» Ένιωθες αυτόματα ότι παρόλη την προετοιμασία που είχες κάνει, κανείς δεν μπορούσε να σου εγγυηθεί ότι ήταν αρκετή. Εκεί ένιωθες την πρώτη αποτυχία. Ευτυχώς για μένα όλα πήγαν καλά σ’αυτή την συνάντηση. «Πέρασα», όπως συνηθίζεται να λένε..
Αφού ξεπεράστηκαν όλες αυτές οι τυπικές διαδικασίες περίμενα με ανυπομονησία την πρώτη μέρα του κύκλου μου για να τσιμπηθώ επιτέλους με την πρώτη ενεσούλα που ένιωθα ότι θα με φέρει πιο κοντά στον στόχο μου. Αυτό το κομμάτι της διαδικασίας -για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω – ήταν το πιο χαλαρό και διασκεδαστικό για μένα. Ήξερα ότι πρωί, μεσημέρι και βράδυ έπρεπε να παίρνω ένα κοκτέιλ χαπιών, το απόγευμα να έρθει ο κολλητός μου φίλος να με «τσιμπήσει» (ευτυχώς που ήταν ελαφροχέρης) και το μόνο που περίμενα ήταν να περάσουν οι μέρες και να μου πει ο γιατρός ότι τα αυγουλάκια μου είναι έτοιμα «προς αποχώρηση». Η αισιοδοξία και η καλή μου διάθεση ήταν στα ύψη… μέχρι το πρώτο υπέρηχο που άκουσα τον γιατρό να μου λέει «χμ… η μία ωοθήκη είναι τεμπέλα, έχει ένα, η άλλη είναι καλύτερη, έχει 4-5 ωάρια». «Μόνο;;;;;;» σκέφτηκα. Εδώ φίλες μου που είχα ρωτήσει, όλες είχαν 9 με 14 αυγά. Εγώ μόνο 5-6;;; Ο γιατρός προσπαθούσε να με καθησυχάσει ότι αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα… αλλά από εκείνο το σημείο και μετά η ανασφάλεια είχε φωλιάσει σε κάποια γωνιά της καρδιάς μου.
Επιτέλους, έφτασε ημέρα που τα ωάρια είχαν το κατάλληλο μέγεθος. Ξεπαγώσαμε και τα ταλαίπωρα σπερματοζωάρια που είχε δώσει ο σύντροφός μου και τα οποία είχαμε βάλει στην κατάψύξη, φόρεσα την ρόμπα και το χάρτινο σκουφάκι, έτοιμη πια να αποχωριστώ τα πολύτιμα αυγουλάκια μου για την πιο σημαντική αποστολή που τους έταξε η μητέρα φύση. Η διαδικασία κράτησε λίγο, ούτε που το κατάλαβα… δεν μπορώ να πω το ίδιο για τις τρεις μέρες που έπρεπε να περιμένω μέχρι να με ενημερώσει ο γιατρός για τα αποτελέσματα. Λες και είχε παγώσει ο χρόνος.
Ευτυχώς για μένα, αυτές τις μέρες, ο σύντροφός μου μπόρεσε να είναι εδώ μαζί μου, πλάι μου, να μου κρατά το χέρι και να μου λέει πως με αγαπάει πάντα, ό,τι κι να γίνει, ό,τι κι να είναι γραφτό να γίνει.. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το πρωινό που μας ξύπνησε ο ήχος του τηλεφώνου και άκουσα την φωνή του γιατρού να μου λέει «Πήγαμε πολύ καλά! Από τα 6 ωάρια γονιμοποιήθηκαν τα 4, από τα οποία τα 3 είναι εξαιρετικής ποιότητας. Ελάτε αύριο το πρωί νηστική.»
Από εκείνο το σημείο και μετά ένιωσα ότι πλέον μπήκαμε στη τελική ευθεία και ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Εξάλλου ο ενθουσιασμός του γιατρού δεν μου άφησε περιθώριο για αμφιβολίες.
Την επόμενη μέρα στο κέντρο ανάμεικτά τα συναισθήματα: Ανακούφιση, καρδιοχτύπι και αγωνιά μέχρι να έρθει η ώρα να φωνάξουν το όνομά σου. Ουσιαστικά προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι πρόκειται να συμβεί σε λίγο και να προετοιμαστείς όσο γίνεται γι’ αυτό. Και βυθισμένη σ’ αυτές τις σκέψεις, ακούς ξαφνικά το όνομά σου και ταράζεσαι. Ήρθε η ώρα…μαγική!
Μετά από 14 μέρες αγχωτικής αναμονής και ευλαβικής τήρησης της…πλουσιοπάροχης φαρμακευτικής αγωγής έκανα την πρώτη μου χοριακή.
«Συγχαρητήρια είστε έγκυος. Η χοριακή σας είναι 105. Όμως καλό είναι να την επαναλάβουμε» Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ήμουν έγκυος!!! Εγώ;;;; Και με την πρώτη προσπάθεια;;; Τι ευτυχία! Η δεύτερη χοριακή (365)επισφράγισε το γεγονός.
Μετά ήρθε το πρώτο υπερηχογράφημα. Η πρώτη «γνωριμία» με το… «φασολάκι» μας. Ένα ήταν!
Σ’ εκείνο το ραντεβού βγάλαμε και την πρώτη του «φωτογραφία»…που δυστυχώς ήταν και η τελευταία. Γιατί δυστυχώς στο επόμενο υπερηχογράφημα, στην 8η εβδομάδα δεν ακούσαμε την καρδούλα του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ήμουν ξαπλωμένη στο ιατρείο του γιατρού μου, περιμένοντας με αγωνία ν’ ακούσω για πρώτη φορά το χτύπο της καρδιάς του. Είχα ζητήσει μάλιστα από τον γιατρό να μου επιτρέψει να καταγράψω τον υπέρηχο σε βίντεο, για να μπορέσω να το στείλω και στον μπαμπά του που ήταν μακριά. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα ακούσω τον γιατρό να μου λέει: «Λυπάμαι, δεν υπάρχει καρδιακός παλμός». Πάγωσα. Ξαφνικά ένιωσα ένα μεγάλο κενό. Το μόνο που έκανα ήταν να πατήσω το stop στο κινητό μου για να σταματήσω την ηχογράφηση. Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί ποτέ. Να έχετε μάτια αλλά να μην μπορείτε να δείτε, να έχετε αυτιά αλλά να μην ακούτε τίποτε, να νιώθετε μόνο ένα αίσθημα, σαν πίεση, σαν πτώση, σαν βύθισμα σε κάτι που δεν ξέρατε ότι υπάρχει..
Μετά από εξετάσεις, σύμφωνα με την ιατρική ορολογία, επρόκειτο για μια παλίνδρομο κύηση. «Ξαναπροχωράμε. Μην απογοητεύεσαι. Το βασικό για μένα είναι ότι έμεινες αμέσως έγκυος. Αυτό είναι πολύ βασικό» ήταν τα λόγια του γυναικολόγου μου.
Τώρα που σας γράφω ετοιμάζομαι για την δεύτερη (και τελευταία) προσπάθεια. Οι ενέσεις βρίσκονται στο ψυγείο μου, τα χαπάκια στο ντουλάπι μου και περιμένω την πρώτη μέρα του κύκλου μου. Ψάχνω όμως για τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία μου. Φοβάμαι. Φοβάμαι για δεύτερη αποτυχία. Φοβάμαι ότι ξαναμπαίνω σε μια διαδικασία που δεν θα έχει αίσιο τέλος. Έχουν αρχίσει και οι αμφιβολίες. Στα 43 μου πια, είναι σωστή η απόφαση να ξαναπροσπαθήσω; Μήπως είμαι αρκετά μεγάλη για ένα παιδί; Μήπως η αποβολή μου ήταν σημάδι από τον Θεό ότι για κάποιον λόγο δεν πρέπει να γίνω μητέρα; Και αν με ευλογήσει… θα είμαι άξια μάνα; Θα έχω το κουράγιο να το μεγαλώσω με την διαφορά ηλικίας που θα έχουμε; Και πάνω απ’ όλα … θέλω πραγματικά ένα μωρό ή το θέλω ασυναίσθητα επειδή μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που υπαγόρευε ότι προορισμός της γυναίκας είναι να γίνει μάνα; Εσείς αλήθεια που έχετε ήδη γευτεί το μεγαλείο της μητρότητας, είχατε ποτέ τέτοιες αμφιβολίες; Μέχρι να κρατήσετε στα χέρια το μωρό σας ξέρατε με σιγουριά τον προορισμό σας; Η μεγάλη αλλαγή στη ζωή σας ήρθε χωρίς να αλλάξει μέσα σας καθόλου – έστω και για λίγο το χρώμα της ψυχής σας, το βάρος του μυαλού και της σκέψης σας; Ποιο είναι αλήθεια τελικά το αντίτιμο για να αποκτήσεις τελικά το δικαίωμα στη μεγαλύτερη αγάπη απ’ όλες, την αγάπη που νιώθει μια μάνα… »
