Τα παιδιά 2-4 ετών έχουν τεράστιες εναλλαγές στη διάθεσή τους και τη μία στιγμή μπορεί να τρέχουν και να φωνάζουν χαρούμενα και την άλλη να πετάνε τα παιχνίδια από θυμό και να ουρλιάζουν από τα νεύρα τους. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι αυτές οι παιδικές υστερίες είναι σημαντικές ευκαιρίες για να διδάξετε στο παιδί πώς να διαχειρίζεται τα δυνατά συναισθήματα και πώς να ηρεμεί τον εαυτό του. Το πρώτο και βασικότερο μέρος για να τα μάθει αυτά είναι ο ασφαλής οικογενειακός κύκλος.

Όταν βοηθάτε το παιδί να καταλάβει το θυμό, τον εκνευρισμό και τη σύγχυση, αναπτύσσετε τη συναισθηματική του νοημοσύνη. Αυτά τα παιδιά χειρίζονται πολύ καλύτερα το συναισθηματικό τους κόσμο, αναπτερώνεται πιο γρήγορα το ηθικό τους, κατανοούν τους άλλους και σχετίζονται καλύτερα ενώ δημιουργούν γερές φιλίες. Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά:

Ακούστε. Το μόνο που χρειάζεται το παιδί είναι να νιώθει ότι το ακούτε. Αφού εκφράσει τα συναισθήματά του, μπορεί να προχωρήσει. Αλλά για να νιώσει ασφάλεια στο να μοιραστεί κάτι, πρέπει να νιώθει την πλήρη παρουσία σας. Μην μπείτε στον πειρασμό να το κάνετε να νιώσει αμέσως καλύτερα. Απλώς ακούστε το.

Πείτε τα συναισθήματα με το όνομά τους. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν τόσο πλούσιο λεξιλόγιο και μάλλον το βρίσκουν δύσκολο να περιγράψουν αυτό που νιώθουν. Βοηθήστε το εσείς με το να αναγνωρίσετε και να πείτε το κάθε συναίσθημα με το όνομά του. Υπενθυμίστε του ότι είναι φυσιολογικό να έχει δύο, ή και περισσότερα συναισθήματα ταυτόχρονα.

Αναγνωρίστε τα συναισθήματα. Αντί να του λέτε ότι δεν υπάρχει λόγος να στενοχωριέται, αναγνωρίστε το πόσο φυσιολογική είναι η αντίδρασή του. Με το να του καθρεφτίζετε τα συναισθήματα, δείχνετε ενσυναίσθηση. Και έτσι το ενθαρρύνετε να μοιραστεί όσα νιώθει.

Χρησιμοποιήστε τις υστερίες σαν ευκαιρίες. Το συναισθηματικό δράμα είναι πολύ φυσιολογικό για τα νήπια κι εσείς μπορείτε να τους δείξετε πώς να τα διαχειρίζονται. Αν πάθει υστερία επειδή έμαθε ότι θα πάει στο γιατρό, καθίστε μαζί του και μιλήστε για τη διαδικασία. Ρωτήστε το τι είναι αυτό που το φοβίζει και γιατί πρέπει να πάει.

Θέστε το καλό παράδειγμα. Αν εσείς αρνείστε τα ίδια σας τα συναισθήματα και δεν εκδηλώνετε ποτέ θυμό, στενοχώρια ή φόβο, μην περιμένετε να κάνει το παιδί κάτι διαφορετικό. Αν όμως εκφράσετε δυνατά αυτό που νιώθετε αλλά χωρίς να τρελαίνεστε, το παιδί μαθαίνει ότι είναι οκ να νιώθει έτσι και ότι δεν σημαίνει το τέλος του κόσμου.