Στην εποχή μας, έχουμε πολύ λιγότερες ευκαιρίες να βαρεθούμε λόγω της τεχνολογίας και των λοιπών ερεθισμάτων. Παρ’ όλα αυτά, δείχνουμε να φοβόμαστε περισσότερο από τους προγόνους μας την πλήξη, πράγμα αδικαιολόγητο, αφού εκείνοι είχαν σημαντικούς λόγους να βαριούνται λόγω της έλλειψης παροχών και ανέσεων. Αυτόν τον φόβο τον έχουμε μεταδώσει και στα παιδιά μας, καθώς δεν τα αφήνουμε να βαρεθούν και ψάχνουμε αγωνιωδώς εναλλακτικές για να μην πλήττουν.
Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι η ανία και η πλήξη είναι δώρα και ευκαιρίες για τα παιδιά. Μέσω αυτών μπορούν να αναδυθούν πολύτιμες δεξιότητες, όπως η δημιουργικότητα, η επιμονή, η υπομονή και η ευρηματικότητα. Ολες αυτές οι δεξιότητες έχουν ως κοινό παρονομαστή την αυτοπεποίθηση.
Οχι μόνο έτοιμες λύσεις
Δυστυχώς, οι γρήγοροι ρυθμοί της εποχής μας καθιστούν την αδράνεια και τη ραθυμία απαγορευτικές.
Ετσι, εκτός από τα υπόλοιπα γονεϊκά βάρη, εμείς οι γονείς είμαστε επιφορτισμένοι με ένα ακόμα: αυτό του διασκεδαστή. Αν δεν αναλάβουμε αυτόν τον ρόλο, νιώθουμε ενοχικά, αφού θεωρούμε ότι στερούμε από τα παιδιά μας τη δυνατότητα να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους.
Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν τους επιτρέπουμε να νιώσουν την απόγνωση της πλήξης και να αναλάβουν δράση.
Δεν τους προσφέρουμε τη δυνατότητα να ανακαλύψουν μόνα τους τι είναι αυτό που θα τους κάνει να νιώσουν χαρά μέσω του πειραματισμού, της εξερεύνησης και του λάθους βεβαίως (trial and error), που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της μάθησης. Προϋπόθεση βέβαια είναι ο περιορισμός του χρόνου μπροστά στις οθόνες.
Πώς ωφελούνται όταν βαριούνται
Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας να βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει, φτιάχνοντας κάτι από το τίποτα (αυτοσχέδιες κατασκευές, επινόηση ιστοριών). Ετσι δεν θα «σκοτώσουν» μόνο την ώρα τους, αλλά θα έρθουν αντιμέτωπα και με μια πρόκληση: αυτήν του να περνούν και μόνα τους καλά.
Το μοναχικό παιχνίδι κάνει τα παιδιά πιο αυτόνομα και ενισχύει τη θετική αυτοεικόνα τους.
Η πλήξη, όσο και αν μας φαίνεται περίεργο, δεν τα βοηθά να παίζουν μοναχικά μόνο. Πολλές φορές τα αναγκάζει να ακονίσουν τα social skills τους (κοινωνικές δεξιότητες), αφού, για να καταπολεμήσουν τη βαρεμάρα τους, μπορεί να στραφούν σε άλλους ανθρώπους, μικρούς ή μεγάλους, κάτι που αν δεν έπλητταν δεν θα το έκαναν.
Ενα άλλο όφελος που επιφέρει η ανία των παιδιών είναι ότι τα βοηθά να χαλαρώσουν το υπερδραστήριο μυαλό τους, για να επανέλθει αργότερα ακόμη πιο λειτουργικό.
Γινόμαστε παράδειγμα
Ολα αυτά βέβαια καλό είναι να τα ενισχύσουμε μέσω του δικού μας παραδείγματος. Αν εμείς βαρυγκομάμε και δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε τον χρόνο που περνάμε μόνοι μας, το ίδιο θα κάνουν και αυτά.
Ο κίνδυνος από την υπερδραστηριότητα
Αν δείχνουμε να αντλούμε ευχαρίστηση από αυτό, το μήνυμα θα ληφθεί και θα περάσει στο υποσυνείδητο των παιδιών.
Τι συμβαίνει όταν δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να βαρεθούν; Αν έχουμε περάσει στα παιδιά μας το μήνυμα ότι πρέπει να είναι υπερδραστήρια, θα γίνουν ανυπόμονοι και ανικανοποίητοι ενήλικοι που θα αναζητούν διαρκώς έντονες συγκινήσεις και που αν δεν τις βρουν ίσως να δυστυχήσουν.
Ισως οδηγηθούν ακόμη και σε ακραίες συμπεριφορές για να νιώσουν αυτόν τον ενθουσιασμό. Δεν είναι λοιπόν δική μας δουλειά να τους βρούμε με τι να ασχοληθούν για να περάσουν καλά. Σίγουρα θα τους αποκαλύψουμε κάποιες επιλογές, αλλά κάποιες φορές θα τα αφήσουμε να βαρεθούν, πρέπει να τα αφήσουμε να βαρεθούν.
Αυτή η τακτική θα τα βοηθήσει να χρησιµοποιήσουν την ανία και τον ελεύθερο χρόνο σαν εφαλτήριο για να παίξουν, να εξερευνήσουν, να εφεύρουν.
Το πρόβληµα είναι ότι εµείς µε το πρώτο σηµάδι ανίας στο πρόσωπο του παιδιού µας σπεύδουµε να λύσουµε το «πρόβληµα», προσφέροντας καινούργια ερεθίσµατα ή ψυχαγωγία. Ετσι όμως τα παιδιά μας δεν µαθαίνουν να γεµίζουν µόνα τους τον χρόνο τους, µε αποτέλεσµα να βαριούνται εύκολα και να δυσκολευτούν αργότερα να σταθούν στα πόδια τους.