Ο μπαμπάς που νίκησε τον παιδικό καρκίνο!

Ο Γιάννης Λιάρος είναι από αυτούς τους ανθρώπους που όταν τους συναντήσεις θα τους σφίξεις το χέρι δυνατά. Θέλοντας με αυτό τον τρόπο να του δώσεις ότι περίσσευμα δύναμης έχεις, γιατί σε αυτό που κάνει την χρειάζεται. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που θα τον κοιτάξεις στα μάτια και θα του πεις “ευχαριστώ” με το βλέμμα σου. Ειδικά, αν είσαι ο γονιός.

Μαζί με τη σύζυγό του Μένια Κουκουγιάννη, λίγους μήνες αφότου η κόρη τους Νεφέλη νόσησε από λευχαιμία, δημιούργησαν το karkinaki.gr. Το πρώτο site στην Ελλάδα για τον παιδικό καρκίνο. Στη δημιουργία του συνέβαλαν και άλλοι γονείς παιδιών με την ίδια ασθένεια και έχει ως σκοπό την ενημέρωση που λείπει από τη χώρα μας πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Γιατί ο παιδικός καρκίνος μπορεί να νικηθεί και ο Γιάννης Λιάρος μας το επιβεβαιώνει στην παρακάτω συνέντευξη! Δεν έχει κανόνες και μυστικά για το πώς να είσαι “καλός” μπαμπάς αλλά ξέρει πώς το κάθε παιδί χρειάζεται από τον μπαμπά του: “Να το αγκαλιάζει, να το φιλάει και να του λέει ότι το αγαπάει όσες πιο πολλές φορές μπορεί μέσα στην κάθε μέρα!”

Όσο δύσκολο ήταν και το 155 π.Χ. ή το 1715 και όσο δύσκολο -φαντάζομαι- θα είναι το 3155! Οι εξωγενείς παράγοντες (έλλειψη ελεύθερου χρόνου, άφθονα τεχνολογικά μέσα κ.λπ.) μπορεί σήμερα να επηρεάζουν τη σχέση γονιού-παιδιού αλλά δεν πρέπει να την αλλοιώνουν. Και αυτή είναι, νομίζω, μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της σύγχρονης εποχής: ότι διέθεσε τα άφθονα μέσα που έχει για να μετατρέψει μια σχέση αρχών σε σχέση συναλλαγής. Δεν έχω χρόνο να δω το παιδί μου, οπότε του κάνω ένα δώρο για να το εξευμενίσω για την απουσία μου. Αναλογιστείτε τις αντίστοιχες δυσκολίες που είχαν οι πατεράδες σε μακρινές εποχές του παρελθόντος (με περισσότερες ελλείψεις τότε) και φανταστείτε τις δυσκολίες του πατέρα στο μακρινό μέλλον. Οι δυσκολίες είναι δυσκολίες, σε κάθε εποχή. Το ερώτημα είναι τι κάνεις για να τις ξεπεράσεις…

Να το αγκαλιάζει, να το φιλάει και να του λέει ότι το αγαπάει όσες πιο πολλές φορές μπορεί μέσα στην κάθε μέρα! Είναι αυτό που ευχαριστιέμαι πιο πολύ να κάνω με την Νεφέλη και τον Πάρι και μάλιστα προσπαθώ να αναπληρώσω το χρόνο που έχασα μέχρι να το καταλάβω, γιατί χρειάστηκε να κινδυνεύσει η ζωή της κόρης μου προτού συνειδητοποιήσω τί πραγματικά έχει αξία.

Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν. Και όσοι έχουν προσπαθήσει να θέσουν τέτοιους κανόνες κατά καιρούς, μάλλον κακό έχουν κάνει παρά καλό. Είναι αδύνατο να γνωρίζεις από πριν και να πεις σε έναν γονιό πώς θα κοιτάξει στα μάτια μια ψυχή που είναι μοναδική (όπως όλοι μας), πώς θα την αγαπάει, πώς θα την βοηθήσει να μεγαλώσει, να γίνει καλός και χρήσιμος άνθρωπος, να προκόψει κ.ο.κ. Στην πορεία τα ανακαλύπτεις όλα και μέσα από αυτή την πορεία γίνεσαι κι εσύ καλύτερος: μαθαίνεις από τα λάθη σου, τα διορθώνεις, ξαναπροσπαθείς, καμαρώνεις, αμείβεσαι από τις επιτυχίες. Κι έτσι, στο τέλος και εκ του αποτελέσματος, καταλαβαίνεις αν υπήρξες καλός γονιός…

Η οικογένεια και ειδικότερα το μεγάλωμα των παιδιών θέλει… κουπί. Έχετε παρακολουθήσει καθόλου κωπηλασία; Το μυστικό είναι η συνεργασία και ο συγχρονισμός. Εγώ είμαι πολύ τυχερός γιατί έχω βρει εξαιρετικό συνεργάτη στο κουπί…

Για ένα γονιό το «σημείο μηδέν» είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι απειλείται άμεσα η ζωή του παιδιού του. Για τη Μένια, τη σύζυγο μου, και για μένα, αυτή η στιγμή ήρθε την Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013. Ήταν η μέρα που η Νεφέλη, 3 ετών τότε, διαγνώστηκε με Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία.

Ήταν η μέρα που κοιτάξαμε κατάματα τον παιδικό καρκίνο και η ζωή μας άλλαξε για πάντα. Εξοικειωθήκαμε με τις μεταγγίσεις αίματος και αιμοπεταλίων, μάθαμε για τις τεράστιες ανάγκες που υπάρχουν και για τα δύο, μπήκαν στη ζωή μας οι ενδοραχιαίες και τα μυελογράμματα, ενημερωθήκαμε για τη μεταμόσχευση μυελού των οστών, τις τεράστιες ανάγκες που υπάρχουν για εθελοντές δότες -αφού το 90% των αναγκών καλύπτονται από το εξωτερικό- και συνειδητοποιήσαμε πώς είναι να ζει το παιδί σου (και μαζί κι εσύ) με τον καρκίνο.

Όταν βρεθείς στο «σημείο μηδέν», δύο πράγματα είναι πιθανότερο να συμβούν: ή απελπίζεσαι και καταρρέεις ή στέκεσαι στα πόδια σου, μαζεύεις τις δυνάμεις σου και πολεμάς! Και αν δείτε τη δύναμη των παιδιών που δίνουν αυτή τη μάχη, τότε θα συμφωνήσετε με την επιλογή που κάναμε κι εμείς: δεν έχεις δικαίωμα να καταρρεύσεις, οφείλεις να πολεμήσεις και μπορείς να νικήσεις!

Το karkinaki.gr είναι το πρώτο site στην Ελλάδα όπου μιλάμε για τον καρκίνο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Είναι η δική μας επιλογή, για την οποία μίλησα παραπάνω: ο τρόπος μας να πολεμήσουμε και να νικήσουμε, σε πρώτη φάση την άγνοια και την αδιαφορία, που είναι δύο πολύ δυνατοί εχθροί του παιδικού -και όχι μόνο- καρκίνου. Το δημιουργήσαμε γονείς παιδιών με καρκίνο, θέτοντας ως στόχο να καλύψει το τεράστιο ενημερωτικό κενό που υπάρχει στην Ελλάδα αναφορικά με τον παιδικό καρκίνο, αλλά και να συνδέσει όλους εκείνους τους οποίους αφορά το θέμα, δηλαδή όλους μας!

Ήλπιζα σε αυτήν, αλλά ομολογώ ότι δεν την περίμενα τόσο γρήγορα και σε τέτοια έκταση. Και είναι διπλή: αφενός από γονείς και ανθρώπους που ακόμα κι αν δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα μέσα στην οικογένεια τους εντούτοις ενδιαφέρονται, κινητοποιούνται και είναι πρόθυμοι να προσφέρουν όπως μπορούν, και αφετέρου από φορείς που επιθυμούν να στηρίξουν την προσπάθεια μας. Αυτός είναι και ο λόγος που πρόσφατα μετατρέψαμε το karkinaki σε Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία, της οποίας μέλος ή φίλος μπορεί να γίνει όποιος επιθυμεί να συμβάλλει στους στόχους μας.

Δεν νομίζω ότι δικαιούμαι να δίνω συμβουλές. Άλλωστε κι εγώ ακόμα ανακαλύπτω και μαθαίνω. Μπορώ όμως να κάνω μια διαπίστωση: ότι δίνοντας αυτή τη μάχη ανακάλυψα τι σημαίνει πραγματική αξιοπρέπεια από τις οικογένειες που δοκιμάζονται σκληρά αλλά κρατάνε το κεφάλι ψηλά. Και αυτό έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία σήμερα, που ο όρος αξιοπρέπεια τείνει να «κουρελιαστεί». Και έχω και ένα μήνυμα να στείλω προς όλους: Στη μάχη μας αυτή σας θέλουμε όλους δίπλα μας! Όχι μόνο επειδή δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας (χρειαζόμαστε αιμοδότες, δότες μυελού οστών κ.λπ.) αλλά γιατί βοηθώντας θα κερδίσετε κι εσείς πολλά!