H Αριστέα Κοντραφούρη είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολή «Αρχή» της Νέλλης Καρρά και έχει σπουδάσει ειδική αγωγή, με ειδίκευση στην παιγνιοθεραπεία. Έχει συμμετάσχει σε πολλούς θιάσους. Εργάζεται ως παιγνιοθεραπεύτρια και αυτή τη σεζόν σε συνεργασία με το εικαστικό θέατρο κούκλας «ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ» παρουσιάζει την παράσταση «Το κορίτσι που ζήτησε μια βελόνα μια απλή βελόνα» του Χρήστου Μπουλώτη στο Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής
- Κάθε φορά που παίζεις μια παράσταση, τι βλέπεις στα μάτια των παιδιών;
Την πρωταρχική ουσία του ανθρώπου, την αλήθεια… βλέπω την αγάπη, αυτό από το οποίο ξεκινά ο άνθρωπος και σε αυτό που καλείται μέσα από τη διαδρομή του να επιστρέψει.
Στη θεατρική διαδρομή σου, υπήρξε κάποια ξεχωριστή για σένα παράσταση;
Νομίζω ότι η πιο ξεχωριστή παράσταση που έχω κάνει ήταν αυτή στην οποία με είδε για πρώτη φορά η μητέρα μου να παίζω. Ένιωθα ότι ήταν το πιο γενναίο πράγμα που με είχε δει ποτέ να κάνω!
- Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σου στόχοι σε ό,τι αφορά τα παιδιά;
Θέλω να διερευνώ συνεχώς τρόπους για να τα προσεγγίζω. Μου αρέσει να πειραματίζομαι πάνω στους κώδικές τους. Θέλω να γίνω καλύτερη παιγνιοθεραπεύτρια, αλλά και να τους προσφέρω συνεχώς μέσα από τις παραστάσεις μου ερεθίσματα ώστε να εξελίσσονται…
- Η μητρότητα σε έχει αλλάξει;
Η μετάβαση ήταν πολύ δύσκολη, αλλά το να έχεις στην αγκαλιά σου το παιδί σου είναι αξεπέραστη εμπειρία. Έγινα πιο δυνατή, πιο αισιόδοξη, πιο υπεύθυνη. Μέσα από τα παιδιά μου, αγάπησα ακόμη περισσότερο τα άλλα παιδιά.
- Όταν παίζεις με το παιδί σου, υποδύεστε ρόλους και γιατί;
Το παιχνίδι των ρόλων γοητεύει όλα τα παιδιά, μέσα από τους ρόλους νιώθουν προστατευμένα και εκθέτουν με ασφάλεια τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις προσδοκίες τους. Εκτός από διασκεδαστικό είναι και ωφέλιμο, γιατί μαθαίνουν να αποδέχονται όλες τις πλευρές του εαυτού τους.
- Ως μαμά, πώς βιώνεις την καθημερινότητά σου; Υπάρχει κάτι που σε αγχώνει;
Η ζωή είναι πολύ δύσκολη για μια εργαζόμενη μητέρα. Συχνά νιώθω ότι είμαι ανεπαρκής. Δουλεύω συνεχώς με παιδιά και δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτομαι ότι μπορεί οι ώρες που αφιερώνω στα δικά μου παιδιά να είναι λιγότερες από ό,τι πρέπει. Και, βέβαια, αυτό με στεναχωρεί. Όμως, προσπαθώ ο χρόνος μου με τα παιδιά μου να είναι ποιοτικός. Θέλω να είμαι αληθινή μαζί τους, να τους εκφράζω την αγάπη μου. Με αγχώνει η ιδέα ότι μπορεί να μην έχω δώσει την πρέπουσα σημασία σε κάτι που μπορεί να είναι καθοριστικό αργότερα για το μέλλον τους. Μέσα από τη μητρότητα, όμως, έχω μάθει να αποδέχομαι περισσότερο τα λάθη μου και τις ενοχές μου. Τα λάθη και οι ενοχές είναι κομμάτι της εξέλιξής μας.
- Τι ονειρεύεσαι για τα παιδιά σου;
Να είναι ευτυχισμένα, θέλω να μάθουν να μπορούν να αγαπούν!
- Ποιο πιστεύεις ότι είναι το πιο πολύτιμο «δώρο» που μπορεί να κάνει ένας γονιός στο παιδί του;
Η μεγαλύτερη ευθύνη ενός γονιού είναι να μεγαλώσει έναν καλό άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που να δέχεται και να δίνει, να μοιράζεται, να συναισθάνεται τους συνανθρώπους τους, να δημιουργεί, να εμπνέεται. Το μεγαλύτερο «δώρο» που μπορεί, λοιπόν, να προσφέρει ένας γονιός στο παιδί του είναι να τον κάνει αληθινό άνθρωπο.