Όταν το παιδί δε θέλει να φάει, είναι φυσικό να ανησυχείτε και να δοκιμάζετε τρόπους για να το προτρέψετε να αλλάξει συμπεριφορά. Σε αυτή σας την προσπάθεια, είναι πιθανό να χρησιμοποιείτε άθελά σας φράσεις που αντί να πείσουν το παιδί να απολαύσει το φαγητό, απλώς επιδεινώνουν την κατάσταση.

Οι φράσεις που δεν πρέπει να λέτε στα παιδιά όταν δε θέλουν να φάνε

Αν θέλετε το παιδί σας να αναπτύξει καλή «σχέση» με το φαγητό, αποφύγετε να του πείτε τα εξής:

«Αν δε φας, δεν θα μεγαλώσεις».

Το μόνο πράγμα που θα πετύχετε λέγοντας την εν λόγω φράση στο παιδί είναι να το κάνετε να αισθάνεται ένοχο. Μπορείτε αντ’ αυτού  να του εξηγήσετε ότι το φαγητό μας βοηθά στο να παραμένουμε δυνατοί και υγιείς και να αναπτυσσόμαστε σωστά.

«Δεν θα σηκωθείς αν δεν τελειώσεις το φαγητό σου, αλλιώς»..

Το να «απειλείτε» το παιδί με τιμωρίες εάν δε θέλει να φάει, δεν έχει νόημα. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να κάνετε το παιδί να συσχετίσει το φαγητό με άσχημα συναισθήματα, είτε συνεχίζει να αρνείται το φαΐ, είτε τρώει από υποχρέωση. «Απειλές» όπως «αν δεν φας το φαγητό σου, δεν έχει σοκολάτα μετά» ή «μόνο αν φας όλο το φαγητό σου, θα πάμε βόλτα», «χτίζουν» μια αρνητική «σχέση» του παιδιού με το φαγητό και πρέπει να αποφεύγονται.

«Αν φας το φρουτάκι σου, θα σου δώσω παγωτό»

Το να προσπαθείτε να κάνετε τα παιδιά να τρώνε φαγητά που δεν τους αρέσουν ανταμείβοντάς τα με επιδόρπια δεν είναι καλή λύση. Θα καταλήξουν με την πεποίθηση πως τα πρώτα είναι ανεπιθύμητα τρόφιμα και τα δεύτερα (ακόμη) πιο επιθυμητά.

«Κοίτα τον αδερφό σου που τρώει όλο το φαγητό του».

Οι συγκρίσεις δεν είναι ποτέ καλές και εκείνες που αφορούν το φαγητό, δεν αποτελούν εξαίρεση. Κάθε παιδί είναι μοναδικό και δεν πρέπει να αισθάνεται πως κάποιο άλλο είναι «καλύτερο» και οφείλει να του μοιάσει.

«Άνοιξε το στοματάκι, έρχεται το αεροπλανάκι»..

Μια φράση «ακίνδυνη» που όμως δεν ωφελεί να την χρησιμοποιείτε, πολύ απλά διότι δεν είναι ανάγκη να του αποσπάσετε την προσοχή προκειμένου να βάλετε το κουτάλι στο στόμα του παιδιού. Γενικά, εάν τα παιδιά τρώνε πάντα με περισπασμούς όπως η τηλεόραση, αρνούνται να το κάνουν χωρίς αυτούς και δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην ποσότητα του φαγητού που καταναλώνουν.

«Μα μη με στεναχωρείς.. Εγώ που έκανα τόσο κόπο για να σου μαγειρέψω».

Αυτή η φράση λογίζεται ως συναισθηματικός εκβιασμός. Κάνουμε το παιδί να αισθάνεται υπεύθυνο για τα συναισθήματα κάποιου άλλου, ενώ στην πραγματικότητα, η συναισθηματική κατάσταση ενός άλλου ατόμου δεν εξαρτάται από αυτό.

«Φάε σαν άνθρωπος».

Φράσεις όπως «πρέπει να τρως σαν μεγάλο παιδί» είναι αρνητικές καθώς τα παιδιά τις βιώνουν ως «αποκλεισμούς» με συναισθηματικό κόστος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και τα παιδιά έχουν ανάγκη πάντοτε το σεβασμό.

«Άλλα παιδιά πεινούν κι εσύ πετάς το φαγητό σου»;

Tα παιδιά δεν είναι υπεύθυνα για την ευημερία μας, πόσο μάλλον για την ευημερία των παιδιών όλου του κόσμου. Τα παιδιά δεν γίνονται με την συγκεκριμένη φράση πιο ευαίσθητα σε σχέση με τα σοβαρά προβλήματα πολλών παιδιών στον πλανήτη. Αντίθετα, το μόνο που κατορθώνουμε είναι να τα κάνουμε να νιώθουν άσχημα για τα δικά τους γούστα και αποφάσεις.