1. Τα παιδιά τους. Ναι, όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε… οριακά ανεχόμαστε τα δικά μας παιδιά. 2. Την ακατάπαυστη γκρίνια τους για το ότι τα παιδιά τους: δεν κοιμούνται, δεν τους ακούνε, δε διαβάζουν, δεν τρώνε, ή…τρώνε πολύ! 3. Το ότι συνέχεια κοκορεύονται για: το πόσο απίστευτα έξυπνα παιδιά έχουν, με πόσο καταπληκτικές επιδόσεις και πόσο χαριτωμένα είναι! Για να καταλήξουν: «Αχ, έτσι ήμουν κι εγώ στην ηλικία τους». 4. Τα συνεχή τους ποσταρίσματα σε Facebook, Instagram και Pinterest σε ευτυχισμένα ενσταντανέ με τα παιδιά τους. 5. Τις συνεχείς συζητήσεις τους για παιδικές εκπομπές, παιδικά βιβλία, παιδικές παραστάσεις, παιδικές εκδηλώσεις…«Αχ τι όμορφα που περάσαμε προχθές, και πόσο ποιοτική ήταν αυτή η παιδική παράσταση…» 6. Τη συνεχή γκρίνια τους για το πόσο κουρασμένοι είναι: Όλοι είναι κουρασμένοι. Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν είναι γονείς! Εντάξει είστε απλώς γονείς, όχι οσιομάρτυρες! 7. Τη συνεχή τους ανησυχία για: τα επικίνδυνα βιντεοπαιχνίδια, την παρενόχληση μέσω social media, το bulling, τις αλλεργίες, τις ιώσεις, τους φίλους τους, το ποδήλατο…Έχετε ακούσει ότι εδώ και 2000 χρόνια το είδος μας επιβιώνει; Ε, αυτό θα συμβεί και με τα δικά σας παιδιά. 8. Το ότι χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως άλλοθι για να αποφύγουν οι ίδιοι μια πρόσκληση: «Α, σήμερα δε μπορώ γιατί: «Έχω να πάρω το παιδί από τα αγγλικά, τη μικρή από το μπαλέτο», ή «σήμερα δε μπορώ γιατί πρέπει να διαβάσω τα παιδιά, να ταίσω τα παιδιά, να αφιερώσω στα παιδιά λίγο ποιοτικό χρόνο!». 9. Το ότι συνεχώς παραπονιούνται για το αν είναι καλοί γονείς προκειμένου να σε ακούσουν να σε ακούσουν να λες: «είστε καταπληκτικοί γονείς» 10. Τέλος η φαρισαϊκή, εντελώς ανυπόφορη πεποίθηση τους ότι είναι καλύτεροι γονείς από εσάς. Από τον αρθρογράφο και blogger Mike Julianelle