Υπάρχει γονική αγάπη υπό όρους;

Μήπως ανταμείβουμε το παιδί μας μόνο όταν φέρεται με τρόπο που εμείς θέλουμε; Το πώς δίνουμε σε ένα παιδί την αγάπη μας έχει αντίκτυπο στην μετέπειτα ζωή του.

Το 2004, δύο Ισραηλινοί ερευνητές, οι Αβί Ασόρ και Γκάι Ροθ, μαζί με τον Αμερικανό ψυχολόγο Έντουαρντ Ντέτσι, ρώτησαν περισσότερους από 100 φοιτητές αν η αγάπη που είχαν δεχθεί από τους γονείς τους φαινόταν να εξαρτάται από αν πετύχαιναν στο σχολείο, αν προπονούνταν πολύ στα σπορ, αν νοιάζονταν τους άλλους ή αν κατέπνιγαν αισθήματα όπως ο θυμός και ο φόβος.  Τα αποτελέσματα από εκείνη την  έρευνα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα.  Αποδείχθηκε ότι τα παιδιά που δέχτηκαν αυτή την… «υπό όρους» αγάπη ήταν πιθανότερο να ενεργούν ακριβώς όπως ήθελαν οι γονείς τους να πράττουν. Τι σημαίνει αυτό; Όπως διαπιστώθηκε η γονική «αγάπη υπό όρους» δημιουργεί ανθυγιεινά συναισθήματα «εσωτερικού καταναγκασμού» στα παιδιά ή αυξάνει τα αρνητικά αισθήματα των εφήβων για τους γονείς τους.

Ουσιαστικά, δηλαδή, αυτό που μας λένε οι μελέτες και πρέπει εμείς οι γονείς να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή, είναι ότι το να επαινούμε τα παιδιά μας επειδή έκαναν κάτι σωστό, δεν αντισταθμίσει τα αρνητικά συναισθήματα που τους δημιουργούνται όταν παίρνουμε πίσω την αγάπη μας ή τα τιμωρούμε επειδή κάνουν κάτι λάθος.

Βέβαια οι περισσότεροι από μας θα διαμαρτυρηθούμε λέγοντας ότι αγαπάμε τα παιδιά μας άνευ όρων. Μπορεί και να έχουμε δίκιο… όμως ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που μετράει είναι το πώς εισπράττουν τα παιδιά την αγάπη μας. Αν δηλαδή αισθάνονται ότι  συνεχίζουμε τ’ αγαπάμε άσχετα αν  τα «κάνουν θάλασσα» ή αν δεν καταφέρουν κάποιο στόχο τους.