Οδηγός επιβίωσης για μαμάδες με γιους!

Φανταστείτε τους γιους σας και τον σύντροφό σας να μαζεύουν την κουζίνα για να σας βοηθήσουν. Πάνω στο πλυντήριο πιάτων ένα βουνό από σκισμένα, άδεια κουτιά πίτσας, βρώμικα πιάτα, λερωμένα ποτήρια. «Μου αρέσει που θέλατε και να καθαρίσετε την κουζίνα μετά το φαγητό!», τους λέτε απογοητευμένη και εκνευρισμένη για το χάλι που βλέπετε… για να ακούσετε την αποστομωτική ατάκα -από το όλο έκπληξη ύφος τους- «Μα, αυτό κάναμε!»

Οι συζητήσεις για τέτοια αμφιλεγόμενα θέματα εξελίσσονται πάντοτε με παρόμοιο τρόπο: το θηλυκό «κόμμα» βγάζει μεγάλους λόγους, εξηγεί για ποιο λόγο νιώθει ότι δεν της δίνουν σημασία, την κακομεταχειρίζονται, την παρεξηγούν και για ποιους λόγους έχει δίκιο. Η “πλειοψηφία” συνήθως σωπαίνει, καμιά φορά μουρμουρίζει «χμμμ…», διαβάζει εφημερίδα, βάζει ακουστικά ή εγκαταλείπει την αίθουσα συνεδριάσεων χωρίς να πει κουβέντα.  Κι όταν μετά η μειοψηφία κοπανάει τις πόρτες και φωνάζει ότι κάποιος πρέπει να την πάρει στα σοβαρά, οι άντρες του σπιτιού την κοιτάζουν σαν μια παράλληλη κοινωνική ομάδα που δεν μπορεί να ενταχθεί στο σύνολο.  Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι μία γυναίκα με δυο γιους κι έναν σύζυγο αποτελεί «μειονότητα» στο σπιτικό της. Καθώς στέκει μόνη μεταξύ ανδρών, η αντίληψη που έχει για τον κόσμο περνά καθημερινά από εργαστηριακό έλεγχο: τα κουτιά της πίτσας είναι σκουπίδια και η θέση τους είναι στον σκουπιδοτενεκέ. Ποιος είναι ο φυσικός χώρος για τα άδεια σακουλάκια από φιστίκια, τις εφημερίδες, τα αθλητικά παπούτσια; Τα σιδερωμένα ρούχα τα ξεδιαλέγουμε πριν τα βάλουμε στα συρτάρια ή αρκεί να τα αφήσουμε δίπλα στο κρεβάτι; Τις κάλτσες τις φοράμε μια φορά και μετά τις πετάμε κάτω απ’ την ντουλάπα;

Μια τέτοια αντίληψη ωστόσο, θα θέσει όντως τη γυναίκα στο περιθώριο της οικογενειακής κοινής τους ζωής και αυτό θα σημάνει την υιοθέτηση εκ μέρους της, του ρόλου του θύματος, που νοιάζεται για τις ανάγκες όλων αλλά κανείς για τις δικές της. Άραγε συμφέρει μια τέτοια αντίληψη; Συμφέρει να νιώθουμε μειονότητα; Υπάρχουν αλήθεια μειονότητες μέσα σε μια οικογένεια;

Τα άτομα που θα συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο (ανεξαρτήτως φύλου), θα υιοθετήσουν ρόλους και θα γίνουν οι ρόλοι τους. Η αδικία που θα κουβαλούν, θα τα εγκλωβίσει σε ένα λαθεμένο τρόπο σκέψης και σε μια στάση που τελικά θα τα απομακρύνει από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ενώ η αρχική και πραγματική τους επιθυμία είναι η επικοινωνία. Είναι όμως η επιθυμία αυτή; Τι σημαίνει ένα τακτοποιημένο σπίτι και μια μητέρα-σύζυγος ικανοποιημένη που ο άνδρας και τα αγόρια του σπιτιού έκαναν δουλειές; Το μοίρασμα, η ευχαρίστηση και η αναγνώριση έρχονται μόνο με αυτόν τον τρόπο; Γιατί αν η απάντηση είναι  θετική τότε υπάρχει θέμα.

Με μια πρώτη επιφανειακή προσέγγιση θα λέγαμε ότι η προτίμηση του πιτσιρικά να παίξει με τον μπαμπά στο κρύο με αφτιά κατακόκκινα, συνιστά μια παραγκώνιση της μητέρας που το μόνο που θέλει είναι να το φροντίσει να μην κρυώσει. Άραγε αφήνει πρωτοβουλία στον πατέρα να φροντίσει ή εκείνη ξέρει πάντα καλύτερα; Γιατί αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε δεν έχει δικαίωμα να παραπονιέται ότι δεν την καταλαβαίνουν.

Μέσα σε ένα ζευγάρι, σημασία δεν έχει ποιος το κάνει καλύτερα αλλά πώς μπορούμε να μάθουμε ο ένας από τον τρόπο του άλλου. Γιατί να γκρινιάξουμε για τις δουλειές που δεν γίνονται και να μην προσκαλέσουμε με διαφορετικό τρόπο στο μοίρασμα; Ποιος θέλει άλλωστε να ακούει γκρίνια; Το παράπονο και η γκρίνια κάνουν τους ανθρώπους να φαίνονται μικρότεροι ψυχικά.

Η γυναίκα της οποίας ο γιος προτιμά το παιχνίδι με τον πατέρα, έχει να καμαρώσει πολύ και να υπερηφανευτεί για την καλή δουλειά που θα έχει κάνει, να μην πετάει δηλαδή τον πατέρα έξω από το σύστημα. Μπορεί  να βρει τρόπο να συμμετάσχει στο παιχνίδι τους αντί να στέκεται παρατηρήτρια και όλο αυτό να γίνει μια υπέροχη οικογενειακή στιγμή και επομένως μια ισχυρή παρακαταθήκη για το μέλλον των παιδιών τους.

Η εκπαίδευση των παιδιών σε δουλειές ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία και εισάγει τα παιδιά στην υπευθυνότητα όταν όμως αυτή η εκπαίδευση γίνεται με χαρά και εμπιστοσύνη και όχι με τη μορφή της στρατιωτικής πειθαρχίας ή καταναγκασμού. Κανείς δεν αρέσκεται να ακούει και να ακολουθεί οδηγίες και σίγουρα τα παιδιά που θα το κάνουν για να έχουν μια «μαμά» ευχαριστημένη, δεν θα έχουν εσωτερικεύσει την αναμενόμενη συμπεριφορά.

Μήπως μια μητέρα- σύζυγος που τα καταφέρνει χωρίς να γκρινιάζει είναι πολύ γοητευτική και για τον σύντροφο αλλά και για τα παιδιά της; Αν ο στόχος είναι η τάξη του σπιτιού και αποτελεί προσωπικό και μόνο στόχο και αφού η ίδια τα καταφέρνει, γιατί θα πρέπει να ζητάει αναγνώριση τραβώντας τους άλλους στο δικό της τρόπο; Έχουμε να εμπλουτιστούμε από τον διαφορετικό τρόπο του άλλου; Αν όχι τότε η στασιμότητα θα επέλθει πολύ γρήγορα μέσα μας αλλά και στη συντροφική σχέση. Γιατί η συζυγική σχέση δεν είναι απαραίτητα και συντροφική!

Σύντροφος είναι αυτός που σε νοιάζεται, σε αναδεικνύει, σε εμπλουτίζει και συμπορεύεται μαζί σου. Η σχέση είναι αμφίδρομη και συμπληρωματική!

Ναι όντως εμείς οι γυναίκες κάνουμε πάρα πολλά. Αλλά γιατί όχι; Γιατί όλα αυτά να μην τα καρπωνόμαστε ως ζωντάνια, κινητικότητα, μοίρασμα, στιγμές και θα πρέπει να τα νιώθουμε βάρος; Όλα είναι θέμα απόφασης και δέσμευσης στη ζωή! Τι ζωή θέλουμε! Τι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε! Τι σχέσεις θέλουμε να έχουμε! Αν θέλουμε αληθινές και βαθιές σχέσεις πρέπει να μάθουμε να κοιτάζουμε πάνω από τα πράγματα. Αν έχουμε διαλέξει έναν άνθρωπο ως σύντροφο δεν μας επιτρέπεται να τον υποτιμάμε θεωρώντας τον ανίκανο να χειριστεί τα του σπιτιού. Αν θέλουμε χώρο πρέπει να μάθουμε να δίνουμε χώρο.

Μια γυναίκα που ναι, είναι κόρη κάποιων γονιών, αδελφή , σύζυγος, μητέρα, φίλη, επαγγελματίας μπορεί να ορίσει τη ζωή της και να ζει όμορφα! Και ασφαλώς μια τέτοια γυναίκα αποπνέει ερωτισμό γιατί η ίδια είναι ερωτική σε ό,τι κάνει και δεν περιμένει από τους άλλους να την εμπνεύσουν ή να της απαλύνουν την κούραση. Είναι λίγη μια τέτοια συμπεριφορά!  Μπορούμε και καλύτερα!

Με την συνεργασία της κας Μαρίας Τουλιάτου (ψυχολόγος – οικογενειακή θεραπεύτρια)