10 κανόνες διαπαιδαγώγησης από έναν νέο μπαμπά

Δέκα τέτοιους κανόνες αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας ο σχεδιαστής και πάνω απ’ όλα πατέρας Nikita Ivanof. Ως έμπειρος πατέρας δύο παιδιών, θέλησε να δώσει «τα φώτα του» σε νέους, παλιούς απελπισμένους αλλά και κουρασμένους γονείς που νιώθουν ότι δεν τα βγάζουν πέρα. Ας δούμε τι έχει να πας πει…

Πολλοί γονείς στην προσπάθεια τους να προστατεύσουν τα παιδιά τους από κάθε πιθανό κίνδυνο, δημιουργούν γύρω τους ένα προστατευτικό δίχτυ. Κάποια στιγμή όμως το δίχτυ αυτό αντί να τα προστατεύσει τα πνίγει…και τα μεταμορφώνει σε φοβισμένα πλάσματα ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τις υποχρεώσεις της ενήλικης ζωής. Οι περιορισμοί και τα «μη» στα παιδιά σας πρέπει να αφορούν κυρίως την ασφάλεια τους αλλά και την προσωπική ελευθερία άλλων ανθρώπων. Όταν πρόκειται για οτιδήποτε άλλο, αφήστε το παιδί σας να πειραματιστεί ελεύθερα.

Να βάζετε στο παιδί τιμωρίες οι οποίες έχουν άμεση και λογική σχέση με το παράπτωμά του, διαφορετικά το παιδί θα εκλαμβάνει την τιμωρία σας σαν μια καθαρή μορφή εκδίκησης και δεν θα έχει κανένα νόημα και αποτέλεσμα, παρά μόνο να δηλητηριάζουν μακροπρόθεσμα τις σχέσεις σας και δημιουργούν ένα άσχημο κλίμα μεταξύ σας. 

Η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να έχουν κοινή “πολιτική” και να παραμένουν σταθεροί στους κανόνες  διαπαιδαγώγησης που έχουν θέσει στα παιδιά τους. Για παράδειγμα, αν η μαμά τιμωρεί το παιδί, ο μπαμπάς δεν πρέπει ποτέ να ακυρώσει την τιμωρία.  Όταν ο ένας γονέας απαγορεύει κάτι και ο άλλος το επιτρέπει, τότε το παιδί λαμβάνει διφορούμενα μηνύματα, τα οποία συνήθως το αποσυντονίζουν και του προκαλούν σύγχυση. Το παιδί μένει «στη μέση», διχασμένο ανάμεσα στην αυστηρότητα του ενός γονιού και τη χαλαρότητα του άλλου, μπερδεμένο σχετικά με τα όρια και τους κανόνες που είναι ευνόητο ότι του προκαλούν μόνο άγχος και αβεβαιότητα.

Το να μεγαλώνει κανείς σημαίνει νέες ευκαιρίες και εμπειρίες, όχι νέα καθήκοντα. Ποτέ μην πείτε στο μεγαλύτερό σας παιδί ότι επειδή είναι το μεγαλύτερο είναι και υποχρεωμένο να κάνει εκείνο τις υποχωρήσεις. Αυτό αλλοιώνει την παιδική τους ηλικία και τις σχέσεις τους με τα μικρότερα αδέλφια τους. Δεν οφείλουν τίποτα, επειδή δεν επέλεξαν να γεννηθούν πρώτα.

Τα παιδιά είναι ο καθρέπτης μας! Πολλές φορές εκνευριζόμαστε και υψώνουμε τη φωνή μας για να τα κάνουμε να μας ακούσουν. Είναι πολύ βασικό να μάθουμε να διαχειριζόμαστε εμείς οι ίδιοι τον θυμό μας. Και αυτό γιατί αποτελούμε παράδειγμα μίμησης για τα παιδιά. Να θυμάστε ότι ο θυμός και η βία και κάθε φορά που προσβάλετε και τιμωρείτε με τρόπο που κακοποιεί συναισθηματικά το παιδί, ουσιαστικά του «διδάσκετε» τρόπους εξουσίας, τους οποίους αργά ή γρήγορα θα προσπαθήσει να φτάσει και να ξεπεράσει. 

Ποτέ μην απειλείτε τα παιδιά.  Ποτέ.  Οι ατάκες που συνήθιζαν οι παλιότερες γενιές «Θα έρθει η αστυνομία να σε πάρει» ή «ο γείτονας θα έρθει να σε μαλώσει» και με τις οποίες -αρκετοί από μας μεγάλωσαν – μπορεί για μας τους μεγάλους να είναι αθώα ψεματάκια, στην πραγματικότητα όμως μπαίνουν βαθιά μέσα στην ψυχή των παιδιών και τα βασανίζουν. Ο εκφοβισμός το μόνο που θα κάνει είναι να προκαλέσει στα παιδιά εφιάλτες και άγχος

«Πάλι σε νίκησε ο Κώστας;» είναι εκφράσεις που γκρεμίζουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού.  Βοηθείστε το παιδί να δεχτεί ευκολότερα μία προσωπική του αποτυχία και όχι να την τονίσετε περισσότερο με την συμπεριφορά σας.  Είναι προτιμότερο να του πείτε «Δεν πειράζει, προσπάθησε την επόμενη φορά περισσότερο και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις» ή «Και τι έγινε που σε νίκησε ο Κώστας;  Την επόμενη φορά που θα είσαι σε καλύτερη φόρμα, θα τον κερδίσεις εσύ. Έτσι είναι, πότε κερδίζει ο ένας, πότε ο άλλος».  Μην συγκρίνετε τα παιδιά με άλλα παιδιά. Εάν θέλετε να είναι πραγματικά ευτυχισμένα και όχι απλά «οι καλύτεροι σε όλα», δεν χρειάζονται όλες αυτές τις ανοησίες. Δείξτε τους σεβασμό, εμπιστοσύνη και υποστήριξη…αυτά είναι για τα συστατικά για το χτίσιμο της αυτοπεποίθησής τους και ένας από τους βασικούς κανόνες διαπαιδαγώγησης.

Αφήστε τα παιδιά να έχουν το δικαίωμα επιλογής σε πράγματα που τα αφορά και διδάξτε τα να ακούν τις επιθυμίες τους. Για παράδειγμα, προτρέψτε τα να επιλέξουν εκείνα το είδος του πρωινού που θέλουν, τα παιχνίδια τους, τα κινούμενα σχέδια που θα δουν, τα ρούχα που θέλουν να φορέσουν… Τα παιδιά που δεν ερωτήθηκαν τι ήθελαν και δεν τους δόθηκε το δικαίωμα να επιλέξουν, μεγαλώνουν και γίνονται οι αυριανοί αναποφάσιστοι και ανασφαλείς ενήλικες.

Φράσεις όπως «πήγαινε να κάνεις ποδήλατο» ή «πήγαινε να ζωγραφίσεις»  για να έχετε την ηρεμία σας,  δεν πιάνουν. Μην αναγκάζετε τα παιδιά να ασχοληθούν με κάτι που δεν θέλουν, είναι προτιμότερο να τα αφήσετε να εμπνευστούν από τις δικές σας ενέργειές, κάνοντας κάτι μαζί τους.

Η αγάπη μας για τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να αμφισβητείται. Οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους όχι επειδή είναι καλά, φρόνιμα ή άριστα. Απλώς τα αγαπούν. Χωρίς όρια, χωρίς  προϋποθέσεις.