Τα μωρά είναι ομολογουμένως αξιολάτρευτα: Κάνουν χαριτωμενιές, μυρίζουν άσχημα μόνο περιστασιακά και, πάνω απ’ όλα, είναι αγνά και αθώα, έχοντας πλήρη άγνοια της σκληρότητας και της αδιαφορίας που υπάρχει στον κόσμο μας. Γι’ αυτό αρέσουν σε όλους ανεξαιρέτως!
Όμως, ας το παραδεχτούμε: Τα μωρά μπορεί να είναι και χειριστικά, επίσης. Και μια νέα ιαπωνική έρευνα, με επικεφαλής τον ψυχολόγο Hiroko Nakayama από το Πανεπιστήμιο «Sacred Heart» στο Τόκιο, φαίνεται να επιβεβαιώνει αυτό που πολλοί -στερημένοι από ύπνο- νέοι γονείς υποψιάζονται κατά καιρούς: Ότι τα μωρά προσποιούνται συχνά το κλάμα, προκειμένου να «πάρουν» αυτό που θέλουν!
Οι επιστήμονες, για τις απαιτήσεις της έρευνας, που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «The British Psychological Society», προσπάθησαν να αναλύσουν προσεκτικά δύο βρέφη -το μωρό Ρ και το μωρό Μ- μέσα από δεκάδες κρίσεις κλάματος. Σκοπός τους ήταν να καταγράψουν δύο συγκεκριμένες αντιδράσεις πριν και μετά τα επεισόδια αυτά: Τα θετικά συναισθήματα (χαμόγελο / χαρά) και τα αρνητικά συναισθήματα (συνοφρύωμα / σύγχυση).
Συνολικά, ανέλυσαν 102 κρίσεις κλάματος. Αυτό, λοιπόν, που παρατήρησαν είναι ότι τα μωρά σχεδόν κάθε φορά που άρχιζαν ή σταματούσαν το κλάμα, ένιωθαν αρνητικά συναισθήματα Υπήρχαν, όμως, και εξαιρέσεις, αφού παρατηρήθηκαν και θετικές αντιδράσεις. Κι αυτές ήταν οι περιπτώσεις που η μαμά τους χαρακτήριζε ως «ψεύτικο κλάμα». Αυτά τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι, παρόλο που οι φυσιολογικές αντιδράσεις ενός μωρού, τόσο πριν όσο και μετά το κλάμα, κρύβουν αρνητικά συναισθήματα, ενδέχεται να εμφανίσουν και θετικά συναισθήματα όταν πρόκειται για προσποιητό κλάμα.
Τις περισσότερες φορές, τα μωρά Ρ και Μ έκλαιγαν επειδή κάτι τα ενοχλούσε πραγματικά. Πιο συγκεκριμένα, το 98% του κλάματος του μωρού Ρ προερχόταν από κάτι δυσάρεστο, που του προκαλούσε αρνητικά συναισθήματα. Αλλά, μέσα στο διάστημα της 11μηνης παρακολούθησής του, έφτασε και η μέρα που, μετά από μία κρίση κλάματος, ακολούθησαν γελάκια και χαμόγελα. «Το βρέφος Ρ φάνηκε να κλαίει σκόπιμα, προκειμένου να τραβήξει την προσοχή της μαμάς του», εξηγεί ο δρ. Nakayama και συνεχίζει: «Αμέσως μόλις το πλησίασε η μαμά του, σταμάτησε το κλάμα και την κοίταξε χαμογελώντας της!».
Ωστόσο, το προσποιητό κλάμα δεν είναι κάτι κακό… όλοι μας είμαστε χειριστικοί σε κάποιο βαθμό. Μάλιστα, όπως τονίζει ο ειδικός, το ψεύτικο κλάμα είναι δείγμα συναισθηματικής υγείας και συμβάλλει όχι μόνο στην κοινωνική, αλλά και στη συναισθηματική ανάπτυξη του μωρού. «Τα βρέφη που είναι ικανά να προσποιηθούν ότι κλαίνε, ενδεχομένως να επιτυγχάνουν καλύτερη επικοινωνία με αυτούς που τα φροντίζουν σε καθημερινή βάση. Με αυτό τον τρόπο, ανακαλύπτουν σιγά-σιγά τους κανόνες στο παιχνίδι των σχέσεων», προσθέτει.
