Ο 30χρονος τρανς Kaci Sullivan από το Ουισκόνσιν των ΗΠΑ μάλλον είναι το πρώτο άτομο στον κόσμο που γέννησε και ως γυναίκα και ως άντρας!!!! Ναι, ναι, καλά διαβάσατε.
Πέντε χρόνια μετά από τη γέννηση του πρώτου παιδιού του, ενώ ήταν γυναίκα, ο transgender έφερε στον κόσμο σε καισαρική τομή το δεύτερο παιδί του, όντας πλέον άντρας.
Το μωράκι είναι ο καρπός του έρωτά του με τον νέο του σύντροφο και για να καταφέρει να συλλάβει ο Kaci αναγκάστηκε να σταματήσει τις αντρικές ορμόνες που έπαιρνε. Έδωσαν στο μωρό το όνομα Phoenix και αποφάσισαν να το μεγαλώσουν ως gender neutral (ουδέτερο φύλο), μέχρι να μεγαλώσει αρκετά ώστε να το επιλέξει μόνο του το φύλο του. 
Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης δέχτηκε πολλά σχόλια και αρκετό διαδικτυακό bullying, αλλά πως ήταν αποφασισμένος να εξαλείψει το στίγμα γύρω από το να είναι trans γονιός. Όπως δήλωσε:
«Η στιγμή που γεννήθηκε το μωρό και το άκουσα να κλαίει ήταν απερίγραπτη. Δεν μπορώ να πιστέψω πως εγώ έφτιαξα αυτόν τον μικρό άνθρωπο. Μετά από 26 εβδομάδες με πρωινές ναυτίες και επτά μέρες ωδίνες τοκετού, ήταν μια πανέμορφη στιγμή. Είμαστε τόσο ευτυχισμένοι και ευγνώμονες και απολαμβάνουμε κάθε στιγμή ως οικογένεια. Το μωρό είναι αξιολάτρευτο και πολύ γλυκό. Βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη, η κριτική που μου ασκήθηκε. Προσπαθούν να μας προσβάλουν αλλά είναι εντελώς βλάκες. Δεν χάνω τον χρόνο μου ούτε την ενέργειά μου με το να μπω σε αυτή τη διαδικασία, κι αυτό γιατί δεν θωρώ πως η εγκυμοσύνη είναι κληρονομικά γυναικεία υπόθεση και διαφωνώ με τους ρόλους των δύο φύλων. Η εγκυμοσύνη δεν με έκανε να νιώσω λιγότερο αρσενικό. Όταν μεγάλωσε η κοιλιά μου άρχισα να αγχώνομαι για το πώς θα βγω έξω επειδή ο κόσμος θα με κοιτούσε έντονα. Παρατηρούσαν την αφύσικη σιλουέτα μου. Σίγουρα υπήρχε άγχος αλλά το σημαντικότερο για μένα ήταν να στείλω το μήνυμα πως η εγκυμοσύνη δεν έχει να κάνει με το φύλο».
Σε συνέντευξη του δεν κρύβει το γεγονός ότι ήταν θύμα κακοποίησης από την ηλικία των 4 ετών και ότι μια ζωή πάλευε για την ταυτότητά του. Μάλιστα όταν έμεινε έγκυος στο πρώτο παιδί, ήλπιζε η εμπειρία θα τον έκανε να νιώσει περισσότερη θηλυκότητα, κάτι που δεν έγινε. «Προσευχόμουν να νιώσω κάποια σύνδεση με τη γυναικεία φύση, να ταυτιστώ με αυτό που συνέβαινε στο σώμα μου, αλλά δεν μπορούσα. Ένιωθα απελπισία, ήθελα να πεθάνω. Ένιωθα τρόμο στην ιδέα πως θα «τραβήξω» ένα παιδί σε όλη αυτήν τη σκοτεινιά μου. Βέβαια όταν γέννησα το πρώτο μου μωρό ήταν μια ευλογημένη στιγμή για μένα. Ποτέ δεν είχα αγαπήσει τίποτα και κανέναν τόσο, όσο αυτό το μωρό».
Ίσως ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να μην είναι σε θέση να αποδεχθεί κάτι τόσο ριζοσπαστικό. Ωστόσο είναι γεγονός πως είτε μας αρέσει, είτε όχι, υπάρχουν άνθρωποι που δυσανασχετούν μέσα στο ίδιο τους το σώμα, έχοντας την κρυφή επιθυμία πως κάποτε θα απαλλαγούν από το λάθος φορτίο που η φύση τους έδωσε κι ότι θα ζήσουν επιτέλους με το φύλο που εκείνοι επέλεξαν, κάτι που είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Αλλά το μεγάλο ερώτημα παραμένει… κατά πόσο αυτή τους η επιλογή, τους δίνει το δικαίωμα να επηρεάζουν ή να καθοδηγούν -άθελά τους- την ταυτότητα ενός μικρού παιδιού;
