Από τότε που ήμουν κοριτσάκι, φοβόμουν τον τοκετό. Ήταν από αυτά που μου φαινόταν τρομακτικά δύσκολα. Γιατί κάποιος που είναι στα καλά του να θέλει να σπρώξει ένα μωρό να βγει από μια τόσο μικρή τρύπα στο σώμα του; Οι άντρες δεν το κάνουν. Ίσως, τελικά, να είναι πιο έξυπνοι απ’ ό,τι τους θεωρούμε. Η μαμά μου, ωστόσο, με διαβεβαίωνε ότι, όταν θα ερχόταν αυτή η ώρα, θα με απάλλασσε από τον πόνο μια μεγάλη βελόνα στη σπονδυλική μου στήλη (όχι και πολύ ωραία εικόνα για ένα κοριτσάκι!).
Καθώς μεγάλωνα, περνώντας από τα χρόνια της προεφηβείας στην εφηβεία κι έπειτα στα φοιτητικά μου χρόνια, εξακολουθούσα να πιστεύω ότι η γέννα δεν ήταν για μένα. Πώς είναι δυνατόν για μια γυναίκα να νιώθει καλά μετά από τόσες ώρες εξαντλητικού πόνου; Ή να ρισκάρει να σπάσουν τα νερά της οπουδήποτε και με οποιονδήποτε; Μου φαινόταν άσκοπο και άδικο. Σκεφτόμουν ότι, αν πραγματικά ήθελα ν’ αποκτήσω παιδιά, θα τα υιοθετούσα. Δεν έβρισκα κανέναν λόγο να το περάσω όλο αυτό!
Και τότε, συνέβη. Ο άντρας μου κι εγώ αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί. Όταν είδα για πρώτη φορά το θετικό τεστ εγκυμοσύνης, πανικοβλήθηκα. Πώς είχε συμβεί κάτι τέτοιο; (Προφανώς, ήξερα πώς είχε συμβεί, αλλά δεν το περίμενα). Πώς θα τα κατάφερνα να είμαι σε πανικό για 9 ολόκληρους μήνες, μόνο και μόνο για να καταλήξω να ζήσω ατέλειωτες ώρες πόνου στον τοκετό – κι όλα αυτά, για να φέρω στον κόσμο ένα ανθρωπάκι για το οποίο δεν γνωρίζω απολύτως τίποτα, ούτε είμαι καθόλου σίγουρη ότι μπορώ να μεγαλώσω; Αυτές οι σκέψεις τρέχουν στο μυαλό μιας μέλλουσας μαμάς, ακόμα και της πιο καλά προετοιμασμένης.
Αυτό, όμως, που δεν μου είχε πει ποτέ κανείς ήταν ότι τελικά ο τοκετός θα είναι το εύκολο της υπόθεσης. Αυτοί οι 9 μήνες της εγκυμοσύνης είναι που δεν αντέχονται!
Ας ξεκαθαρίσουμε εδώ κάτι: Δεν ήμουν μια λαμπερή και χαρούμενη έγκυος. Ήταν ελάχιστη η χαρά που πήρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Μπορεί να ένιωσα τη μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής μου όταν πήρα το γιο μου στην αγκαλιά μου, αλλά δεν υπήρχε τίποτα ευχάριστο στο να μου παίρνουν συνέχεια αίμα, να ουρώ σ’ ένα κυπελλάκι τουλάχιστον μία φορά το μήνα, να παθαίνω γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση κάθε φορά που τρώω και να βλέπω τη λεκάνη και το θώρακά μου ν’ αλλάζουν μέγεθος χωρίς ποτέ να επιτρέψουν στο κανονικό τους.
Ο τοκετός ήταν το εύκολο κομμάτι. Με ετοίμασαν για την πρόκληση τοκετού και αμέσως μετά μου έκαναν την επισκληρίδιο. Μέσα σε 30 λεπτά, από εκεί που δεν είχα καθόλου συσπάσεις, άρχισα να έχω κάθε 30 δευτερόλεπτα. Από την αναισθησία και μετά, ήμουν μια χαρά και μιλούσα με τις νοσοκόμες και τον άντρα μου. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να περιμένουμε. Και σε λιγότερες από 10 ώρες, κρατούσα στα χέρια μου το αντράκι μου.
Ακριβώς το ίδιο συνέβη και με το δεύτερο γιο μου. Σε 7 περίπου ώρες τον είχα στην αγκαλιά μου. Μου έκαναν την επισκληρίδιο μόλις έφτασα στο μαιευτήριο, με τις συσπάσεις μου να γίνονται ανά 3 λεπτά. Με τον άντρα μου στέλναμε μηνύματα σε φίλους και συγγενείς, και όλα ήταν πανεύκολα.
Αυτό, όμως, που δεν ήταν καθόλου εύκολο ήταν αυτοί οι 9 μήνες και της δεύτερης εγκυμοσύνης μου, με τη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση να επιστρέφει δριμύτερη από το 1ο τρίμηνο, την επιλόχειο κατάθλιψη να με καταβάλλει και το σίδηρό μου να πέφτει στο διπλάσιο από τα επίπεδα της πρώτης μου εγκυμοσύνης. Μπορεί να μην ήμουν τόσο φοβισμένη όσο τότε, που τα βίωνα όλα για πρώτη φορά και έτρεμα στη σκέψη της γέννας. Στο δεύτερο γιο μου, μετρούσα απλά τις μέρες μέχρι να μου κάνουν την επισκληρίδιο και να γεννήσω.
Δεν φοβάμαι πια τον τοκετό. Η εγκυμοσύνη είναι για μένα το πιο δυσάρεστο κομμάτι στην απόκτηση παιδιών. Ο τοκετός μπορεί να μην είναι κυριολεκτικά «παιχνιδάκι», ειδικά αν επιλέξεις το φυσικό τρόπο χωρίς επισκληρίδιο, αλλά τουλάχιστον βλέπεις το τέλος του. Σε αντίθεση με τους 9 μήνες της εγκυμοσύνης που φαντάζουν σαν αιωνιότητα, ιδιαίτερα κάπου εκεί κοντά στον 6ο.
Δώστε μου τοκετό κάθε μέρα… η ατέλειωτη εγκυμοσύνη είναι αυτή που πλέον με τρομάζει!
(Από τη μαμά και μπλόγκερ Keryn Means)