Τα ουρλιαχτά και η τιμωρία δεν είναι πάντα η λύση για να πειθαρχήσουν τα παιδιά. Δείτε λοιπόν, πώς να μας ακούσουν τα παιδιά χωρίς φωνές και τιμωρίες. Κάποιες φορές, θέλουμε να ουρλιάξουμε στα παιδιά μας. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν νιώθουμε απογοητευμένες, κουρασμένες, ή πολύ θυμωμένες. Αλλά όλες οι μαμάδες ξέρουμε ότι οι φωνές και η τιμωρία στην πραγματικότητα βλάπτει όχι μόνο τον αυτοσεβασμό μας, αλλά και την  εμπιστοσύνη των παιδιών προς εμάς. Αντίθετα, μια ανατροφή με συμπόνια και υγιή όρια, θα τα βοηθήσει να μεγαλώσουν με αυτοπεποίθηση και να γίνουν  συναισθηματικά υγιείς ενήλικες Να, λοιπόν μερικές συμβουλές ώστε να σταματήσουμε αυτήν την τόσο καταστροφική συνήθεια να φωνάζουμε ή να τιμωρούμε τα παιδιά! 1. Αγαπήστε και φροντίστε τον εαυτό σας Όσο πιο πολύ μια μαμά αγαπάει, τον εαυτό της και φροντίζει για τις ανάγκες της, τόσο πιο όμορφα αισθάνεται ως άνθρωπος. Η φροντίδα του εαυτού μας, μάς χαρίζει αυτοσεβασμό, ικανοποίηση αλλά και τη ζητούμενη ηρεμία ώστε να μπορέσουμε να διαχειριστούμε τις κρίσεις. Όταν νιώθουμε κουρασμένες και χωρίς ενέργεια σαφώς και δε μπορούμε να διαχειριστούμε τα ξεσπάσματα των παιδιών μας. Επιπλέον όσο πιο όμορφα αισθανόμαστε για τον εαυτό μας, τόσο λιγότερο του ρίχνουμε το φταίξιμο, για πιθανά λάθη που κάνουμε. Η γιόγκα, ο διαλογισμός , η άσκηση σαφώς μας βοηθάει να «μιλήσουμε», τόσο στον εαυτό μας, όσο και στα παιδιά μας ήρεμα, χωρίς εξάρσεις και κυρίως…χωρίς σκληρή και κριτική διάθεση! 2. Σεβαστείτε (πρώτα) τα δικά σας όρια Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά, συχνά ξεπερνούν τα όρια τους επειδή εμείς τα αφήνουμε. Συχνά για παράδειγμα δεν τους απαγορεύουμε κάτι, επειδή «φοβόμαστε» τα ξεσπάσματά τους.  Ωστόσο αυτό που πρέπει πάντα να θυμόμαστε, είναι ότι το να βάζουμε όρια στο παιδί είναι απλώς…η δουλειά μας ως γονείς. Το να αγαπάμε τα παιδιά μας δε σημαίνει ότι πρέπει να εκπληρώνουμε κάθε τους επιθυμία, λογική ή παράλογη! Και η σταθερή τήρηση των ορίων θα τα βοηθήσει πολύ στο να μάθουν τελικά τα παιδιά να διαχειρίζονται τα ξεσπάσματα (και τα  συναισθήματά) τους στο μέλλον.

3. Μην έχετε υπερβολικές προσδοκίες για την ηλικία τους

Όταν παίρνουμε τα παιδιά μας σε δημόσιους χώρους, δεν μπορούμε να περιμένουμε να συμπεριφέρονται σαν ενήλικες. Ένα μικρό παιδί δεν μπορεί από τη φύση του να καθίσει για μια συνεχόμενη ώρα σε ένα εστιατόριο σαν ενήλικος. Θυμηθείτε τι κάνατε εσείς στην ηλικία τους. Γι’ αυτό το λόγο δε θα πρέπει να νιώθουμε αμηχανία, ή ενοχές για τις αντιδράσεις τους. Όταν έχουμε από αυτά μη ρεαλιστικές προσδοκίες, εμείς οι ίδιοι τα εμποδίζουμε να περάσουν καλά! 4. Μην προβάλλετε πάνω στα παιδιά τους δικούς σας φόβους  Όταν ανησυχούμε για την κακή συμπεριφορά των παιδιών μας, τότε το πιο πιθανό είναι και να υιοθετήσουν μια τέτοια συμπεριφορά. Αν ένα παιδί αρχίζει να σκέφτεται ότι είναι κακό, τότε μάλλον θα κάνει τα πάντα για να γίνει κακό και να εκπληρώσει τις…προσδοκίες σας. 5. Θεραπεύστε το παιδί που βρίσκεται μέσα σας Τα παιδιά μπορούν να μας προκαλέσουν πολλά καινούρια συναισθήματα, κάνοντας μας συχνά να αισθανόμαστε πόνο και απογοήτευση, ίσως εξαιτίας των δικών μας εμπειριών της δικής μας παιδικής ηλικίας. Έτσι τα παιδιά είναι μια καλή αφορμή για να «αγκαλιάσουμε» αυτά τα μέρη μας που εξακολουθούν να μας πληγώνουν. Αναγνωρίστε λοιπόν και αποδεχτείτε τα συναισθήματα του παρελθόντος και μην τιμωρείτε τα παιδιά σας στερώντας τους τα συναισθήματα που δεν πήρατε (ίσως) εσείς ποτέ! 6. «Σκοτώστε» τις ενοχές σας Η ενοχή και η ντροπή αποτελούν τα πιο αποτρεπτικά συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Αποτρεπτικά από το να νιώσουμε αγάπη και συμπόνια για τους άλλους. Η ενοχή δεν μας κρατάει μόνο δέσμιους με την αυτολύπηση, αλλά και με το να διορθώσουμε  αυτά που κάναμε λάθος. Και ας μην ξεχνάμε ότι η ανατροφή των παιδιών είναι μια αέναη διαδικασία διόρθωσης.

7. Φροντίστε να περνάτε ποιοτικό χρόνο μαζί με τα παιδιά

Η προσοχή μας είναι μια βασική ανάγκη για τα παιδιά, προκειμένου να μάθουν να επιβιώνουν. Όταν τα παιδιά μας βιώνουν συναισθηματικά ξεσπάσματα, μας δείχνουν ότι προσπαθούν να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους και ζητούν την προσοχή μας. Πολλές φορές ένα συναισθηματικό ξέσπασμα σημαίνει ότι ίσως το παιδί «βιώνει» περισσότερη ελευθερία από ό, τι μπορεί να χειριστεί. Τα παιδιά θέλουν πάντα να αισθάνονται ασφαλή με την αγάπη την καθοδήγησή μας, με υγιή όρια. Ο πιο ωραίος τρόπος για να δώσουμε αυτό στα παιδιά μας είναι ο ποιοτικός χρόνος που περνάμε μαζί τους. Αν αισθάνονται ότι τα αγαπάμε και τα φροντίζουμε δε θα αναζητήσουν αυτή τη φροντίδα απ’ έξω και με… λάθος τρόπο! 8. Αφήστε στα παιδιά χρόνο για ελεύθερη και απρόσκοπτη εξερεύνηση Όταν οι ανάγκες των παιδιών μας για ασφάλεια και προσοχή, έχουν εκπληρωθεί, τότε εκείνο θα εκφράσει την επιθυμία να βγει και να εξερευνήσετε τον κόσμο. Η εξερεύνηση βοηθάει τα παιδιά να νιώσουν σε επαφή με το περιβάλλον τους, να γνωρίσουν το σώμα τους και να αναπτύξουν την έμφυτη περιέργειά τους. Το πόσο βέβαια φυσικό χώρο θα αφήσουμε στα παιδιά, εξαρτάται από την ηλικία και τις ανάγκες του. Κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών της εξερεύνησης, μείνετε παρόντες και μην τα διακόπτετε. Γίνετε απλώς μάρτυρες αυτού του υπέροχου μεγαλώματος. 9. Ζητήστε βοήθεια Αν νιώσετε ότι η ανατροφή των παιδιών είμαι μεγάλο έργο και πολύ κουραστικό, μην ντραπείτε να ζητήσετε βοήθεια. Πείτε στο σύντροφό σας να βοηθήσει, βρείτε μια μπέιμπι σίτερ, απευθυνθείτε σε μια σύμβουλο, ή ζητήστε υποστήριξη από άλλους γονείς, ώστε να σας βοηθήσουν να βρείτε τρόπους να γίνει πιο εύκολο το έργο σας. Θυμηθείτε: Το να ζητάμε βοήθεια δεν είναι δείγμα αδυναμίας, είναι το πιο γενναίο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε!

Από την εκπαιδευτικό, σύμβουλο και συγγραφέα Leony Vandebelt