Ένα εφηβικό πάρτι όπου κάθε χαρακτήρας έρχεται αντιμέτωπος με τον σωσία του. Καθώς τα χρονικά όρια στενεύουν, οι πρωταγωνιστές θα πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν. Τη συνθήκη αυτή εξερευνά στη νέα του ταινία, Plus One -και αυτή γυρισμένη στις ΗΠΑ-, ο Ντένης Ιλιάδης. Ο σκηνοθέτης μίλησε στο in.gr για σωσίες, ταυτότητες και το Χόλιγουντ.
Πόσο δύσκολο ήταν να κάνεις μετά το Τελευταίο Σπίτι Αριστερά τη δεύτερη ταινία σου στις ΗΠΑ; Πόση εμπιστοσύνη σου έδειξαν οι παραγωγοί;
Μου έδειξαν πολλή εμπιστοσύνη, αλλά έμαθα και πολλά πράγματα. Μετά το Last House υπήρχαν σχέδια για πολλές ταινίες, κάποιες ήταν πολύ μεγάλες, όπως το Jekyll με τον Κιάνου Ριβς, το ριμέικ των Πουλιών του Χίτσκοκ. Αυτό που είδα είναι ότι στο σύστημα το αμερικάνικο πρέπει να έχεις πέντε ταινίες σε εξέλιξη για να γίνεται μία. Υπάρχει πολύ μεγάλο στάδιο ανάπτυξης, γι’ αυτό και βλέπεις στα Όσκαρ πολλούς να λένε «Όταν ξεκινήσαμε πριν από δέκα χρόνια». Υπάρχει αυτό το κομμάτι, οπότε πρέπει να έχεις αρκετά πράγματα στο πιάτο σου, ώστε να γίνει ένα. Από αυτές τις ταινίες, η πρώτη που τελικά έγινε ήταν η πιο ανεξάρτητη και ήταν το Plus One.
Από αυτά τα πρότζεκτ προχωρούν όλα;
Κάποια μπορεί να μην προχωρήσουν, άλλα μπορεί να προχωρήσουν μετά από χρόνια. Είναι τεράστιο το βάθος χρόνου. Πλέον οι ταινίες που γυρίζονται είναι 30% λιγότερες από ότι πριν από πέντε χρόνια. Υπάρχει μεγάλη λίστα αναμονής.
Μπορείτε να μας μιλήσετε για τις διαφορές της παραγωγής στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα;
Στην Αμερική έχεις πολύ περισσότερα μέσα, αλλά έχεις και μεγαλύτερη ευθύνη γιατί και το μπάτζετ είναι μεγαλύτερο και συνεργάζεσαι με πολλούς ανθρώπους. Πρέπει να λογοδοτήσεις με πολλούς ανθρώπους. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα συμβιβασμός, απλά θα πρέπει να συμπαρασύρεις πολλούς ανθρώπους και να τους κάνεις να δουν την ταινία όπως την βλέπεις εσύ.
Η ιδέα για το Plus One πώς προέκυψε;
Με ενδιέφερε πολύ το πώς θα ήταν να μπορείς να συναντήσεις τον εαυτό σου. Αλλά όχι να τον συναντήσεις σε μία χαλαρή κατάσταση, να κάτσεις μαζί του, να καταλάβεις, να μιλήσεις, να αξιολογήσεις, αλλά σε μια φοβερά φορτισμένη συναισθηματικά κατάσταση που βλέπεις ότι ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος και ότι ο εαυτός σου διεκδικεί τα πράγματα που διεκδικείς και εσύ. Ποιο είναι το πιο φορτισμένο συναισθηματικά πλαίσιο από το αμερικανικό εφηβικό πάρτι, που δεν υπάρχει κυνισμός που για τα παιδιά αυτά είναι η νύχτα της ζωής τους, δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από αυτό. Εκεί τι θα γίνει; Θα δεις τον εαυτό σου ως εχθρό, θα αναζητήσεις αρμονία μαζί του; Κάθε χαρακτήρας της ταινίας αντιδρά με διαφορετικό τρόπο.
Γιατί επέλεξες και πάλι εφήβους ως πρωταγωνιστές;
Μου αρέσουν αυτοί οι χαρακτήρες γιατί δεν έχουν προλάβει να γίνουν κυνικοί. Ο κυνισμός δεν μου αρέσει καθόλου. Οι έφηβοι δεν έχουν βάλει ακόμα φίλτρα και δεν λένε: «Α, δεν μπορούμε να επιθυμούμε». Οι επιθυμίες είναι ακόμα πολύ ατόφιες.
Γιατί η πρώτη αντίδραση των χαρακτήρων απέναντι στους εαυτούς τους είναι επιθετική και αρνητική;
Είναι όλοι πολύ φορτισμένοι, δεν έχουν τον αυτοέλεγχο. Τα αμερικάνικα πάρτι είναι πιο ακραία. Οι έφηβοι νιώθουν ελεύθεροι, ότι έχουν ξεφύγει από τον πατρικό ζυγό και θέλουν να τα δοκιμάσουν όλα και πιστεύουν ότι η ζωή τους θα συμπυκνωθεί σε αυτό το πάρτυ. Δεν έχουν πολύ αυτοέλεγχο και με κάθε μπλακ άουτ οι άλλοι τους εαυτοί τους πλησιάζουν χρονικά. Οπότε σκέφτονται ότι μπορεί να έρθουν στο ίδιο ακριβώς σημείο, και τότε ποιος θα επικρατήσει; Θα πρέπει να πάρουν ένα μεγάλο ρίσκο. Έχεις και τον Τέντι που έχει περάσει ένα τέλειο βράδυ και επειδή δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, παρασύρει τους άλλους σε μια παράνοια.
Θα πρέπει να ήταν μεγάλη πρόκληση τα νυχτερινά γυρίσματα και τη χρήση των εφέ.
Ήταν πολύ κουραστικό, αλλά μας άρεσε κιόλας. Τα εφέ ήταν επίσης πολύ δύσκολα, ειδικά στις σκηνές που ο ηθοποιός συναντά το διπλό του. Αυτό όταν γίνεται συνήθως, γίνεται με τεχνικές split screen, και δεν πρέπει να υπάρχει πολλή κίνηση ή να είναι πολύ κοντά οι ηθοποιοί. Εμάς υπήρχε πολλή επαφή και διαδραστικότητα μεταξύ των ηθοποιών. Ευτυχώς είχαμε τη βοήθεια της Lola που ασχολείται με το face replacement (σ.σ. αντικατάσταση προσώπου) που και στο Social Network είχε βάλει το πρόσωπο του Άρμι Χάμερ στους δίδυμους. Αυτό που κάνουν είναι ότι κινηματογραφείς τη σκηνή με τον ηθοποιό και έναν αντικαταστάτη που πρέπει να έχει το ίδιο χρώμα μαλλιών και το ίδιο σχήμα προσώπου και ύστερα, στο ειδικό στούντιο που έχουν, ο ηθοποιός πάει, ξανακάνει την ερμηνεία του αντικαταστάτη και δημιουργείται μία τρισδιάστατη μάσκα που μπαίνει στο πρόσωπο του σωσία. Κάναμε πράγματα που δεν είχαν ξαναγίνει.
Στην ταινία περιμένεις ότι ο έρωτας θα νικήσει, αλλά ακόμα και αυτό γίνεται με έναν στρεβλό τρόπο. Υπάρχει η ιδέα ότι όλοι κρύβουμε έναν σκοτεινό εαυτό μέσα μας ή η ιδέα της ενηλικίωσης;
Η ιδέα της ενηλικίωσης σαφώς υπάρχει, αλλά υπάρχει και η ιδέα της ταυτότητας. Ειδικά τώρα με τα social media τίθεται το ερώτημα του ποιοι είμαστε: Είμαστε ο εαυτός μας ή το προφίλ μας;
Εσύ πώς θα αντιδρούσες εάν έβλεπες ξαφνικά τον εαυτό σου;
Νομίζω ότι εάν ήμουν νέος θα αντιδρούσα με πολύ επιθετικό τρόπο, ειδικά εάν έβλεπα τον εαυτό μου να κάνει τις βλακείες που έκανε τότε. Αν τον συναντούσα χωρίς χρονική πίεση, θα τον ρωτούσα πολλά πράγματα, θα λειτουργούσε ψυχαναλυτικά.
Βλέποντας την ταινία θυμήθηκα κάποιες ταινίες επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του ’80, αλλά πολύ πιο σκοτεινή. Υπήρχαν κάποιες που λειτούργησαν ως έμπνευση;
Μαζί με τον Μιχάι Μαλαμέρ -που έχει κάνει και τη φωτογραφία στο The Master- δεν είδαμε ταινίες επί τούτου. Είδαμε κάποιες ταινίες του Τζον Χιούζ και κάποιες εφηβικές ταινίες του 1980. Σίγουρα, από τη στιγμή που μπαίνουν στο σπιτάκι της πισίνας υπάρχουν πολλά στοιχεία παράνοιας των ταινιών της δεκαετίας του 1950, παραβολή για τον φόβο που αισθάνεται ο Αμερικάνος απέναντι σε κάθε τι ξένο. Μεγάλη έμπνευση για μένα αποτελεί και το Invasions of the Body Snatchers του Κάουφμαν το 1978. Εγώ αυτό που ήθελα ήταν να βάλω αυτό το φαινόμενο, να στήσω τους χαρακτήρες και να δω που θα πάνε.
* Η ταινία Plus One προβάλλεται ήδη στις αίθουσες.
Αγγελική Στελλάκη