H γκρίνια ως συμπεριφορά αποδεικνύεται πολύ ύπουλη. Γιατί ο εφιάλτης όλων, η απιστία είναι ένα πράγμα χειροπιαστό. Σε απατά, το μαθαίνεις, τσακώνεστε, χωρίζετε ή τελοσπάντων το ξεχνάτε – τρόπο τινά. Η γκρίνια, όμως, είναι στη ζωή μας καθημερινά, υπάρχει ένα περίεργο δούναι και λαβείν που με ένα μαγικό τρόπο ενώ μας εκνευρίζει αφάνταστα – όταν πρέπει να το υποστούμε – το χαιρόμαστε και τόσο – όταν το ασκούμε ως μέσω ξελαφρώματος ή εκδίκησης.
Αλλά, όλο και το αφήνουμε να υπάρχει, να διογκώνεται και να μας ταράσσει λίγο λίγο την ηρεμία μέχρι όλο το οικοδόμημα του γάμου μας απλά να γκρεμιστεί. Εν μια νυχτί περνεί ο καθείς το καπελάκι του και από εκεί παν και οι άλλοι. Και συνήθως, δια ασήμαντον αφορμή. Φαινομενικά. Γιατί, όταν το ξανασκεφτούμε έρχονται στο μυαλό μας όλοι εκείνοι οι παράλογοι καβγάδες και το ατελείωτο μπίρι μπίρι που κατάφεραν τελικά να μας φτάσουν στα όρια μας. Φταίμε και εμείς όμως. Και που δεν λύναμε όποιο θέμα με ψυχραιμία και συζήτηση και που προκαλούσαμε την μουρμούρα του άλλου. Κάθε νόμισμα έχει διπλή όψη. Αποκλείεται, δηλαδή, να έχουμε τόσο παράλογο σύντροφο που θα μας τα ψάλει χωρίς κάποιο λόγο. Αλλά, ακόμη και έτσι πάλι έχουμε μερίδιο ευθύνης που δεν θέσαμε τα όρια μας νωρίτερα. Γιατί και η γκρίνια μπορεί να έχει την νοστιμάδα της – δεν ξέρω ποια, έτσι λένε οι παλιοί – αλλά πρέπει να ανακαλύπτουμε και να περιορίζουμε τις αιτίες.
Μπορούμε να φανταστούμε τη δράση της γκρίνιας σαν το αφινόμενο της κατολίσθησης – σε αντίθεση με της απιστίας που το λες περισσότερο χιονοστιβάδα που σαρώνει. Σιγά σιγά πετρούλα πετρούλα πέφτει και ενώ μπορεί κάτι να αισθανθείς, κάτι να πέσει στο κεφάλι σου εσύ έχεις πάντα την ψευδαίσθηση ότι αποκλείεται να πέσει όλος ο βράχος. Αλλά αυτό είναι και το πρόβλημα. Ενώ στην μια περίπτωση παίρνεις τα μέτρα σου για να μην αλλά και αφού συμβεί, είσαι σε μια εγρήγορση, στην άλλη περίπτωση δρας χωρίς συνειδητότητα της σοβαρότητας της καταστάσεως. Η γκρίνια είναι τόσο τοξική για την αγάπη και τον έρωτα – φανταστείτε ότι είναι ακόμη και για την φιλία. Δημιουργεί στον σύντροφο μας μια απάθεια και ένα «πρήξιμο» που δύσκολα το αφήνει στην άκρη και που εύκολα τον κάνει να μας αποφεύγει – ποικιλοτρόπως.
Η γκρίνια μπορεί να προκαλέσει απίστευτο εκνευρισμό και ένταση, συμπεριφορές που με τη σειρά τους μπορεί να αποβούν επικίνδυνες. Όλοι έχουμε βιώσει σκηνές στο αυτοκίνητο με την συνοδηγό να μουρμουράει και τον οδηγό να γκαζώνει ακόμη περισσότερο, αλλά και την ώρα ενός οικογενειακού γεύματος να σπάνε πιάτα και λοιπά αντικείμενα ουχί για διασκέδαση αλλά από ασυγκράτητο εκνευρισμό.
Έπειτα, καταστρέφει και οποιονδήποτε σεβασμό είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στο ζευγάρι. Το να μην μπορείς να δημιουργήσεις τις κατάλληλες συνθήκες αρμονικής συζήτησης για να θέσεις τα προβλήματα σου είναι δείγμα αδυναμίας και κυρίως έλλειψη αυτοσεβασμού. Είναι η γνωστή αντίδραση αντίδρασης όταν κάποιος πάει με το ζόρι να μας επιβάλλει κάτι. Γιατί σε όλα τα πράγματα σημασία έχει ο τρόπος. Και για να λύσουμε θέματα που μας απασχολούν υπάρχει η επιλογή της ήρεμης συζήτησης, υπάρχουν οι απόλυτες, αυστηρές δηλώσεις χωρίς θεατρισμούς και υπερβολές αλλά έτσι που να γίνεται σαφές ότι έχουμε φτάσει στα όρια μας ακόμη και οι έντονες κουβέντες ίσως να είναι καλύτερες από το ενοχλητικό νιαούρισμα της γκρίνιας.
Ο γκρινιάρης άνθρωπος καταντά κουραστικός, γραφικός και τελικά μη υπολογίσιμος γιατί ξαφνικά ο,τι και αν πει μεταφράζεται από τον άλλον ως γκρίνια. Και το κυριότερο, πρώτα πρώτα κάνει κακό στον εαυτό του, στον ίδιο του τον οργανισμό. Πριν ξαναγκρινιάξετε, σκεφτείτε το. Και αν κάποιος σας γκρινιάζει κόψτε τον για να συνέλθει.  Πηγή: gamos.gr