Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της συγκεκριμένης μελέτης, που πραγματοποιήθηκε από το Pew Research Center, ο αριθμός των μονογονεϊκών οικογενειών που αποτελούνται από τον μπαμπά με τα παιδιά του έχει περίπου δεκαπλασιαστεί από το 1960, αγγίζοντας το ποσοστό του 8% του συνολικού πληθυσμού, που συνεπάγεται με 2.6 εκατομμύρια νοικοκυριά παγκοσμίως. Ο αντίστοιχος αριθμός των μονογονεϊκών οικογενειών που απαρτίζονται από τη μαμά με τα παιδιά της έχει επίσης αυξηθεί στο τετραπλάσιο μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα, από 1,9 εκατομμύρια το 1960 σε 8,6 εκατομμύρια σήμερα. Ωστόσο, το ποσοστό των μπαμπάδων που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους έχει σημειώσει ταχύτερη αύξηση.
«Όπως φαίνεται, οι μπαμπάδες που συντηρούν μόνοι τις οικογένειές τους γίνονται όλο και περισσότεροι. Το 1960, περίπου το 16% των μονογονεϊκών οικογενειών αποτελούνταν από μπαμπάδες, ενώ σήμερα έχουν φτάσει πλέον το ¼, δηλαδή το 24%», εξηγούν οι ειδικοί. Επιπλέον, ένα ακόμη στοιχείο που αναδύθηκε από τη μελέτη είναι ότι οι «μόνοι» πατεράδες είναι λιγότερο μορφωμένοι συγκριτικά με τις «μόνες» μαμάδες, παρόλο που έχουν υψηλότερες αποδοχές.
Όμως, αν εξαιρέσει κανείς και την παράμετρο που αφορά τους γάμους και την αύξηση των διαζυγίων, υπάρχει και μια άλλη οπτική στη νέα αυτή πραγματικότητα: Όλο και περισσότεροι μπαμπάδες χρειάζονται -και απαιτούν- επαγγελματική ευελιξία, η οποία θα μπορεί να τους επιτρέπει να αντεπεξέρχονται στις οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Το γεγονός αυτό θα συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό τελικά στη θεσμοθέτηση νέων νόμων για τη γονεϊκότητα – προς όφελος και των γυναικών που παλεύουν χρόνια γι’ αυτό.
«Για όσο καιρό τέτοιου τύπου οικογενειακά θέματα θεωρούνται αμιγώς γυναικεία, είναι βέβαιο ότι θα απαξιώνονται με τη δικαιολογία ότι δεν είναι μείζονος σημασίας, μιας και αφορούν μόνο μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων», υποστηρίζει στο άρθρο του «The Masculine Mystique» ο συγγραφέας και συντάκτης Stephen Marche. «Οι άντρες αγωνίζονται καθημερινά να τα καταφέρουν σε όλα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνουν και οι γυναίκες, αλλά οι κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται να ανταποκριθούν ισάξια και στα δύο φύλα. Ακόμα κι αν το βάρος που μοιράζονται δεν είναι το ίδιο, εξακολουθεί να είναι μεγάλο. Και δεν θα σταματήσει να είναι, παρά μόνο αν και οι δύο πλευρές συνειδητοποιήσουν ότι βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο όσον αφορά τον πραγματικό λόγο της ύπαρξής τους, που δεν είναι άλλος παρά η ανατροφή των παιδιών τους. Όταν συμβεί αυτό, τότε και η πολιτεία ίσως αποφασίσει να προσαρμόσει τη νομοθεσία στα νέα κοινωνικά δεδομένα», προσθέτει.
