Ο Αμερικανός υπερρεαλιστής ζωγράφος Κέβιν Πίτερσον (Kevin Peterson) απεικονίζει στα έργα του μικρά παιδιά να αλληλεπιδρούν με λύκους, πουλιά, αρκούδες σε σκηνικά που καθόλου δεν θυμίζουν παραμύθια. Τα τοποθετεί σε πόλεις γεμάτες κτίρια που καταρρέουν και μπάζα. Ωστόσο, παρά τη φθορά του περιβάλλοντος, τα μικρά κορίτσια και αγόρια διατηρούν μια αθωότητα καθώς εξερευνούν γενναία τους δρόμους μαζί με τους δυνατούς συνοδοιπόρους τους.
«Η τέχνη μου έχει να κάνει με το να μεγαλώνεις και να ζεις σε έναν κόσμο που είναι θρυμματισμένος. Αυτοί οι πίνακες έχουν να κάνουν με το τραύμα, τον φόβο και τη μοναξιά και τη δύναμη που χρειάζεται για να επιβιώσεις και ανθίσεις» τονίζει, παρουσιάζοντας τον «καλλιτέχνη Κέβιν Πίτερσον». Προσφάτως έδωσε μέσω μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου συνέντευξη στο Colossal και μίλησε για τη γοητεία που ασκεί πάνω του το γκράφιτι και την αισιοδοξία που αποπνέουν τα έργα του.
Λόγω της πανδημίας, εδώ και περίπου επτά μήνες εργάζεται στο σπίτι του για την επόμενη έκθεσή του. Για την κατάσταση σήμερα λέει ότι «στ’ αλήθεια, ο κόσμος μοιάζει να είναι κάθε μέρα και λίγο πιο θλιβερός και λίγο πιο ζοφερός. Με σόκαρε πολύ όταν αυτοί οι δεξιοί υπερσυντηρητικοί εξελέγησαν το 2016. Ρίχνοντας τη ματιά πίσω, δεν θα έπρεπε να με σοκάρει. Όταν γίνεται κάποιου είδους πρόοδος, πάντα υπάρχει αντίδραση. Η αντίδραση ήταν παρούσα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και ήταν καταθλιπτική και διαφωτιστική, να μην πούμε επικίνδυνη -ιδιαίτερα για τους πιο ευάλωτους στην κοινωνία. Μετά, η συνεχιζόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος και η πάντα πιο μεγάλη διαίρεση του πλούτου στον κόσμο. Πάντα προσπαθούσα με κάποιον τρόπο στην τέχνη μου να αντιμετωπίσω αυτά τα θέματα, αλλά οι φόβοι μου και οι ανησυχίες μου μοιάζουν, τελευταία, να είναι σε «fast forward»».
Σε ερώτηση κατά πόσον βλέπει την τέχνη του ως μέσο για ακτιβισμό ή αναζήτηση δικαιοσύνης, απάντησε: «Ρωτάτε κατά πόσον η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο; Δεν ξέρω. Θα ήθελα να πιστεύω πως ναι, αλλά ενδέχεται να είναι απλώς κάτι ακόμη που επιβεβαιώνει τις απόψεις μας. Παρόλα αυτά, μισώ τον κυνισμό, οπότε ΝΑΙ, η τέχνη ΜΠΟΡΕΙ και ΘΑ φτιάξει τον κόσμο! Στ’ αλήθεια, στην τέχνη μου δεν θέλω να κάνω κήρυγμα. Είναι το πώς αισθάνομαι για τα πράγματα, κι αν εμπνεύσει κάποιον να ενδιαφερθεί ή με κάποιον τρόπο να δράσει, τότε μια χαρά, αλλά δεν είναι γι’ αυτό που το κάνω. Προσπαθώ να κάνω κάτι που για μένα να έχει σημασία. Όταν το κάνεις αυτό, τότε έχει την τάση να έχει απήχηση και σε άλλους».
Για το γκράφιτι ομολογεί ότι του αρέσει το πώς «το γκράφιτι μπορεί να είναι μια φωνή για αυτούς που υποεκπροσωπούνται στην κοινωνία. Κάποιος που μπορεί να αισθάνεται πολύ ανίσχυρος μπορεί τουλάχιστον να σηκωθεί και να γίνει ορατός. Μου αρέσει η ιδέα να μαρκάρεις έναν χώρο ακόμη κι αν στην πραγματικότητα δεν σου ανήκει -σαν να γράφεις τ’ όνομά σου σε μια επιφάνεια. Θυμάμαι ότι από παιδί είχα αυτή την τάση».
Αναγνωρίζει ότι στους πίνακες του το βλέμμα είναι στραμμένο στο μέλλον. «Νομίζω ότι μεγάλο μέρος της τέχνης μου έχει να κάνει με τον χρόνο και, μ’ αυτή την έννοια, με την αλλαγή. Ως επί το πλείστον σιχαίνομαι και φοβάμαι την αλλαγή. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή την αλλαγή συχνά συνοδεύει η απώλεια και η απώλεια συχνά οδηγεί σε πόνο. Πάντα θυμίζω στον εαυτό μου ότι η αλλαγή μπορεί να οδηγήσει προς το καλό. Μπορεί να σε κάνει να προσαρμόσεις την τροχιά σου, να αξιολογήσεις εκ νέου τις προτεραιότητές σου. Υποθέτω ότι τα μικρά παιδιά στους πίνακες μου είναι μια αντανάκλαση της ελπίδας που τρέφω ότι ο κόσμος μπορεί να μάθει από τα λάθη του παρελθόντος και να αντιμετωπίσει το μέλλον με μια αίσθηση ήρεμης λογικής. Μέρος αυτού είναι το να βάλουμε καινούργιες προτεραιότητες στις αξίες μας. Η τέχνη (μου) είναι το όραμα μιας νέας γενιάς παιδιών που δεν θα κυβερνήσουν τον κόσμο ως τύραννοι αλλά θα σέβονται τη φύση, τους άλλους και τον κόσμο που έχουμε».
Για τη συνύπαρξη ζώων και παιδιών στα έργα του υπογραμμίζει: «Κάποιες φορές, τα ζώα είναι οι προστάτες των παιδιών. Κάποιες άλλες, είναι η αναπαράσταση της εσωτερικής δύναμης των παιδιών. Και κάποιες άλλες, είναι και τα δύο. Νιώθω ότι για κάθε έργο έχω στο νου μια διαφορετική αφήγηση. Η υπερνικημένη φύση, μαζί με τις κορώνες που μερικές φορές βάζω πάνω στα παιδιά συμβολίζουν μια ελπίδα αλλαγής των προτεραιοτήτων μας ως κουλτούρα. Να τιμούμε τα παιδιά μας και το περιβάλλον μας».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
