Η ανατροφή των παιδιών απαιτεί υπομονή, επιμονή και, μεταξύ πολλών άλλων, επίγνωση. Όλα αυτά φυσικά δεν είναι εύκολα στην πράξη και γι’ αυτό, ακόμα κι αν έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, οι μέθοδοι που χρησιμοποιούμε δεν είναι μερικές φορές και οι πιο αποτελεσματικές. Οι «απειλές», η επιμονή, η δωροδοκία είναι κάποιες από αυτές. Το αποτέλεσμα; Το σπίτι μετατρέπεται σε… πεδίο μάχης. Τι κάνουμε λάθος;
Διαβάστε επίσης: 4 διατροφικές ελλείψεις που είναι συχνές στα παιδιά
Η σημασία της συναισθηματικής σύνδεσης
Τι χαρακτηρίζει το ιδανικό στυλ ανατροφής; Αρχικά, θα πρέπει να πούμε πως δεν υπάρχει «ιδανικό». Η κάθε οικογένεια επιλέγει εκείνο που θεωρεί πως της ταιριάζει καλύτερα. Αλλά, αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ορισμένα θετικά στοιχεία που μπορούν να αποτελέσουν κάποιες σταθερές για κάθε στυλ, αυτά θα ήταν: οι σαφείς κανόνες, τα σταθερά όρια και τα υψηλά επίπεδα στοργής. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας πολύ καλός συνδυασμός για την επίτευξη συνεργασίας, ενός αρμονικού περιβάλλοντος στο σπίτι και την ανάπτυξη ενός μη συγκρουσιακού δεσμού μεταξύ γονέων και παιδιών.
Με άλλα λόγια, εάν το παιδί σας «επαναστατεί», τότε μάλλον δε χρειάζεται να είστε πιο αυστηροί, αλλά να καλλιεργήσετε μια μεγαλύτερη συναισθηματική σύνδεση μαζί του. Τα παιδιά είναι σημαντικό να αισθάνονται ότι τα αγαπούν, τα αποδέχονται, τα ακούν και τα λαμβάνουν υπόψη. Εάν αυτά τα στοιχεία απουσιάζουν, τείνουν να εμφανίζονται προβλήματα συμπεριφοράς.
Αξιοποιήστε τη συναισθηματική σύνδεση για να σας ακούσει το παιδί
Για να επιτευχθεί σταδιακά η συναισθηματική σύνδεση, είναι σημαντικό να:
Κατανοήστε τις ανάγκες του παιδιού
Η συμπεριφορά κάθε παιδιού μας στέλνει μηνύματα που είναι ωφέλιμο να αποκρυπτογραφούμε. Η κακή συμπεριφορά ενός παιδιού δεν έχει ποτέ σκοπό να προκαλέσει ενόχληση ή να μας πληγώσει, αλλά αντικατοπτρίζει μια ανάγκη. Για παράδειγμα, ένα παιδί που δεν υπακούει ή φωνάζει μπορεί να αναζητά την προσοχή και την παρουσία του γονέα του.
Πριν επιπλήξετε ή κρίνετε τη συμπεριφορά του, προσπαθήστε να κατανοήσετε το κρυμμένο μήνυμα και δείξτε ενδιαφέρον για το τι χρειάζεται το παιδί εκείνη τη στιγμή.
Αντιδράστε θετικά
Μόλις γίνει κατανοητή η ανάγκη, το κλειδί είναι να ανακατευθύνετε την κατάσταση για να καλύψετε την ανάγκη… αλλιώς. Για παράδειγμα, όταν το παιδί φωνάζει, δώστε του την προσοχή που αναζητά και προτείνετέ του να κάνετε μια δραστηριότητα μαζί. Με αυτόν τον τρόπο, δεν προσπαθείτε να επιβληθείτε, αλλά να βοηθήσετε το παιδί να ικανοποιήσει την ανάγκη του με τον κατάλληλο τρόπο.
Δώστε αξία στα συναισθήματά του
Πριν χάσετε την ψυχραιμία σας και εστιάσετε στο να πείτε στο παιδί τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει, αφιερώστε λίγο χρόνο για να αναγνωρίσετε τα συναισθήματά του. Για παράδειγμα, στο θυμωμένο παιδί μπορείτε να πείτε: «Είσαι αναστατωμένος επειδή δε θέλεις να πάμε εκεί, σωστά; Κι εγώ νιώθω το ίδιο με εσένα μερικές φορές».
Αυτή η αναγνώριση δε σημαίνει ότι θα ενδώσετε στις επιθυμίες του παιδιού ή θα του επιτρέψετε να ξεπεράσει τα όρια. Απλώς θα του δείξετε πως το καταλαβαίνετε. Μέσω αυτής της κατανόησης και της σύνδεσης, είναι ευκολότερο για το παιδί να συνεργαστεί.
Προσφέρετε σαφείς οδηγίες και παραμείνετε συνεπείς
Τέλος, βεβαιωθείτε ότι οι κανόνες που πρέπει να ακολουθούνται είναι σαφείς στο παιδί και ότι οι συνέπειες όταν τους «σπάμε» είναι γνωστές εκ των προτέρων. Πολλές φορές, κάνουμε το λάθος να «τιμωρούμε» τις κακές συμπεριφορές και να το κάνουμε με βάση το πώς νιώθουμε. Μια μέρα που μπορεί να είμαστε για παράδειγμα πιο ήρεμοι, μια κακή συμπεριφορά του παιδιού μπορεί να περάσει σχεδόν απαρατήρητη. Αντίθετα, σε μια κακή μας ημέρα, η τιμωρία για την ίδια συμπεριφορά μπορεί να είναι δυσανάλογη.
Αυτό υπονομεύει την εμπιστοσύνη των παιδιών και τα μπερδεύει.
Δημιουργήστε έναν δεσμό αγάπης και σεβασμού
Εν ολίγοις, η συναισθηματική σύνδεση επιτρέπει στα παιδιά να αισθάνονται ασφαλή στο σπίτι τους και με τις φιγούρες αναφοράς τους. Χάρη σε αυτή, καταλαβαίνουν ότι οι γονείς τους θέλουν μόνο ό,τι είναι καλύτερο για αυτά και ότι είναι εκεί για να τα συνοδεύουν, να τα καθοδηγούν και να τα προσανατολίζουν, και όχι απλώς για να αναζητούν την υπακοή τους. Η αγάπη και ο σεβασμός κάνει τελικά τη συνύπαρξη με τα παιδιά μας ουσιαστική και αρμονική.