Πώς να βοηθήσω ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες.

Οι μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι πάντα εύκολα αποδεκτές από τους γονείς, ακόμη κι αν πρόκειται για ελαφρές περιπτώσεις. Συχνά, οι γονείς μόλις μάθουν ότι το παιδί τους έχει μαθησιακές δυσκολίες αναρωτιούνται αν φταίνε, αν έκαναν οι ίδιοι κάτι που το προκάλεσε ή αν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι για να το προλάβουν. Και βέβαια πάντα τους απασχολεί και η γνώμη του κοινωνικού τους περίγυρου. «Τι θα πω στους γύρω; Θα κοροϊδεύουν το παιδί μου; Θα καταφέρει να σπουδάσει και να εξασφαλίσει ένα “καλό” μέλλον;».

Τα συναισθήματα των γονιών με παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες είναι πολλά και περίπλοκα: ενοχή, απογοήτευση, φόβος για το παρόν και το μέλλον.

Ωστόσο αυτό που πρέπει να θυμούνται οι γονείς, είναι πως οι  μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι  ασθένεια, δεν οφείλονται σε οργανική δυσκολία ή σε αναπτυξιακή ανωριμότητα και δεν παρουσιάζονται με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα παιδιά. Πρόκειται για μια δυσχέρεια στην επεξεργασία γλωσσικών πληροφοριών, μια δυσκολία στο γραπτό και προφορικό λόγο. Οι μαθησιακές δυσκολίες είναι δύσκολες στην κατανόηση αλλά αντιμετωπίσιμες.

Ο κάθε γονιός μπορεί να στηρίξει το παιδί του όταν ο ίδιος έχει μάθει τι είναι οι μαθησιακές δυσκολίες, έχει κατανοήσει τη φύση του προβλήματος, από πού πηγάζει και σε τι οφείλεται. Γι’ αυτό χρειάζεται να πάρει βοήθεια από ειδικούς για την ενημέρωση και τη στήριξή του ώστε να μπορέσει να παρέχει ένα περιβάλλον όπου το παιδί θα μπορέσει να αναπτύξει τις δεξιότητές του.

–  Ο γονιός μπορεί να στηρίξει το παιδί οργανώνοντας το χώρο του (φωτεινός, τακτοποιημένος, χωρίς διασπαστικά στοιχεία) αλλά και το χρόνο του (σταθερή ώρα μελέτης, καθορισμός σειράς μελέτης των μαθημάτων). –  Μια λίστα με τις αρμοδιότητες του παιδιού, συχνά διαλείμματα, συνεργασία και ορισμός εφικτών στόχων μπορούν να είναι πολύ βοηθητικά για το παιδί. –  Αυτό όμως που περισσότερο χρειάζεται το παιδί από τους γονείς του αλλά και τους υπόλοιπους «σημαντικούς άλλους» (αδέρφια, δάσκαλος, φίλοι, προπονητής κτλ.) είναι η αποδοχή και η αγάπη. Συνήθως όμως, αυτή η αποδοχή έρχεται με πολλά «πρέπει» – να είσαι φρόνιμος, προσεκτικός, καλός μαθητής, αστείος, έξυπνος, όμορφος. Ο γονέας λοιπόν στηρίζει πραγματικά το παιδί του όταν δίνει την αγάπη του χωρίς όρους, όταν του παρέχει την ασφάλεια και τη σταθερότητα που τόσο έχει ανάγκη. Χρειάζεται ο γονέας να αποδεχτεί τις δυσκολίες του παιδιού, να τον βοηθήσει να κατανοήσει τι ακριβώς του συμβαίνει, να μην του μεταφέρει τους φόβους και τις αγωνίες του και να διώξει τις ενοχές του. Δε χρειάζεται η διάγνωση να γίνει ταμπέλα για το παιδί, το παιδί είναι πολλά περισσότερα από μία διάγνωση.

–  Είναι σημαντικό ο γονέας να ρωτά το παιδί του πώς αισθάνεται, να τον επιβραβεύει για την προσπάθεια  του ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, να αποφεύγει τις συγκρίσεις και να μη μένει στις αδυναμίες του. Αυτό που το παιδί έχει ανάγκη είναι γονείς που αναδεικνύουν τα προτερήματα, τα ταλέντα και τις δεξιότητές του, γονείς που στηρίζουν τις επιλογές του, γονείς που κάνουν μια γερή συμμαχία μαζί του και βοηθούν να γίνει ευτυχισμένο.

Με τη συνεργασία της Κλεοπάτρας Τσουχνικά, Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας (στη Γραμμή «115 25 Μαζί για το παιδί»)