«Η Γκρέις κοντεύει τα δέκα. Δεν είμαι σίγουρη πως συνέβη αυτό. Συνειδητοποιώ περισσότερο από ποτέ την κοριτσίστικη φύση της, την εφηβεία της που ανατέλλει και όλα τα πράγματα που θέλω να της μάθω. Μακάρι να μπορούσα με κάποιον τρόπο να ενσταλάξω αξίες και αρχές μέσα της, με τον ίδιο τρόπο που πιέζεις ένα κέρμα βαθιά μέσα στον μαλακό πηλό. Ξέρω πως δεν μπορώ· το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να λέω, να γράφω και να ζω συνεχώς αυτές τις αρχές και αξίες.» – Δεν είναι δική σου δουλειά να κάνεις ευτυχισμένους τους ανθρώπους που αγαπάς. Ούτε εμένα, ούτε τον μπαμπά, ούτε τον αδελφό σου και τους φίλους σου. Πίστεψέ με, δεν είναι. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς. – Το να μην φοβάσαι τις σωματικές σου δυνατότητες είναι δύναμη. Συνέχισε να χρησιμοποιείς το σώμα σου για να τρέχεις, να πηδάς, να σκαρφαλώνεις και να κάνεις ρίψεις. Μου αρέσει να σε βλέπω να οργώνεις το γήπεδο ποδοσφαίρου, να κρέμεσαι με περηφάνια από τις μπάρες του μονόζυγου ή να σκαρφαλώνεις στα ψηλότερα κλαδιά ενός δέντρου. Αυτό είναι υγεία και ταυτόχρονα αίσθηση κυριαρχίας της σωματικής δραστηριότητας και των προκλήσεων. – Ποτέ μην φοβηθείς να μοιραστείς τα πράγματα που σου αρέσουν πολύ. Μερικές φορές, ντρέπεσαι να παίξεις ακόμα με κούκλες και ανησυχείς μήπως σε κοροϊδέψουν οι φίλες σου. Όποιος σε κοροϊδεύει για αυτά που σου αρέσουν, δεν είναι αληθινός φίλος. Είναι δύσκολο να το καταλάβεις αλλά τόσο σημαντικό. – Είναι αποδεκτό να διαφωνείς μαζί μου και με τους άλλους. Είσαι αρκετά μεγάλη για να έχεις δική σου γνώμη και θέλω να την ακούω. Το ίδιο και όσοι σε αγαπάνε. Βέβαια μην δίνεις μία μάχη έτσι απλά για να το κάνεις αλλά όταν νιώθεις ότι έχω άδικο, θέλω να μου το λες. Αρκετές φορές έχω παραδεχτεί μπροστά σου ότι έχεις δίκιο και άλλες τόσες έχω ζητήσει συγνώμη για τη συμπεριφορά μου ή την άποψή μου όταν αντιλαμβάνομαι ότι ήταν λανθασμένες. Η δική σου άποψη είναι σημαντική και πολύτιμη, γι’ αυτή την ντρέπεσαι να την εκφράζεις. – Είσαι τόσο όμορφη. Στο προσωπάκι συνυπάρχουν το μωρό που ήσουν κάποτε και η νεαρή γυναίκα που γρήγορα γίνεσαι. Τα μάτια και το πηγούνι μου με το λακκάκι συνδυάζονται άψογα με τα χρώματα του πατέρα σου δημιουργώντας ένα άτομο μοναδικό, εσένα. Βλέπω τα πρότυπα της ομορφιάς που έχει δημιουργήσει η κοινωνία μας απειλητικά πάνω από το κεφάλι σου, κάνοντάς σε μερικές φορές να νιώσεις αμήχανα. Μην αγνοήσεις ποτέ τη δική σου ομορφιά, που οφείλεται κυρίως στο ότι είσαι τόσο αυθόρμητη. – Το διάβασμα είναι ουσιαστικό. Όπως ξέρεις, τον ελεύθερο χρόνο μου μ’ αρέσει πολύ να διαβάζω. Και φυσικά είμαι απίστευτα περήφανη και ευτυχισμένη που βλέπω ότι το διάβασμα αποτελεί και δική σου απόλαυση. Είναι απίστευτη η ταύτιση που βλέπω ότι νιώθεις με τους ήρωες… η αίσθηση του να ξεγλιστράς σε έναν άλλο κόσμο… να χάνεσαι εκεί με τον καλύτερο τρόπο. Αυτά μην τα χάσεις ποτέ. – «Εσύ» δεν είσαι «εγώ». Μπορεί να μοιάζουμε πολύ, όμως έχεις τη δική σου απολύτως προσωπικότητα. Μπορεί καμιά φορά να το παραβλέπω, αλλά να είσαι σίγουρη ότι το ξέρω. Γνωρίζω πολύ καλά ότι πλησιάζει η στιγμή που σαν έφηβη θα νιώσεις την ανάγκη να με «αποχωριστείς». Και παρόλο που θα με φοβίζει αυτή η απόσταση, αυτή η απαραίτητη απόσχιση, ωστόσο θέλω να ξέρεις πόσο ζωτική είναι για σένα. Θα είμαι εκεί, ό,τι κι αν συμβεί. Η κόκκινη κλωστή που μας δένει είναι ελαστική, όσο και αν τεντωθεί δεν πρόκειται να σπάσει.. Και μόλις ολοκληρωθεί η μετάβαση στην ενηλικίωση, θα δημιουργηθεί μια νέα, ακόμη καλύτερη οικειότητα ανάμεσά μας. Να είσαι σίγουρη γι’ αυτό. – Συνήθως δεν έχει να κάνει με σένα. Αυτό που εννοώ είναι πως όταν οι άνθρωποι σου φέρονται με τρόπο που σε πληγώνει ή σε κάνει να αισθάνεσαι ανασφάλεια, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οφείλεται σε κάτι που συμβαίνει μέσα τους, και όχι σε κάτι που οφείλεται σε εσένα. Παλεύω πολύ με αυτό το θέμα και έχω προσπαθήσει πάρα πολύ σκληρά να μην σου πω ούτε μια φορά ότι είσαι «υπερευαίσθητη» ή ότι «πρέπει να το ξεπεράσεις» όταν νιώθεις πληγωμένη. Πίστεψέ με, ξέρω ότι τα συναισθήματα μπορούν να σου κομματιάσουν την καρδιά, ακόμα κι όταν το μυαλό σου διαφωνεί. Όμως ίσως, λέω, ίσως, βοηθάει να θυμάσαι ότι σχεδόν πάντα οι άλλοι παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες, ακόμα και όταν κατά λάθος πέφτουν πάνω σου. – Δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που μπορεί να είναι «τα πάντα» για σένα. Να είσαι πολύ προσεχτική στην παραχώρηση αυτής της εξουσίας σε οποιοδήποτε πρόσωπο. Υποψιάζομαι ότι προσπαθείς να γεμίσεις το κενό της μοναξιάς που σε τρώει, κι αν είναι έτσι, είναι κάτι που κληρονόμησες από εμένα. Αυτό το συναίσθημα, «το κενό στην καρδιά της ζωής» όπως λέει η Βιρτζίνια Γουλφ, είναι απλώς κομμάτι της ζωής. Η προσπάθεια να γεμίσουμε αυτόν τον πόνο με άλλους ανθρώπους (ή με οτιδήποτε άλλο, όπως φαγητό, αλκοόλ, αναρίθμητες συμπεριφορές που “απαλύνουν” τον πόνο, για τις οποίες δεν έχεις ιδέα ακόμη) είναι χαμένη υπόθεση. Κανένας δεν μπορεί να το κατορθώσει. Θα αισθανθείς απογοητευμένη, και το χειρότερο, αυτή η μοναξιά θα παραμένει εκεί, ότι και να γίνει. Μαθαίνω να αγκαλιάζω αυτήν τη μοναξιά, να την αποδέχομαι ως κομμάτι του εαυτού μου. Ελπίζω να σε βοηθήσω να κάνεις το ίδιο. – Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Ξέρω ότι δεν είμαι αρκετά καλή και σίγουρα όχι η μητέρα που σου αξίζει. Είμαι ανυπόμονη, κάνω λάθη και υψώνω τη φωνή μου. Συγνώμη. Αγαπώ εσένα και τον αδελφό σου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο και πάντα εύχομαι να γίνω καλύτερη για εσάς. Παραδέχομαι ότι δεν μου αρέσει πάντα τη συμπεριφορά σας και ότι βιάζομαι να σας το δείξω με τον τρόπο μου. Όμως κάθε μέρα που ξημερώνει σας αγαπώ με όλο μου το είναι. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο, ότι κι αν συμβεί.
Από την Lindsy Mead Russell για το A Design So Vast.