Μου αρέσει η κουζίνα. Για την ακρίβεια, είναι το αγαπημένο μου δωμάτιο στο σπίτι. Ένας πάγκος εργασίας, μία εστία δημιουργίας και… από φαντασία άλλο τίποτα. Στα μάτια των παιδιών καθρεφτίζεται η απορία για όλα αυτά τα φανταστικά πράγματα που συμβαίνουν σε αυτό το δωμάτιο. Το φασόλι γίνεται σούπα, το καρότο πουρές, το αυγό ομελέτα. Μαγικό! «Τι είναι αυτό;», με ρώτησε μια μέρα η Βίλυ, όταν ήταν 3 ετών περίπου, την ώρα που καθάριζα μια κότα. «Κότα», της απαντώ. «Άντε, καλέ, αυτό είναι κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο!», μου ανταπαντάει. Το αγαπημένο τους παιχνίδι είναι οι μίνι κουζίνες, όπου μαγειρεύουν με τις ώρες. Οι σπεσιαλιτέ τους είναι κουνέλια με μπούκλες, καρχαρίνια, άγριες φάλαινες με μουστάκια. Η Αθηνά (η μικρή μου κόρη) έρχεται φουριόζα, φοράει ποδιά, σκούφο και κρατάει ένα μπλοκάκι στο ένα χέρι και ένα μολύβι στο άλλο. «Τι να σας φτιάξουμε θήμερα;», ρωτάει με ύφος σεφ που έχει πολλά αστέρια Michelιn στο πέτο του. «Τι έχετε;», ρωτάω. «Σήμερα έχουμε χόρτα, γάρβο και ρίδες» (σ.τ.μ. γαύρο και γαρίδες). Ιδέες και λύσεις πολλές, όπως θα δείτε, για όλους τους χώρους, μικρούς και μεγάλους, αλλά το πιο ευρηματικό είναι η κουζινούλα μέσα στο ράφι της βιβλιοθήκης!