Η οµορφιά της ζωής είναι µπροστά µας, αλλά δεν είµαστε σε θέση να την ακούσουµε, αφού υπάρχει πολλή φασαρία µέσα µας: το µυαλό µας και το σώµα µας είναι γεµάτα θορύβους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουµε ότι η ησυχία, η µη δράση, είναι επίσης δράση αλλά και ότι υπάρχουν εµπειρίες χωρίς ήχο που είναι δυνατότερες από οποιονδήποτε ήχο.

Πολλές φορές µας λένε: «Κάνε κάτι, µην κάθεσαι», προτρέποντάς µας έτσι να ενεργήσουµε. Ενας γνωστός γκουρού όµως λέει: «Μην κάνεις τίποτα, κάθισε!». Εχουµε ταυτίσει τόσο πολύ την ησυχία, τη σιωπή µε την απραξία, που ακόµη και αν κάποιες φορές επιθυµούµε να καθίσουµε και να µην κάνουµε τίποτα, όταν µας δίνεται η ευκαιρία, νιώθουµε αµήχανα, δεν ξέρουµε πώς να εκµεταλλευτούµε αυτές τις στιγµές.

Η σιωπή και οι άλλοι

 

Ολοι αποζητούμε τη σύνδεση με τους άλλους και μας απασχολεί το κομμάτι της συντροφικότητας. Για να μπορέσουμε να επανασυνδεθούμε με τους σημαντικούς άλλους μας, πρέπει να αναζητήσουμε τους τρόπους. Ενας τέτοιος, που μπορεί ακόμη και να κατοχυρώσει την ευτυχία μας, είναι η άνεση μέσα στη σιωπή, μια σιωπή που προέρχεται από την οικειότητα. Μπορούμε να ευεργετηθούμε από την παρουσία των άλλων, αφού η παρουσία είναι το πολυτιμότερο πράγμα που μπορεί κάποιος να μας δώσει.

Συνυπάρχουμε λοιπόν χωρίς να πρέπει κάτι να κάνουμε ή να πούμε, χωρίς να πρέπει να γεμίσουμε τα κενά. Αρκεί να θυμόμαστε ότι το άηχο μπορεί να κάνει πιο πολύ θόρυβο από οποιαδήποτε φωνή και να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε ανούσια την ενέργειά μας φωνάζοντας ή μιλώντας δυνατά. Η κοινωνία μας, δεν επιδοκιμάζει μόνο τη δράση, αλλά και την επίτευξη των στόχων, αφού είναι στοχοκεντρική. Μας ωθεί να κινούμαστε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, έχοντας πάντα συγκεκριμένο στόχο στο μυαλό.

Η παρέκκλιση από τον στόχο θεωρείται ατόπημα. Οι ανατολικές θρησκείες από την άλλη και η πρακτική του διαλογισμού προωθούν τη φωτισμένη «ζωή χωρίς στόχο» και πρεσβεύουν ακριβώς το αντίθετο: Οτι τα πάντα βρίσκονται ήδη μέσα μας. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να τρέχουμε να φτάσουμε αυτό που κάθε φορά τοποθετούμε μπροστά μας, ούτε να αναλωνόμαστε στο κυνήγι της ευτυχίας σκεπτόμενοι ότι υπάρχει κάποιο καλύτερο μέρος στο οποίο πρέπει να φτάσουμε. Ας εκπαιδευτούμε λοιπόν στο να κάνουμε το οτιδήποτε, από το βούρτσισμα των δοντιών, ως το πότισμα των φυτών, με επίγνωση και χωρίς στόχο.

Η σιωπή και εμείς

 

Η εσωτερική μοναχικότητα, που δεν είναι ταυτόσημη με την κοινωνική απόσυρση, είναι πολύ αναζωογονητική και μπορεί να μας τροφοδοτήσει με πολλά οφέλη αν της το επιτρέψουμε. Σχετίζεται με το πόσο επιμελείς είμαστε στην προσπάθειά μας να συνδεθούμε με τον αληθινό μας εαυτό. Πόσο επιτρέπουμε στο σώμα μας να χαλαρώσει και πόσο αφήνουμε την ενέργεια της ενσυνειδητότητας και της συγκέντρωσης να διεισδύσει. Μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι στο εδώ και τώρα; Μπορούμε να έχουμε ειρήνη και χαρά αυτήν ακριβώς τη στιγμή; Μπορούμε! Ακόμη και αν έχουμε περάσει όλη μας τη ζωή αναβάλλοντας την ηρεμία μας.

Μπορούμε να σταματήσουμε τις σκέψεις μας, να πάρουμε ενσυνείδητες αναπνοές και να βρούμε τη γαλήνη και την ειρήνη που αποζητούμε. Γιατί όμως να σπαταλήσουμε όλη μας τη ζωή για να μάθουμε να είμαστε παρόντες και να εκτιμήσουμε το θαύμα της ζωής; Ας το κάνουμε εδώ και τώρα!

Ευχαριστούμε για τη συνεργασία την κυρία Ειρήνη Ορφανού, συμβουλευτική ψυχολόγο MSc