Παίξατε μαζί του, το αλλάξατε, το ταΐσατε, και το νεογέννητο επιτέλους αποφάσισε επιτέλους να κλείσει λίγο τα μάτια σας. Με την ελπίδα ότι επιτέλους θα έχετε έστω μια ώρα για τον εαυτό σας, το μεταφέρατε προσεκτικά στο δωμάτιό του και το ακουμπήσατε απαλά στην κούνια του. Αυτό ήταν. Ξαφνικά τα μάτια του άνοιξαν και άρχισε να κλαίει και πάλι αποζητώντας την αγκαλιά σας.
Γιατί συμβαίνει;
Δεν φταίτε εσείς, ούτε το μωρό αλλά… η ανθρώπινη εξέλιξη. Τα μωρά είναι «προγραμματισμένα» να αντιλαμβάνονται πότε έχουν μείνει μόνα τους και να… διαμαρτύρονται εντόνως, προκειμένου να εξασφαλίσουν πως οι φροντιστές τους θα τα προστατεύσουν από τους κινδύνους.
Τι μπορώ να κάνω;
Σε αυτό το διάστημα, τίθενται οι πρώτες και ισχυρότερες βάσεις της προσκόλλησης του μωρού στους γονείς του, και είναι εξαιρετικά σημαντικό ο δεσμός που θα αναπτυχθεί να είναι υγιής. Ουσιαστικά, αν αντιδράτε σε κάθε κλάμα του προσφέροντάς του βοήθεια, του δημιουργείτε το αίσθημα ασφάλειας που έχει ανάγκη όχι μόνο για την πρώιμη ανάπτυξή του, αλλά και για την ανάπτυξη υγιών σχέσεων αργότερα στη ζωή του.
Μια μέση λύση που ενδέχεται να επιτρέψει και στο μικρό σας να είναι ασφαλές και σε εσάς να χαλαρώσετε έστω για λίγο, είναι όταν αρχίσει να κλαίει επειδή το αφήσατε στην κούνια του, να προσπαθείτε να το καθησυχάσετε με σωματική επαφή, χωρίς όμως να το παίρνετε και πάλι στην αγκαλιά σας. Για παράδειγμα, μπορείτε να του χαϊδέψετε την κοιλίτσα και να του μιλήσετε τρυφερά. Αν αυτό δεν πετύχει άμεσα, όμως, είναι σημαντικό να το πάρετε στην αγκαλιά σας, καθώς δεν θέλετε να αφήσετε τα επίπεδα στρες του να ανέβουν πολύ.
Τα καλά νέα είναι ότι πρόκειται απλώς για ένα αναπτυξιακό στάδιο, το οποίο κάποια στιγμή θα αποτελεί παρελθόν. Δείχνοντας υπομονή και φροντίζοντας να ανταποκρίνεστε όσο το δυνατόν καλύτερα στις αυξημένες ανάγκες του για σωματική επαφή σε αυτή τη φάση της ζωής του, προλαβαίνετε πολλά προβλήματα που ενδεχομένως θα προέκυπταν στο μέλλον.
