Όταν ο Gabriel Galimberti συνέλαβε την ιδέα να φωτογραφήσει παιδιά από όλον τον πλανήτη με τα παιχνίδια τους, και μετά από 18 μήνες εργασίας, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «τα παιδιά από όποια γωνιά της γης κι αν προέρχονται θέλουν απλά να παίξουν. Αγαπούν τις κούκλες, τους δεινόσαυρους, τα φορτηγά και τα λούτρινα ζωάκια». Παράλληλα ανακάλυψε και πολλά ακόμη για τον ψυχισμό των παιδιών. «Τα πλουσιότερα παιδιά ήταν πιο κτητικά. Στην αρχή, δεν ήθελαν να αγγίξω τα παιχνίδια τους, και χρειαζόταν περισσότερο χρόνο πριν μου επιτρέψουν να παίξω μαζί τους. Στις φτωχότερες χώρες, ήταν πολύ πιο εύκολο. Ακόμα και αν είχαν μόνο δύο ή τρία παιχνίδια. Στην Αφρική, τα παιδιά δεν έχουν συνήθως παιχνίδια, παίζουν ως επί το πλείστον με τους φίλους τους έξω». Ωστόσο, ακόμη κι αν τα παιδιά ζουν σε εντελώς ξεχωριστούς κόσμους, μοιράζονται ομοιότητες μεταξύ τους, όταν πρόκειται για τη λειτουργία παιχνιδιών που εξυπηρετούν. Για παράδειγμα ένα εξάχρονο αγόρι στο Τέξας και ένα τετράχρονο κοριτσάκι στο Μαλάουι, πιστεύουν ότι οι πλαστικοί δεινόσαυροι τους θα τα προστατεύσουν από τους «κινδύνους» που τους περίμεναν το βράδυ, από τους απαγωγείς και δηλητηριώδη ζώα αντίστοιχα. Πιο εντυπωσιακό ήταν το πώς τα παιχνίδια αντανακλούσαν τον κόσμο που ζει το κάθε παιδί: έτσι το κορίτσι από μια εύπορη οικογένεια Βομβάη αγαπά την Monopoly, επειδή της αρέσει η ιδέα της οικοδόμησης σπιτιών και ξενοδοχείων, ενώ το αγόρι από μία αγροτική περιοχή του Μεξικού αγαπά τα φορτηγά, γιατί τα βλέπει καθημερινά, πολλά από αυτά, μέσα στο χωριό του, που είναι δίπλα φυτεία ζάχαρης.Μια συλλογή που δείχνει τη « διαφορετικότητα σε όλο της το μεγαλείο».