Το πρώτο πρόβλημα είναι η παρέμβαση των άλλων. Στα μάτια του παιδιού δείχνετε αδύναμη να το αντιμετωπίσετε και χρειάζεστε βοήθεια από άλλους, χωρίς βέβαια εσείς να την έχετε ζητήσει. Από την άλλη λέτε ότι αντιδράτε σπάνια στη συμπεριφορά του. Χρειάζεται να αντιδράτε αλλά με ήρεμο τρόπο και επεξηγηματικό. Σε αυτή την ηλικία το παιδάκι έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι είναι μια ξεχωριστή οντότητα από τους γονείς του και έχει δική του βούληση και ανάγκη. Αυτά του δίνουν μια αίσθηση δύναμης και προσπαθεί να την επιβάλει με κάθε δυνατό τρόπο σε εσάς. Όλο αυτό αρχίζει να αποδυναμώνεται περίπου στην ηλικία των 6-7 χρονών, όταν δηλαδή τα παιδιά ξεκινούν το σχολείο. Εκεί όπου γνωρίζουν άλλα παιδιά της ηλικίας τους και αναμετρούνται μαζί τους επί ίσοις όροις. Χρειάζεται να μπουν κανόνες. Να γνωρίζει το παιδί τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Να του δώσετε, με υπομονή, κάθε φορά να κατανοήσει το γιατί αλλά να το κατανοείτε και εσείς. Ανοίξτε τις πόρτες επικοινωνίας μαζί του χωρίς μεσάζοντες και χωρίς επιθετικότητα και φωνές.
Κατερίνα Θεοδωρίδου (ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια)
