Τα μικρομέγαλα γεννιούνται ή φτιάχνονται; Και τελικά ποιος φταίει για αυτή τη βιαστική ωρίμανση των μικρών παιδιών; Δεν έχουν κλείσει ακόμα τα 6 τους χρόνια, και θαυμάζουν τα τοπ μόντελς, ντύνονται σαν τη μαμά τους και σερφάρουν στο Διαδίκτυο ψάχνοντας για τις τελευταίες τάσεις στο μακιγιάζ. Ποιος άραγε φταίει για αυτή τη βιαστική ωρίμανση των μικρών κυριών; η μαμά, η οικογένεια, το περιβάλλον ή όλα αυτά μαζί; Όλες μας, όταν ήμασταν μικρές, δοκιμάζαμε τα τακούνια της μαμάς, μουτζουρωνόμασταν άτσαλα με το κραγιόν της και φορούσαμε τα βαριά μακριά κολιέ της. Τα παιδιά πάντα μιμούνται τις πράξεις των κοντινών τους προσώπων, κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Ωστόσο, σήμερα βλέπουμε όλο και περισσότερα κοριτσάκια να σταυρώνουν κοκέτικα το πόδι, και όλο και περισσότερες μαμάδες να ενθαρρύνουν αυτή την ανήλικη κοκεταρία, είτε με το «άλλοθι» της θηλυκότητας είτε επειδή επιθυμούν οι κόρες τους να μοιάσουν στις μικρές σταρ που βλέπουν στα περιοδικά. Η νέα βιομηχανία για τα μικρομέγαλα
Ναι, το όλο γεγονός μπορεί να περνάει «στα ψιλά», αλλά υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία για… μικρομέγαλα. Είναι η Γιουροβίζιον για παιδιά, είναι οι μικροί σεφ, τα talent show και τα ανίψια, παιδιά και βαφτιστήρια των διάσημων σχεδιαστών που ανεβαίνουν στις πασαρέλες. Μικρά παιδάκια, στριμωγμένα σε λιλιπούτειες αστραφτερές τουαλέτες, τραγουδούν, χορεύουν και υποκλίνονται στις κάμερες ως υπάρξεις χωρίς σαφή ρόλο, φύλο, ηλικία… Ούτε ακριβώς μεγάλοι, αλλά ούτε και ακριβώς παιδιά. Το ανήλικο κοινό που μπορεί να καταναλώνει Τα παιδιά σήμερα κάνουν ό,τι και οι μεγάλοι, μιας που δεν υπάρχει κάποιο προστατευτικό φράγμα από την ενήλικη ζωή. Αντίθετα, είναι εκτεθειμένα σε όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της «ανοιχτής» κοινωνίας. Μπορούν να χαρούν ελεύθερα τα πάντα: Από τις καραμέλες μέχρι το Διαδίκτυο! Έτσι κι αλλιώς, δέχονται τα ίδια κοινωνικά δεδομένα με τους ενηλίκους και δεν υπάρχουν πουθενά πια διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε παιδική ηλικία, εφηβεία, νεότητα, ενηλικίωση, ωριμότητα και γηρατειά. Υπάρχουν μόνο ρόλοι, τους οποίους κάθε άτομο -ανήλικο ή ενήλικο- πρέπει να επιλέξει μόνο του. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία. Η πρόωρη ενηλικίωση, σημείο των καιρών;
Κάποιοι πιο «φιλελεύθεροι» γονείς υποστηρίζουν πως τα παιδιά πρέπει από νωρίς να εκτίθενται στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν αυτή δεν συμβαδίζει με την αισθητική των γονέων. Το επιχείρημά τους είναι ότι όσο «προστατευμένα» από την Πολιτεία ή τον οποιονδήποτε Φορέα είναι τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς θα εκτεθούν στη φτήνια, την υποκουλτούρα και το πανταχού παρόν σεξ, ακόμα και μέσω της απλής συναναστροφής με πιο «απελευθερωμένους» συμμαθητές τους. Από την άλλη, οι ψυχολόγοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: Τα κορίτσια πρέπει να έχουν την ευκαιρία που η ζωή έτσι κι αλλιώς τους δίνει: Να ζήσουν την ηλικία τους με τα πραγματικά χαρακτηριστικά της. Να μπορούν να ανακαλύψουν γιατί τα δικά τους νύχια είναι άβαφα, αλλά της μαμάς βαμμένα. Να μπορούν να προβάρουν τις γόβες μας, αλλά να επιστρέφουν στις μπαλαρίνες τους δίχως κλάματα. Να ζουν την ηλικία τους, και κηδεμόνας να μην είναι ο αυστηρός γονιός αλλά η δική τους κρίση, την οποία καλλιεργεί και ενισχύει στη σωστή κατεύθυνση το περιβάλλον τους. Με τη συνεργασία της Νέλλης Θεοδοσίου (παιδοψυχολόγος).
