Ελένη Ράντου: “Κατά βάθος είμαι μια υστερική μάνα”

Ε, τώρα πια είναι 22 ετών. Πάντα υπάρχει ένα τηλέφωνο κοντά, να ξέρω τι της συμβαίνει ή τέλος πάντων να ξέρω πού είναι ή να κάνουμε κάποια συζήτηση. Αλλά δεν πρέπει να είμαι πια παρεμβατική.

https://www.instagram.com/p/BwjmFNhABYq/

Δηλαδή δεν κάνεις υστερίες;

Δεν σου κρύβω, δαγκώνομαι, κρύβω πολύ καλά μια υστερική μάνα μέσα μου, αλλά τελευταία στιγμή επιστρατεύω τη λογική και κάνω επαναφορά. Ξέρω ότι σε κανένα παιδί μετά τα 18 δεν κάνει καλό ο έλεγχος. Τώρα πια πρέπει να πετάξει μόνη της. Και αν αρχίσω να την ελέγχω, θα είναι σαν να την ευνουχίζω και κάτι τέτοιο δεν της αξίζει. Καλύτερα να της επιτρέψω να κάνει τα λάθη της. Να ωριμάσει μόνη της. Όπως και εγώ από τα λάθη μου ωρίμασα. Πρέπει να την αφήσω να κάνει τη διαδρομή της.

https://www.instagram.com/p/BqNo1ghAmAX/

Με τον Βασίλη πώς τα πάτε έπειτα από τόσα χρόνια;

Με τον Βασίλη είναι σχέση που ο χρόνος την έχει στερεώσει καλά, που είναι μία από τις ελάχιστες σταθερές που έχω στη ζωή μου. Μια τρελή σταθερή. Με όλη αυτή την κινούμενη άμμο κάτω από τα πόδια μας, το να ζεις στη σχέση σου κάτι που να μην έχει μεταλλαχθεί σε τίποτα άσχημο, είναι θρίαμβος. Και μη νομίζεις, είναι πολύ δύσκολη πίστα ο Βασίλης, το ότι βρήκαμε ισορροπίες είναι θαύμα.

https://www.instagram.com/p/BoEvYbZFnQD/

Ίσως επειδή είσαι κι εσύ δύσκολη πίστα;

Δεν ξέρω αν είμαι τόσο δύσκολη, γιατί ο καθένας βλέπει του άλλου τα θέματα. Δεν ξέρω αν μπορεί να δει καλά κάποιος πόσο δύσκολος είναι ο εαυτός του. Και ευτυχώς, εμείς οι ηθοποιοί είμαστε κατά κάποιον τρόπο τυχεροί, γιατί μέσα από τους ρόλους που παίζουμε κάτι μαθαίνουμε πάντα.

https://www.instagram.com/p/BjEmhB3h1a2/

Εσείς δεν νοσταλγείς τα παλιά; Έζησες την ακμή της ιδιωτικής τηλεόρασης, με χρήματα, υψηλά κασέ, δέκα διαφορετικές προτάσεις τον χρόνο.

Κοίτα, δεν με ενδιαφέρουν τα χρήματα, δεν είμαι φιλοχρήματη. Και κάτω να τα βρω, δεν θα σκύψω να τα πάρω. Το έχω δείξει με χίλιους τρόπους. Νοσταλγώ τις εποχές που υπήρχε μια αθωότητα ή άγνοια, όπως θες το λες, απέναντι στο μέσο. Με το ξεκίνημα της ιδιωτικής τηλεόρασης, άνοιξε ένας χώρος αγνός που είχες περιθώριο να κάνεις πράγματα, να δοκιμάσεις, να βρεις συνταγές εξαρχής, να κάνεις ό,τι τρελό σου κατέβαινε στο κεφάλι. Υπήρχε τρέλα και υπήρχε και η δικαιολογία στο λάθος. Πάντα ήταν αγοραία η τηλεόραση, αλλά υπήρχε και το οποίο είχε μια τρέλα και δεν είχε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα που έχει σήμερα. Δεν ήταν γνώμονας μόνο το οικονομικό. Μόνο αυτό νοσταλγώ. Η αθωότητα που είχα τότε μου λείπει, τίποτα άλλο.