Μήπως το παιδί σας ανταποκρίνεται σε κάθε σας αίτημα με ένα απόλυτο και επιθετικό «όχι»; Μήπως επιδιώκει να έχει πάντοτε εκείνο τον έλεγχο έναντι των υπολοίπων μελών της οικογένειας; Η αυταρχική συμπεριφορά και η επιθυμία μόνιμης άσκησης εξουσίας μαρτυρούν πως ένα παιδί είναι πιθανό να έχει το σύνδρομο του (μικρού) αυτοκράτορα και να χρειάζεται ειδική φροντίδα και υποστήριξη.
Πώς να εντοπίσετε το σύνδρομο του (μικρού) αυτοκράτορα στα παιδιά
Όπως υποδηλώνει η ονομασία του, το σύνδρομο του αυτοκράτορα χαρακτηρίζεται από άρνηση του παιδιού να επιτρέψει σε άλλο άτομο να πάρει αποφάσεις για εκείνο. Αν νιώσει δε πως δεν δύναται να ελέγξει απόλυτα το περιβάλλον του, συχνά καταλήγει σε βίαιη συμπεριφορά. Τα κύρια χαρακτηριστικα του συνδρόμου του αυτοκράτορα στα παιδιά είναι:
- Τα ξεσπάσματα θυμού.
- Η λεκτική και σωματική επιθετικότητα.
- Οι έντονες προσπάθειες ψυχολογικής χειραγώγησης των γονιών.
- Ο εγωκεντρισμός.
- Η μηδενική ανοχή στην απόρριψη.
- Οι υπερβολικές και παράλογες απαιτήσεις.
Γιατί εμφανίζεται αυτό το σύνδρομο;
Αν και οι αιτίες του εν λόγω συνδρόμου δεν είναι ορισμένες με σαφήνεια, οι ειδικοί επισημαίνουν πως το σύνδρομο του (μικρού) αυτοκράτορα προκαλείται συχνά λόγω του περιορισμένου χρόνου που μοιράζονται τα παιδιά με τους γονείς τους και άλλους ενήλικες συγγενείς. Οι απαιτητικές ώρες εργασίας των γονιών είναι ένας σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει τη σχέση τους με τα παιδιά αφού η έλλειψη χρόνου οδηγεί όχι στο να μην κατορθώνουν να θέτουν σαφή όρια κατά την ανατροφή των παιδιών τους, αλλά και σε ενοχικά συναισθήματα που καταλήγουν σε μόνιμη γονική συναίνεση όσον αφορά τα αιτήματα και τυχόν ιδιοτροπίες των παιδιών.
Πώς να διαχειριστείτε την κατάσταση
Το πρώτο και πιο σοβαρό συμπεριφορικό σύμπτωμα που πρέπει να επιλυθεί είναι η βίαιη συμπεριφορά του παιδιού. Μέσω του καλού παραδείγματος των γονιών θα πρέπει να μεταδοθεί στο παιδί η σημασία του διαλόγου, του σεβασμού, της ανεκτικότητας καθώς και της ενσυναίσθησης. Απαιτείται χρόνος και κόπος ώστε να μάθει το παιδί να «μπαίνει» στη θέση και στα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω του και να ξεκινήσει σταδιακά να αντιδρά με θετικό τρόπο.
Εξίσου σημαντικό είναι να τίθενται όρια από μικρή ακόμη ηλικία έτσι ώστε να γίνεται κατανοητό πως υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς τόσο στο οικογενειακό, όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, με τους οποίους παιδιά και ενήλικες οφείλουν να συμμορφώνονται. Για την αποτελεσματικότητα της όλης διαδικασίας φυσικά, η ύπαρξη ποιοτικού οικογενειακού χρόνου αποτελεί αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση.
Εφόσον το παιδί, με τη σωστή καθοδήγηση γονιών και ειδικών, αρχίζει και ανταποκρίνεται θετικά, η επιβράβευσή του δεν πρέπει να παραλείπεται ως μια αναγνώριση των προσπαθειών του να αλλάξει συμπεριφορά μα και ως ένα κίνητρο για να συνεχίσει αποβάλλει συναισθήματα που αναμφίβολα ταλαιπωρούν και το ίδιο.
