Γιατί κάποιες φορές η μητρότητα μας μεταμορφώνει σε θυμωμένα τέρατα; Και πώς να διαχειριστούμε  αυτόν τον θυμό, ώστε να ανακτήσουμε την ψυχική μας ισορροπία; 

Το καθημερινό σενάριο τρέλας μιας μαμάς

Είμαι σίγουρη πως η σκηνή που ακολουθεί είναι γνώριμη σε όλες σας. «Μπαίνω αργά το απόγευμα από τη δουλειά και αρχίζω το μαγείρεμα. Τα παιδιά χαζεύουν στον υπολογιστή, τα παιχνίδια είναι σκορπισμένα παντού και κανένα δεν έχει τελειώσει το διάβασμα. Η αδρεναλίνη μου έχει αρχίσει να εκτοξεύεται και το τελικό χτύπημα, έρχεται όταν κατά τις εννέα τους ζητάω να μπουν στο μπάνιο. Ο μικρός αδιαφορεί, σα να μην το άκουσε ποτέ και συνεχίζει να ζωγραφίζει. Η μικρή χαζεύει για μια 30η φορά τη μικρή Γοργόνα στο d.v.d. Τους φωνάζω με την πιο δυνατή φωνή: «ώρα για μπάνιο». Την δέκατη φορά που το λέω ο μικρός σηκώνεται και με τον πιο αργό και βασανιστικό του βηματισμό, κατευθύνεται προς το μπάνιο. Στο δρόμο σταματάει, βρίσκει το φορτηγάκι που είχε χάσει και αρχίζει να παίζει μ’ αυτό. «Πάμε», ουρλιάζω νιώθοντας πραγματικά το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Αυτόματα νιώθω ενοχές για τις φωνές και αλλάζω τη φωνή μου σε πιο γλυκιά. «Η μανούλα είναι κουρασμένη, πάμε λοιπόν για μπάνιο και μετά θα σας διαβάσω παραμύθι». «Δε θέλω μπάνιο, ούτε παραμύθι, είσαι στρίγγλα», φωνάζει ο γιος μου. Νιώθω πως ήρθε το τέλος της λογικής. Αρχίζω να τον τραβάω, τον ξεντύνω με το ζόρι και τον βουτάω σχεδόν με τη βία στη μπανιέρα. Εκείνος ουρλιάζει, μετά αρχίζει να ουρλιάζει και η μικρή. Τελειώνει το μπάνιο τους τα σκουπίζω και τα πηγαίνω στο κρεβάτι. Νιώθω εξουθενωμένη ψυχολογικά, σα να μου έχουν ρουφήξει όλα την ενέργεια αυτά τα μικρά βαμπίρ, αλλά από την άλλη και τρελές ενοχές. Σα να είμαι η κακιά μάγισσα που βασανίζει τα παιδιά της….Κλείνω τα φώτα και προχωράω προς την κουζίνα να βάλω ένα ποτήρι κρασί για να ηρεμήσω όταν ακούω τη φωνή του γιου  μου. «Μαμά, θέλω να μου διαβάσεις παραμύθι». Και τότε σπάω και βάζω τα κλάματα. Αυτό το σενάριο παίζεται καθημερινά σε όλα τα σπίτια αυτού του κόσμου. Οι γονείς γυρίζουν κουρασμένοι από τις δουλειές τους και τα παιδιά αρχίζουν να τους πατάνε κάθε κουμπί που μπορεί να δοκιμάσει τα όρια και τις αντοχές τους. Και τότε οι ενήλικες ξεχνάνε τα όρια τους και αρχίζουν να νιώθουν αυτό το αρχέγονο ένστικτο αυτοπροστασίας που έχουν κυρίως τα ζώα. Στυλώνουν τα πόδια, βρυχώνται, ο εγκέφαλος μαζεύει αίμα και χάνουν κάθε αίσθηση της λογικής. Η συμπεριφορά μου ήταν παράλογη, ναι, αλλά αυτό το συνειδητοποίησα μόνον όταν ηρέμησα. 

Πώς να σκοτώσω το θυμωμένο «τέρας» που κρύβεται μέσα μου;

Ακόμη κι αν είναι πολύ δυσάρεστο στο να το παραδεχτούμε, η αλήθεια είναι πως ο μόνος τρόπος για να αλλάξει η συμπεριφορά του παιδιού μας, είναι να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Αν δηλαδή οι γονείς την ώρα της κρίσης μπορούν να διαχειριστούν τις καταστάσεις του στρες και να μείνουν ήρεμοι, το πιο πιθανό είναι να ηρεμήσει και το παιδί. Βλέποντας ένα μικρό παιδί την οργή την ένταση- ακόμη και την κούραση στα μάτια της θυμωμένης μαμάς του,  οργίζεται, θλίβεται, για το ότι κανείς δεν του δίνει την προσοχή που χρειάζεται. Επιπλέον οι απειλές και οι κριτικές μπορούν στην πραγματικότητα να εντείνουν την κακή συμπεριφορά ενός παιδιού, αφού επί της ουσίας νομίζει ότι επιβραβεύεται.   Μήπως να αρχίζαμε να υπολογίζουμε τα παιδιά μας, σαν αληθινά πλάσματα με κρίση και αισθήματα, αντί για ανεξέλεγκτα ανώριμα θηρία; Όπως έχει διαπιστωθεί, οι ενήλικες συνήθως αγνοούν το 90% των καλών πραγμάτων που κάνει ένα παιδί. Μήπως λοιπόν ν’ αρχίζατε από τώρα να αλλάζατε; Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να αποδεχτείτε πως αυτή η ανεξέλεγκτη συμπεριφορά σας, δημιουργεί πρόβλημα στα παιδιά Αυτό θα πρέπει φυσικά να το κάνετε ενώ είστε ήρεμες. Καθίστε και αναλογιστείτε: Ποια από τις συμπεριφορές μου θα πρέπει να βελτιώσω, να διορθώσω ή να διαγράψω εντελώς; Προσπαθήστε να είστε αντικειμενικές και δημιουργήστε ένα «πλάνο αντικατάστασης». Για παράδειγμα: Αντί να μπαίνω στο σπίτι και να φωνάζω μήπως να πίνω μετά το γραφείο ένα καφέ με τις φίλες μου και να χαλαρώνω; Υπάρχουν πολλά που να θέλετε ν’ αλλάξετε στη συμπεριφορά σας; Ξεκινήστε με ένα που θεωρείτε πιο σοβαρό. Σκεφτείτε με παραδείγματα: Όταν το παιδί μου πεισμώνει εγώ τι του λέω; Και κυρίως με τι τρόπο του το λέω; Μήπως αυτές οι κακές συμπεριφορές μου προκύπτουν μόνο όταν είμαι κουρασμένη; Όταν φτιάξετε ένα υποτυπώδες πλάνο, η επόμενη σας δουλειά είναι να το συζητήσετε με τα παιδιά σας. Εξηγήστε στο παιδί το πρόβλημα με πολύ απλά λόγια και αποφύγετε προτάσεις που θυμίζουν διαταγές. Αντί δηλαδή να του πείτε: «Όταν έρχεται η ώρα του μπάνιου εσύ θα πηγαίνεις στη μπανιέρα τρέχοντας», προτιμήστε να του πείτε: «Απόψε λέω να δοκιμάσουμε ένα νέο τρόπο για μπάνιο. Μόλις λέω ώρα για μπάνιο να τρέχετε με την αδελφή σου, κι όποιος φτάσει πρώτος θα έχει μια επιβράβευση».     Το στρες με αριθμούς  Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες το 20% των παιδιών στις χώρες της Δύσης  εμφανίζει ψυχικές διαταραχές, οι οποίες και οφείλονται στο οικογενειακό στρες. Η λύση του προβλήματος σύμφωνα με τους ειδικούς είναι η ουσιαστική επικοινωνία στο οικογενειακό περιβάλλον και η αμοιβαία εμπιστοσύνη των μελών της οικογένειας. Άλλωστε αυτός είναι και ο ρόλος των γονιών: Να δώσουν στο παιδί ένα συναισθηματικό υπόβαθρο που θα βοηθήσει να αναπτύξει στον μέλλον τις απαιτούμενες ικανότητες ώστε να ενταχθεί στην κοινωνία και να μπορεί να διαχειρίζεται τις δυσκολίες χωρίς άγχη και αποδιοργανωτικές κινήσεις.