Έρευνα που έγινε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης βρήκε ότι δεν πρέπει να αποφεύγουμε αλλά αντίθετα να επιζητούμε να παρακολουθούμε λυπητερές ταινίες και να κλαίμε, καθώς έτσι αυξάνεται η αντοχή μας στον πόνο χάρη στην έκκριση των ενδορφινών. Για να διερευνήσουν το πώς μας επηρεάζει η θέαση τέτοιων ταινιών ζήτησαν από συμμετέχοντες στην έρευνα να ακουμπήσουν στον τοίχο με λυγισμένα γόνατα για όσο περισσότερο μπορούσαν τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση ντοκιμαντέρ ή συγκινητικών ταινιών. Αυτοί που παρακολούθησαν τις λυπητερές ταινίες μπορούσαν να κάτσουν σε αυτή τη θέση κατά 13% περισσότερο από ότι πριν δουν την ταινία. Κατά μέσο όρο οι υπόλοιποι, που παρακολούθησαν το ντοκιμαντέρ, μπορούσαν να κάτσουν στην εν λόγω θέση για 5% περισσότερη ώρα.  Επίσης φάνηκε ότι όσοι παρακολούθησαν τις λυπητερές ταινίες ένοιωθαν μεγαλύτερο δέσιμο με όσους τις παρακολούθησαν μαζί, σε αντίθεση με όσους είχαν δει το ντοκιμαντέρ.  Οι επιστήμονες εικάζουν ότι αυτό έχει εξελιχθεί από τη εποχή που οι άνθρωποι κάθονταν όλοι μαζί και έλεγαν – άκουγαν ιστορίες και έτσι «δενόταν» η κοινωνία και η ομάδα.