Ένα μωρό ή ένα νήπιο με σάλια είναι πολύ συνηθισμένο θέαμα. Η δραστηριότητά αυτή έχει βρεθεί ότι αποτελεί πρόδρομο στάδιο του λόγου και της εισαγωγής στερεών τροφών στη διατροφή τους.
Νευροεπιστήμονες του MIT που παρατήρησαν νήπια (16,5 έως 18,5 μηνών) και μωρά (8,5 έως 10 μηνών) στην αλληλεπίδρασή τους με ενήλικες και μαριονέτες, υποστηρίζουν ότι τα σάλια βοηθούν, επίσης, τα μικρά παιδιά να «πλοηγηθούν» στις κοινωνικές σχέσεις.
«Κλειδί» για τις κοινωνικές σχέσεις η κοινή χρήση του σάλιου
Η εκμάθηση της «πλοήγησης» στις κοινωνικές σχέσεις είναι μια δεξιότητα που είναι κρίσιμη για την επιβίωση στις ανθρώπινες κοινωνίες. Για τα μωρά και τα μικρά παιδιά, αυτό σημαίνει να μάθουν σε ποιους μπορούν να βασίζονται για τη φροντίδα τους.
Οι νευροεπιστήμονες του MIT διαπίστωσαν ότι οι δραστηριότητες που περιλαμβάνουν κοινή χρήση του σάλιου, όπως δύο άνθρωποι που φιλιούνται ή που μοιράζονται φαγητό, δίνουν τη σήμα στα βρέφη και τα νήπια ότι μεταξύ τους υπάρχει μια ισχυρή σχέση και μια αμοιβαία υποχρέωση να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Τα ευρήματα, λένε οι ερευνητές, υποδηλώνουν ότι τα μικρά παιδιά μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις ενδείξεις για να προσπαθήσουν να καταλάβουν ποιος γύρω τους είναι πιο πιθανό να τους προσφέρει βοήθεια. Η ανάπτυξη αυτής της δεξιότητας είναι πολύ σημαντική για τα μικρά παιδιά καθώς εξαρτώνται για να επιβιώσουν από τους ενήλικες.
Οι ερευνητές έκαναν την πρώτη τους σειρά μελετών λίγο πριν ξεκινήσουν τα lockdown, με μωρά που ήρθαν στο εργαστήριο με τις οικογένειές τους. Αργότερα πειράματα έγιναν μέσω Zoom. Τα αποτελέσματα που είδαν οι ερευνητές ήταν παρόμοια πριν και μετά την πανδημία, επιβεβαιώνοντας ότι οι ανησυχίες σχετικά με την υγιεινή που σχετίζονται με την πανδημία δεν επηρέασαν το αποτέλεσμα.
Σε μελλοντική εργασία, οι ερευνητές ελπίζουν να πραγματοποιήσουν παρόμοιες μελέτες με βρέφη σε πολιτισμούς που έχουν διαφορετικούς τύπους οικογενειακών δομών.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε τον περασμένο Ιανουάριο στο περιοδικό Science.
Βρεφικά σάλια: Η εξαίρεση στον κανόνα
Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε επίσης φέτος τον Ιανουάριο στο Science, η Christine Fawcett από το Uppsala Child and Baby Lab στη Σουηδία έθιξε ένα παρόμοιο σημείο.
«Έχει προταθεί ότι το συναίσθημα της αηδίας εξελίχθηκε για να μας προστατεύσει από μόλυνση, όπως μπορεί να συμβεί όταν ερχόμαστε σε επαφή με τα σωματικά υγρά ενός άλλου ατόμου», έγραψε. «Ωστόσο, η φροντίδα ενός βρέφους, για παράδειγμα, απαιτεί μια τέτοια επαφή. Επομένως μπορεί να έχουμε δημιουργήσει επίσης μια εξαίρεση στον κανόνα: Τα μωρά δεν μας προκαλούν αηδία, ανεξάρτητα από το σάλιο ή τις βρώμικες πάνες που παράγουν.».
Για παράδειγμα, η Fawcett έδειξε μια μελέτη που έδειξε ότι οι γονείς βρίσκουν τη μυρωδιά από τις βρώμικες πάνες των παιδιών τους λιγότερο αηδιαστική από εκείνες που λερώνονται από άλλα παιδιά.
