Ήδη από τη μέση του δημοτικού, τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν. Εκτός από τα ρούχα ή τις δραστηριότητες που πλέον δεν ανέχονται να αποτελούν προϊόντα της δικής μας επιλογής, σύντομα αρχίζει η απροθυμία τους οι φίλοι τους να τα βλέπουν μαζί με τη μαμά και το μπαμπά τους, τουλάχιστον όταν δεν είναι απολύτως απαραίτητο. Και το τι είναι απολύτως απαραίτητο, είναι αρκετά σχετικό όταν είσαι 10 ή 11 χρονών. Για παράδειγμα, σε αυτές τις ηλικίες είναι πολύ πιθανό να αρχίσουν να εκφράζουν την επιθυμία τους να μετακινούνται μόνα τους σε όσες αποστάσεις είναι εύκολο να διανυθούν με τα πόδια. Μπορούμε όμως να τα εμπιστευτούμε να διασχίσουν μόνα τους έναν μεγάλο δρόμο;
Πότε μπορεί ένα παιδί να διασχίσει μόνο του με ασφάλεια έναν μεγάλο δρόμο;
Από ό,τι φαίνεται αυτή η δραστηριότητα παραμένει επικίνδυνη μέχρι τη συμπλήρωση των 14 ετών! Ναι, καλά διαβάσατε: Μέχρι να μπουν για τα καλά στην εφηβεία τους, τα παιδιά δεν είναι σε θέση να περάσουν απέναντι σε έναν κεντρικό δρόμο τόσο αποτελεσματικά όσο οι ενήλικες. Και δεν το λέμε εμείς, ούτε οι μητρικές και πατρικές μας ανησυχίες. Έρευνα του Πανεπιστημίου της Αϊόβα ανακάλυψε ότι τα μικρότερα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει ακόμη τη χωρική αντίληψη ούτε τις κινητικές δεξιότητες που απαιτούνται για να είναι ασφαλή.
«Ορισμένοι πιστεύουν πως τα μικρά παιδιά είναι σε θέση να αντιδράσουν ως ενήλικες όταν διασχίζουν έναν δρόμο», λέει η συγγραφέας της έρευνας, Jodie Plumert. «Η έρευνά μας έδειξε ότι αυτό δεν ισχύει απαραίτητα στην περίπτωση των δρόμων μεγάλης κυκλοφορίας όπου η κίνηση δεν διακόπτεται ποτέ».
Η έρευνα
Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα περιβάλλον προσομοίωσης για να υπολογίσουν τις ικανότητες των παιδιών ηλικίας 6 έως 14 ετών να διασχίσουν μία λωρίδα ενός κεντρικού δρόμου. Τα μικρότερα παιδιά αποτύγχαναν συχνά να περάσουν απέναντι με ασφάλεια, με τους εξάχρονους συμμετέχοντες να καταλήγουν σε «ατυχήματα» το 8% των περιπτώσεων. Το ποσοστό έπεφτε στο 5% στην ηλικία των 10 ετών και στο 2% στην ηλικία των 12. Μόνο τα δεκατετράχρονα παιδιά κατάφερναν πάντα να φτάσουν με ασφάλεια στην απέναντι πλευρά του δρόμου! Αιτία για αυτό είναι η δυσκολία των μικρότερων παιδιών να υπολογίσουν αν ένα κενό στην κίνηση είναι αρκετό για να προλάβουν να περάσουν απέναντι.
Πώς πρέπει να το διαχειριστούμε;
Φυσικά, είναι από δύσκολο έως αδύνατον να πείσουμε τα παιδιά μας ότι πρέπει να πηγαίνουμε παντού μαζί τους μέχρι τα δέκατα τέταρτα γενέθλιά τους – άλλωστε έχουν δίκιο όταν λένε πως χρειάζονται κάποια ανεξαρτησία. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους επιτρέπουμε να διανύουν μόνα τους μόνο τις διαδρομές εκείνες που δεν συμπεριλαμβάνουν τόσο δύσκολες «πίστες» και να τους μάθουμε να κάνουν υπομονή μέχρι να είναι απολύτως σίγουρα πως θα καταφέρουν να περάσουν απέναντι χωρίς να χρειάζεται να τρέξουν. Επιπλέον, όταν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, θα πρέπει πάντοτε να περιμένουν για το πράσινο φανάρι των πεζών ή ακόμη καλύτερα να χρησιμοποιούν την υπόγεια ή υπέργεια διάβαση!
