Γιατί τα νήπια φέρονται παράξενα;

Σκεφτείτε πως έχετε πάει σε μια εξωτική χώρα ως τουρίστες. Πώς νιώθετε; Ανυπομονείτε να δείτε και να δοκιμάσετε τα πάντα. Παίρνετε φωτογραφίες, παρατηρείτε τους ανθρώπους, χώνεστε σε μικρά στενά που νιώθετε ότι μπορεί να σας οδηγήσουν σε κάποια έκπληξη. Κάπως έτσι νιώθουν και τα παιδιά. Ως πρόσφατοι επισκέπτες της ζωής, προσπαθούν να ανακαλύψουν όλα όσα τους περιβάλλουν. Γι’ αυτό και κάποιες φορές η συμπεριφορά τους μοιάζει ανεξήγητη σε εμάς. Γιατί εμείς ξέρουμε πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος, αλλά έχουμε ξεχάσει ότι κι εμείς κάπως έτσι τον ανακαλύψαμε. Αν, λοιπόν, θεωρήσετε τη συμπεριφορά των παιδιών πειραματισμό, θα δικαιολογήσετε και τα πιο τρελά τους καμώματα. Σας παρουσιάζουμε κάποιες από τις πιο εξωφρενικές και χαριτωμένες «παραξενιές» τους και τις αποκωδικοποιούμε.

Ένα συνηθισμένο παράδοξο: Το κοριτσάκι που γιορτάζει ανοίγει με χαρά το κουτί με τη μεγάλη κούκλα που τόσο ονειρευόταν, πετάει την κούκλα και μπαίνει η ίδια μέσα στο κουτί. Η εξήγηση είναι απλή: Τα νήπια λατρεύουν να εξερευνούν τον κόσμο, αλλά θέλουν να το κάνουν μέσα από μια ζεστή φωλίτσα, από το δικό τους σπιτάκι. Επίσης, τα κουτιά τα βοηθούν να «εξαφανιστούν», να κρυφτούν -ακόμη ένα σημαντικό βήμα προς την ανεξαρτησία-, αλλά θέλουν να το κάνουν με ασφάλεια. Είναι κάτι σαν το «κούκου» που τους κάνετε εσείς. Όταν λοιπόν σας κρύβετε, μην του βάζετε τις φωνές. Ενισχύστε την περιέργειά του κάνοντας ότι δεν ξέρετε πού είναι και απλά φωνάζοντας: «Πού είναι το μικρό μου κοριτσάκι; Δεν το βρίσκω πουθενά. Μήπως πίσω από την κουρτίνα;» Προσποιούμενο ότι χάθηκε, το παιδί επεξεργάζεται νέες φόρμες παιχνιδιού και ανακαλύπτει καινούργιες δεξιότητες.

Αυτή η δραστηριότητα είναι πολύ δημοφιλής στα παιδιά, ιδιαίτερα στα αγόρια, γιατί τσεκάρουν την ισορροπία τους, συντονίζουν τις κινήσεις τους και κυρίως γιατί τους βοηθά να αποκτήσουν την αίσθηση του χώρου. Τα νήπια νιώθουν υπερήφανα όταν καταφέρνουν κάτι μετά από σκληρή προσπάθεια και εμπνέονται πολύ όταν προσπαθούν για νέα πράγματα.

Γιατί τα παιδιά, ενώ έχουν στη διάθεσή τους μπλοκ ζωγραφικής, προτιμούν να ζωγραφίζουν στους τοίχους; Οι μεγάλες λευκές επιφάνειες, όπως οι τοίχοι ή τα ψυγεία, είναι για εκείνα οι πιο ενδιαφέροντες καμβάδες. Γιατί χρησιμοποιούν τους τοίχους; Επειδή μπορούν. Τα παιδιά δεν ξέρουν πως ο τοίχος μας δεν χρειάζεται βελτίωση. Και βέβαια θέλουν να βλέπουν τα ορνιθοσκαλίσματά τους σε extra large εκδοχή.

Οι λάσπες, τα βρόμικα νερά, τα σκουπίδια στο δρόμο είναι για τα νήπια ό,τι το κόκκινο πανί για τον ταύρο. Μόλις τα βρουν, ορμάνε. Πλατσουρίζουν στα βρομόνερα, τρώνε χώμα, δοκιμάζουν τα σκουπίδια που βρίσκουν στο δρόμο τους. Οι ενήλικοι σπάνια κατανοούμε αυτή τη σκουπιδολατρεία -και με το δίκιο μας. Όλα αυτά, όμως, αποτελούν για τα παιδιά «απτές» αποδείξεις. Για εκείνα είναι απολαυστικό να πιάνουν λάσπη και να την πλάοθουν. Οτιδήποτε μπορεί στα χέρια τους να αλλάξει μορφή είναι απίστευτα ενδιαφέρον. Όταν πλατσουρίζουν τα πόδια τους στα νερά, παράγουν ήχους. Και είναι απίστευτα ενδιαφέρον όταν αρχίσουν να καταλαβαίνουν πως οι πράξεις τους επηρεάζουν το περιβάλλον.

Πως γίνεται ένα παιδί να βλέπει την  «Η εποχή των παγετώνων » εξήντα φορές; Στους μεγάλους κάνει πάντα εντύπωση αυτή η μανία των παιδιών για την επανάληψη. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, τα παιδιά έχουν δύο τάσεις: την αναζήτηση για το καινούργιο και την άνεση που νιώθουν με το οικείο. Για τα νήπια όλα είναι μια περιπέτεια, μια αναζήτηση προς το άγνωστο. Παρ’ όλα αυτά, πάντα θέλουν να νιώθουν ασφάλεια. Με το να ακούνε συνέχεια το ίδιο τραγούδι, να βλέπουν την ίδια ταινία ή να παίζουν με το ίδιο παιχνίδι ξέρουν τι θα συμβεί μετά.

Τα παιδιά είναι αθώα και δεν έχουν την αίσθηση της ντροπής. Όταν θέλουν να διερευνήσουν το σώμα τους, δεν δειλιάζουν να βγάλουν τα ρούχα τους. Επιπλέον, αυτό τους δίνει μια αίσθηση ελευθερίας. Αφήστε τα, λοιπόν, να απολαύσουν τη γύμνια τους.

Ναι, είναι γεγονός πως οι περισσότερες μαμάδες έχουν αντιμετωπίσει την εμμονή του παιδιού με την τουαλέτα. Οι μπουρμπουλήθρες, ο παράξενος ήχος, αυτή η ικανότητα του νερού να εξαφανίζει αντικείμενα, όλα φαντάζουν στα μάτια του σαν μαγικό παιχνίδι. τες.

Με τη συνεργασία της Βασιλικής Τσάτσου (ψυχολόγος, MSc στην Ψυχική Υγεία Παιδιού και Εφήβου, επιστημονική συνεργάτιδα Ψυχολογικού Κέντρου «Άρση»).