Όταν η κολλητή σου είναι *αντικειμενικά* μια ΘΕΑ

Υπό άλλες συνθήκες θα είχα πολλούς καλούς λόγους να την αντιπαθήσω. Τα μακριά της πόδια, το απίστευτο χαμόγελό της, τα γυαλιστερά της μαλλιά είναι κάποιοι από αυτούς, όπως και το γεγονός πως τρώει ό,τι βλακεία μπορεί να φτιάξει ο άνθρωπος και παχαίνω εγώ, που λέει ο λόγος. Ναι, αν δεν ήταν κολλητή μου, θα ήταν πρώτη πρώτη στη λίστα μου με τις αποδείξεις ότι δεν υπάρχει Θεός. Αλλά είναι η καλύτερή μου φίλη τα τελευταία έξι χρόνια και έμαθα να την αγαπώ παρ’ όλα της τα προτερήματα.

Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι αν θέλεις την ψυχική σου υγεία, καλό είναι να αποφεύγεις να κάνεις παρέα με γυναίκες που ξυπνάνε το πρωί και είναι σαν να τις έχει μερεμετίσει ολόκληρο το συνεργείο της Victoria’ s Secret. Οι λόγοι είναι προφανείς, δεδομένου ότι οι περισσότερες από εμάς δεν είμαστε κατασκευασμένες με τις προδιαγραφές του δέκα του καλού, οπότε η σύγκριση μας αδικεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αυτοπεποίθησή μας, που δεν το έχει σε τίποτα να πάρει τον κατήφορο. Ε, όταν το ιδανικό μοντέλο ανθρώπου είναι η κολλητή σου, η σύγκριση δεν τελειώνει ποτέ. Αυτά σε ό,τι αφορά τους απέξω, γιατί οι φιλίες δεν χτίζονται με βάση την εμφάνιση και ευτυχώς, από ένα σημείο και μετά, μαθαίνεις να κοιτάζεις τους κολλητούς σου χωρίς να μετράς υποσυνείδητα τις αναλογίες τους. Η Άννα, το προσωπικό μου τοπ μόντελ που ανέφερα προηγουμένως, δεν στάθηκε ποτέ στην ομορφιά της. Την ξέρει, τη βλέπει -αυτή και όποιος έχει τουλάχιστον ένα μάτι-, αλλά δεν τη χρησιμοποίησε ποτέ ως διαβατήριο, ούτε τη μέτρησε ως το πιο σημαντικό της κομμάτι. Δεδομένου ότι δεν θα μπορούσα να πάρω στα σοβαρά μια γυναίκα που όλη μέρα λιμάρει τα νύχια της, το γεγονός ότι παίρνει την εμφάνισή της γι’ αυτό που είναι, δηλαδή κάτι που έτυχε, ήταν αυτό που μας επέτρεψε να γίνουμε φίλες.

Όχι πως είναι πάντα εύκολο να αγνοείς κάτι τόσο οφθαλμοφανές όσο η αντικειμενική ομορφιά. Αν και ποτέ δεν είχα κανένα παράπονο από την εμφάνισή μου, δίπλα στην Άννα υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν κάτι που έφερε η γάτα. Πριν κουνήσεις το κεφάλι αποδοκιμαστικά για τις ανασφάλειες που επιτρέπω να μου ρίχνουν ενίοτε το ηθικό, να αναφέρω ότι το να περάσεις όλο το καλοκαίρι παρέα με κάποια της οποίας το σορτσάκι κάνει το δικό σου να μοιάζει με το παραγάδι του ψαρά δεν είναι πολύ θετικό για τη ματαιόδοξη πλευρά που περιμένει τη δική σου μέρα στον ήλιο.Ο αστικός μύθος περί συμπαντικής δικαιοσύνης θέλει μια γυναίκα που έχει κερδίσει το γονιδιακό λόττο να υστερεί σε άλλα πράγματα – μυαλό, συνήθως, ή γοητευτικό χαρακτήρα. H Άννα δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία, αφού ούτε το IQ της είναι φτωχό ούτε η προσωπικότητά της προβληματική κι έχει μία καλή δουλειά, για την οποία χτυπιέται όπως όλοι. Είναι τέλεια; Όχι βέβαια. Απλώς μερικές φορές φαίνεται τέλεια, ειδικά τις μέρες που νομίζω ότι το τζιν μου στενεύει από μόνο του στην ντουλάπα, έτσι, για να μου τη σπάσει, ή όταν βρίσκομαι στη μαζοχιστική διάθεση να μετρήσω όλα μου τα κουσούρια, αντί για προβατάκια, πριν κοιμηθώ.

Αν έχεις βρεθεί σε παρόμοια θέση, θα ξέρεις ότι μία από τις δυσκολίες της υπόθεσης είναι να πείσεις τους άλλους ότι δεν υποφέρεις από ζήλια και κόμπλεξ. Για τους θεατές είναι αυτονόητο ότι αποκλείεται να μην έχεις, καταπιεσμένο έστω, ένα κάποιο απόθεμα φθόνου μπροστά σε ένα τόσο χαρισματικό πλάσμα. Κι όμως, την Άννα δεν τη φθονώ, όσο κι αν μερικές φορές εύχομαι να ανταλλάζαμε πόδια· όχι για πάντα, για καμιά δυο φορές το χρόνο, να δω πώς είναι. Εντάξει, θα ήταν ψέμα να πω ότι κάποιες φορές δεν θυμώνω με την τύχη της ή δεν εκνευρίζομαι από τις ευκολίες που της χάρισε η φύση. Δεν εύχομαι όμως να χάσει κάποιον από τους κατάλευκους κοπτήρες της, ούτε να μπλοκάρει ο μεταβολισμός της, να τα θαλασσώσει στη δουλειά ή να έχει απλώς μια κακή μέρα για λόγους καρμικού ισοζυγίου. Σε περίπτωση που ξέχασα να το αναφέρω νωρίτερα, είμαστε κανονικές φίλες, όχι ανακόντα.

Φυσικά, όταν βγαίνουμε μαζί και τραβάει τα βλέμματα λες και βγάζει πυροτεχνήματα από τα αφτιά, καθώς δεν είμαι γιόγκι, δεν χαίρομαι να είμαι μέρος του φόντου. Αν κάτι υποφέρει από αυτή τη σχέση, είναι η ανάγκη μου για επιβεβαίωση, που πάει άκλαυτη με το που εμφανίζεται η Άννα. Αν η φίλη σου ανήκει στην εντυπωσιακή κατηγορία των καλλονών, ξέρεις ότι αυτή είναι μια παράμετρος που προκαλεί την περισσότερη ζημιά: οι άντρες.Θέλει μεγάλη ψυχική πειθαρχία για να μην αφήσεις το γεγονός ότι κανείς δεν μένει ασυγκίνητος στα κάλλη της κολλητής σου να σε επηρεάσει εναντίον της, εναντίον σου και εναντίον του αντρικού πληθυσμού εν γένει. Οι καλές εξηγήσεις κάνουν μεν τους καλούς φίλους (αν π.χ. έρθετε σε μια συνεννόηση που εν πολλοίς τής απαγορεύει να φλερτάρει με κάποιον που σε ενδιαφέρει, αν υποθέσουμε ότι δεν το ξέρει από μόνη της), αλλά δεν θα σε γελάσω: Ένα αίσθημα απόρριψης και ταύτισης με το καταϊδρωμένο second best παραμένει. Μια φίλη που είχε κάποτε για κολλητή της ένα πολύ εντυπωσιακό μοντέλο, μάζεψε από το πάτωμα τα μαλλιά και την καρδιά της όταν ο σύντροφός της ομολόγησε ότι ήταν ερωτευμένος με τη φίλη της. Δεν έγινε ποτέ κάτι με εκείνους τους δύο, αλλά οι φίλες μεταξύ τους χάθηκαν· γιατί, πραγματικά, πώς συνέρχεσαι από κάτι τέτοιο; Δεν συνέρχεσαι, να πώς.

Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για να νιώθεις καλά τις μέρες που η σύγκριση με την κολλητή σου σού στοιχίζει παραπάνω απ’ όσο είχες υπολογίσει. Από την άλλη, δεν μπορείς να μείνεις μόνο σ’ αυτό, δεδομένου ότι το πιο πιθανό είναι να σε αγαπήσουν άνθρωποι που ποσώς θα ενδιαφέρονται για οποιονδήποτε άλλο, όχι με την έννοια ότι για όλους έχει ο Θεός, αλλά με την πλατωνική σύλληψη περί του άλλου μας μισού. Εγώ, πάντως, σίγουρα δεν διατίθεμαι να σταθώ σ’ αυτό και να δηλητηριάσω τη σχέση μου με την Άννα, παραγνωρίζοντας το χιούμορ της, το νοιάξιμό της, τις κουβέντες μας, τις πλάκες μας, τη φιλία μας, απλώς και μόνο επειδή αρέσει στους άντρες. Έχω υποπέσει σε σφάλματα, όπως το να γίνω μαζί της λίγο εχθρική, ίσως και γρουσούζα, όταν η ζήλια καταλαμβάνει μέσα μου περισσότερο χώρο απ’ όσο της αναλογεί, αλλά αν δεν έχεις για κολλητή τη μικρή αδελφή της Ελ Μακφέρσον, μη με κρίνεις.

Έχουν υπάρξει και άπειρες φορές που κάποιοι μού έχουν ζητήσει να μεσολαβήσω ώστε να γνωρίσουν την Άννα, και πράγματι δεν απολαμβάνω να παίζω το ρόλο της παραμάνας της Ιουλιέτας σε ένα love story που έχει άλλη πρωταγωνίστρια. Ταυτόχρονα όμως έχω δει την Ιουλιέτα να παιδεύεται από Ρωμαίους που δεν της άξιζαν, που την έκαναν να αισθάνεται λίγη, για να νιώσουν εκείνοι αρκετοί, που δεν εκτίμησαν όλα τα άλλα ωραία που έχει η Άννα, πιο μέσα από τις αναλογίες της. Κανείς δεν είναι άτρωτος στην ανασφάλεια, κι αυτή είναι μια καλή υπενθύμιση όταν ξεχνάς ότι η πηγή της βρίσκεται εντός σου και όχι στην εμφάνιση κάποιου άλλου, εν προκειμένω της κολλητής σου.Όσο για τις φορές που νιώθεις να ζηλεύεις την ωραία φίλη σου, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το ζήτημα είναι να μην αφήσεις τη ζήλια να βγει εκτός ελέγχου, να μην υπαγορεύει τη συμπεριφορά ή τη διάθεσή σου. Θέλει εξάσκηση, αλλά γίνεται, αλλιώς πέφτεις στην παγίδα να κρίνεις τους φίλους και τον εαυτό σου με εμφανισιακά κριτήρια, πράγμα που δεν είναι πολύ καλή ιδέα.

Σε τελική ανάλυση,  υπάρχει και η θεωρία «Μη στενοχωριέσαι για πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις»,της οποίας το νόημα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Γιατί το να τύχει να είναι κούκλα η κολλητή σου είναι ακριβώς αυτό: κάτι για το οποίο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι η δική της ευλογία, όχι η δική σου κατάρα. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να σκεφτείς τα δικά σου προσόντα, πράγμα που ανεβάζει το ηθικό πολύ καλύτερα από το να μετράς κουσούρια. Και, όχι για να χρυσώσω το χάπι, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι όσο ωραία κι αν είναι η φίλη σου, κάποια χαρακτηριστικά σου τα θαυμάζει, ενδεχομένως και να ήθελε να τα διαθέτει. Απλώς η θέα του σπιτιού σου είναι πάντα καλύτερη όταν τη βλέπεις από την αυλή του γείτονα.Όπως δημοσιεύτηκε στο τεύχος 153