Η Χριστίνα Κοντοβά μιλάει για πρώτη φορά μετά την απόφασή της να υιοθετήσει τη μικρή Ada και εξηγεί τις δυσκολίες αλλά και την τεράστια χαρά που έχει.
Η σχεδιάστρια και επιχειρηματίας περνάει πια την καθημερινότητά της δίπλα στην μικρή και περιγράφει τις αγωνίες και τα εμπόδια που πέρασε μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία.
Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα
Μπορείς να μου πεις πολύ συνοπτικά ποια είναι η διαδικασία της υιοθεσίας;
Συντάσσεις έναν φάκελο και, αφού πιστοποιηθείς ως κατάλληλος γονέας, τον στέλνεις σε δικηγόρο στην Ουγκάντα και εκείνος αναλαμβάνει να κάνει το matching με το παιδί. Εφόσον το επιλέξεις, έρχεσαι στην Αφρική και περνάς περίπου έναν χρόνο μαζί του. Αν το στάδιο της αναδοχής πάει καλά, ζητάς από το δικαστήριο την άδεια υιοθεσίας και έπειτα επιστρέφεις στη χώρα σου με το παιδί. Εγώ επέλεξα την πρώτη «υπόθεση» που μου έστειλαν και ήρθα στην Ουγκάντα τον Οκτώβριο. Τότε η Ada ήταν δύο ετών, σήμερα είναι τριών – δεν ξέρουμε την ηλικία της ακριβώς, αλλά τα χαρτιά της λένε ότι γεννήθηκε κατά προσέγγιση τον Ιούλιο. Aν όλα πάνε καλά, θα γυρίσουμε στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του χρόνου.
Ανυπομονείς να επιστρέψετε ή απολαμβάνεις την παραμονή σου εκεί;
Έχω περάσει απ’ όλες τις φάσεις. Πρέπει να σου πω ότι ήταν πολύ συνειδητή η απόφασή μου να υιοθετήσω ένα παιδί από την Αφρική. Είχα έρθει ξανά στην Ουγκάντα στο παρελθόν και τη θεωρώ μία από τις πιο όμορφες χώρες της Αφρικής. Ήρθα με μεγάλη χαρά εδώ και με την επιθυμία να γνωρίσω τον τόπο και να κάνω μια παύση από τη ζωή που ήξερα. Κάθε μέρα ανακαλύπτω και κάτι νέο, έχω βρει τον ρυθμό μου. Από την άλλη, μου λείπει η ζωή μου και κυρίως οι δικοί μου άνθρωποι. Το δυσκολότερο που έχω να αντιμετωπίσω σε όλη τη διάρκεια της υιοθεσίας είναι η μοναξιά. Δεν παλεύεται. Γύρω στον Φεβρουάριο έπαθα κατάθλιψη. Δεν το βγάζω από το μυαλό μου, μου το επιβεβαίωσε η ψυχολόγος στην οποία μιλάω. Ευτυχώς, λόγω της δουλειάς που έχω κάνει στην ψυχοθεραπεία, κατάφερα να το γυρίσω. Όταν ξέρεις ότι κάτι είναι προσωρινό, δεν το αφήνεις να σε καταπιεί.
Η μητρότητα είναι μια νέα αρχή;
Η μητρότητα είναι μια νέα αρχή που δεν έχει τέλος.
Δεν ακούγεται λίγο τρομακτικό αυτό;
Όχι. Πλέον το σκέφτομαι σαν κάτι που σου ανοίγει έναν ατελείωτο ορίζοντα. Μπορείς να κάνεις συνέχεια πράγματα. Αυτό που φοβόμουν ότι θα περιορίσει τη ζωή μου, μου έχει δώσει τέτοια θέληση, κίνητρο και δύναμη που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να έχω. Είμαι 43 ετών και αισθάνομαι πιο νέα από ποτέ, για να μπορώ να ζήσω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί της. Επίσης, η μητρότητα είναι μια αρχή που προσφέρει πολλές αρχές. Οτιδήποτε κάνεις πρώτη φορά με το παιδί σου είναι μια νέα αρχή.
Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα όταν γνώρισες την Ada;
Είχα φοβερή ανυπομονησία και ενθουσιασμό, μέχρι να τη συναντήσω, αλλά όταν ήρθε η στιγμή της γνωριμίας μας, ήμουν φοβισμένη. Φοβόμουν, πώς θα με δει, πώς θα με νιώσει, πώς θα συνεννοηθούμε μέχρι να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα – εκείνη ακόμα έλεγε λίγες λέξεις στην τοπική διάλεκτο. Ένιωσα πολύ περίεργα γιατί συνάντησα για πρώτη φορά ένα παιδί – που δεν ήταν βρέφος – καταλάβαινε τα πάντα – και τα επόμενα λεπτά το πήρα αγκαλιά και έφυγα. Τα είχα χαμένα. Δεν ήξερα πώς να τη φροντίσω, με αποτέλεσμα να την ταΐζω συνέχεια. Τελικά μας έφερε κοντά ένα παιχνίδι. Κρατούσα ένα αρκουδάκι και εκείνη ήρθε και μου το πήρε από τα χέρια. Όταν την έβαλα στην κούνια να κοιμηθεί, μετά από λίγο άκουσα τραγούδια. Μπήκα στο δωμάτιο και την βρήκα να τραγουδάει.
Τι σε έχει δυσκολέψει περισσότερο έως τώρα;
Το να βάλω όρια στο παιδί. Πολύ περισσότερο σε ένα παιδί που έχει ανάγκη από τρυφερότητα. Αισθανόμουν ενοχές να της πως σε κάτι “Όχι” και εκείνη δοκίμαζε τις αντοχές μου. Ίσως από την ανασφάλεια που ένιωθε. Μετά ανακάλυψα ότι το να της βάλω όρια θα απαλύνει την ανασφάλειά της, δεν την εντείνει και από εκεί και πέρα αρχίσαμε να χτίζουμε τη σχέση μας.
Είναι η υιοθεσία ο δύσκολος δρόμος της μητρότητας;
Νομίζω πως ναι. Πρέπει να έχεις ξεπεράσει πάρα πολύ το εγώ σου για να αισθανθείς δικό σου ένα παιδί που δεν έχει το DNA σου. Και χρειάζεται διπλή προσπάθεια για να το κάνεις να νιώσει ασφάλεια.
