Ο δρόμος προς τη μόρφωση ξέρουμε όλοι πως δεν είναι στρωμένος με ρόδα. Θέλει κόπο, χρόνο, διάβασμα, αφοσίωση και πειθαρχία.
Για κάποια παιδιά όμως ο ίδιος ο δρόμος προς τη μόρφωση, με την κυριολεκτική έννοια, η διαδρομή δηλαδή, ο πηγαιμός για το σχολείο, ακόμα και τώρα εν έτη 2015 είναι μια καθημερινή περιπέτεια, μια εξοντωτική εμπειρία κούρασης και μόχθου, αδιανόητη ίσως για τα παιδιά και τους γονείς των πολιτισμένων κοινωνιών.
Ορισμένα παιδιά στον κόσμο ξυπνούν χαράματα και με τα πιο πρωτόγονα μέσα και μέσα από τις πιο δύσβατες διαδρομές (γκρεμούς, κρεμαστές ετοιμόρροπες γέφυρες, ξύλινες μισοσαπισμένες ανεμόσκαλες) καταφέρνουν τελικά μετά από ώρες να φτάσουν στην τάξη τους και να καθίσουν στο θρανίο τους, ήδη εξουθενωμένα και αποκαμωμένα την ώρα που απαιτείται να είναι συγκεντρωμένα στο μάθημα και στον δάσκαλό τους. Και όλο αυτό χωρίς να ξεχνάμε πως με το τέλος της σχολικής ημέρας, θα υπομείνουν το ίδιο μαρτύριο για να γυρίσουν στα σπίτια τους.
Σύμφωνα με την Unesco οι συνθήκες αυτές είναι ένας από τους λόγους που αρκετά παιδιά εγκαταλείπουν το σχολείο λέγοντας «αντίο» στη μόρφωση.
