Όταν μιλάμε για τη μητρότητα, είναι δύσκολο να πούμε ποιος χρειάζεται περισσότερο χρόνο προσαρμογής: η μαμά ή το παιδί; Και παρόλο που οι μαμάδες μεγαλώνουν τα παιδιά τους με διαφορετικές εκδηλώσεις στοργής, κατανόησης, αυστηρότητας και αυθορμητισμού, η αφοσίωση παραμένει ίδια στην καρδιά της καθεμίας χωριστά και όλων μαζί.
Ωστόσο, η άνευ όρων αγάπη της μαμάς δεν σημαίνει ότι και οι μέθοδοί της είναι πάντα εύκολα κατανοητοί. Η μαμά μου ήταν μια υπέροχη γυναίκα, γεμάτη αγάπη και διδακτικότητα, αλλά πολλές φορές εγώ δυσκολευόμουν να καταλάβω το σκεπτικό της. Πριν γίνω η ίδια μαμά, δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ήμουν για εκείνη τα πάντα – το μοναχοπαίδι της, ο μεγάλος έρωτας της ζωής της.
Αν, λοιπόν, έπρεπε να απαριθμήσω τα μεγαλύτερα διλήμματα που συνόδευσαν την ανάπτυξή μου, θα αναφερόμουν στις παρακάτω 8 μαμαδίσιες ατάκες:
1. «Οι φιλίες που χωρίζονται στα τρία είναι δύσκολες»
Μεγαλώνοντας σε διπλανά σπίτια με τις δύο κολλητές μου, δεν υπήρχε βδομάδα που να μη βγαίναμε σε δυάδες, αφήνοντας την τρίτη απ’ έξω (και γινόμασταν όλες μας «η τρίτη» εναλλάξ). Η μαμά μου συνήθιζε να λέει ότι «οι φιλίες που χωρίζονται στα τρία είναι δύσκολες», και είχε δίκιο – παρόλο που η δικιά μας φιλία άξιζε τελικά αυτή τη διαρκή μάχη. Ρωτήστε και τη Ρέιτσελ, τη Μόνικα και τη Φοίβη από «Τα Φιλαράκια»!
2. «Τα μαθήματα πιάνου είναι μεγάλο προνόμιο»
Από την ηλικία των 4 ετών μέχρι τα 12, είχα το «μεγάλο προνόμιο» να παρακολουθήσω συνολικά 416 μαθήματα πιάνου. Και παρόλο που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν πρόκειται να επιβάλλω στο δικό μου παιδί κάτι αντίστοιχο, αυτά τα μαθήματα πιάνου μου έμαθαν πολλά για την υπομονή, την επιμονή, ακόμα και για τη στάση του σώματος.
3. «Τα μισά από τα χρήματα πηγαίνουν για αποταμίευση»
Δεν είχε σημασία αν ο παππούς μου μου έδινε κρυφά 5 ευρώ ή η θεία μου μου ταχυδρομούσε με τη γενέθλια κάρτα μου 20 ευρώ… η μαμά μου έπαιρνε πάντα τα μισά από αυτά και τα κατέθετε στο λογαριασμό που είχε ανοίξει για μένα. Μπορεί τότε να με πείραζε που δεν τα ξόδευα ανεξέλεγκτα σε κούκλες και ρούχα, όταν όμως πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσα αρκετά, κατάφερα μ’ αυτές τις οικονομίες μου να πάρω το πρώτο μου μεταχειρισμένο αυτοκίνητο – και δεν με χάλασε καθόλου!
4. «Κάποιες φορές επιτρέπεται η κοπάνα από το σχολείο»
Κάθε χρόνο, με άφηνε να λείπω λίγες μέρες από το σχολείο, προκειμένου να περάσουμε χρόνο μαζί. Τότε πίστευα ότι η μαμά μου ήταν πολύ κουλ, τώρα όμως καταλαβαίνω ότι αυτές οι στιγμές μαμάς και κόρης ήταν ένας τρόπος να παραμένουμε η μία κοντά στην άλλη, σε μια ηλικία που εγώ θα προτιμούσα να κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από το να βγαίνω με τη μαμά μου.
5. «Τίποτα καλό δεν συμβαίνει σ’ έναν έφηβο μετά τις 10 το βράδυ»
Θυμάμαι ακριβώς τι έκανα κάθε φορά που η μαμά μου μου έλεγε αυτή την ατάκα, η οποία ηχούσε στ’ αυτιά μου ως το πιο παράλογο πράγμα που είχα ακούσει σ’ όλη μου την εφηβεία. Και παρόλο που θα ορκιζόμουν ότι αυτό που έλεγε ήταν λάθος, η αλήθεια είναι ότι από εκείνη την ώρα και μετά φαινόταν να αρχίζει το… πραγματικό πάρτι!
6. «Δεν ξέρω αυτόν το φίλο σου, οπότε όχι»
Αν η μαμά μου δεν σε γνώριζε, τότε ο χρόνος που θα μπορούσα να περάσω μαζί σου εκτός σχολείου ήταν ελάχιστος εώς ανύπαρκτος. Ήταν σαν να ήξερε ότι, αν ήσουν καλό παιδί, θα σε είχε γνωρίσει ήδη. Και, πράγματι, είχε δίκιο!
7. «Με τις δουλειές χάνω την αίσθηση του χρόνου»
Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, τα ξενύχτια ήταν μια καθημερινή συνήθεια. Επειδή, όμως, η μαμά μου είχε κάθε μέρα πολύ πρωινό εγερτήριο, δεν υπήρχε κανένας λόγος να μένει ξύπνια μέχρι τη 1 τα ξημερώματα π.χ. της Πέμπτης. Εντούτοις, ήταν πάντα εκεί, ξάγρυπνη, είτε να βλέπει τηλεόραση είτε να οργανώνει τις οικογενειακές φωτογραφίες, μιας και «με τις δουλειές έχανε την αίσθηση του χρόνου». Έτσι κάπως με περίμενε κάθε βράδυ, προσποιούμενη το αντίθετο!
8. «Να τηλεφωνείς τους παππούδες σου»
Όσο κι αν εκνευριζόμουν κάθε φορά που η μαμά μου με φώναζε επιτακτικά στο τηλέφωνο, ομολογώ ότι οι στιγμές που πέρασα μιλώντας με τη γιαγιά και τον παππού μου παραμένουν ανάμεσα στις πιο αγαπημένες της ζωής μου. (Από τη συγγραφέα, μαμά και μπλόγκερ Lori Garcia)
