Σχεδόν όλοι οι γονείς, όταν μαθαίνουμε ότι θα αποκτήσουμε παιδί, αρχίζουμε να φανταζόμαστε πώς θα είναι. Και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δημιουργούμε μια εικόνα που δεν είναι πραγματική για εκείνο, αλλά ουσιαστικά προβάλλει μονάχα τις επιθυμίες μας. Για παράδειγμα, μπορεί να θέλουμε το παιδί μας να είναι σαν εμάς ή ακόμα και να πετύχει τους στόχους που εμείς δεν μπορέσαμε. Περιμένουμε ίσως επίσης το παιδί μας να είναι πιο έξυπνο και πιο ικανό από εμάς σε πολλούς τομείς.
Προκειμένου να εκπληρώσουμε λοιπόν τις τυχόν προσδοκίες μας, καταβάλουμε όλες τις προσπάθειές μας για να γίνουμε το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας, ξεχνώντας όμως ίσως κάτι βασικό: Τα παιδιά έχουν το δικό τους χαρακτήρα, τα δικά τους γούστα, συναισθήματα, προβληματισμούς, ιδέες. Μπορεί να είναι περισσότερο ντροπαλά από εμάς, πιο δυνατά ή πιο αδύναμα, πιο έξυπνα ή και όχι και ούτω καθεξής. Γιατί λοιπόν αυτό να είναι τόσο δύσκολο συχνά να το αποδεχτούμε;
Διαβάστε επίσης: Γιατί πρέπει να δίνουμε στα παιδιά όλη μας τη στοργή
Αφήνοντας τα παιδιά ελεύθερα
Ως γονείς, οφείλουμε να αποδεχτούμε το παιδί όπως είναι και να το βοηθήσουμε να εξελιχθεί. Όσο κι αν το έχουμε φανταστεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μια μέρα το παιδί θα πάρει το δρόμο του και θα είναι αυτό που είναι, όσο κι να το προτρέπουμε να είναι… κάποιος άλλος.
Είναι ζωτικής σημασίας λοιπόν, να επικεντρωνόμαστε στην εκπαίδευση του παιδιού για να ενισχύσουμε τις ικανότητες που εκείνο πραγματικά διαθέτει. Να σεβόμαστε τα χαρακτηριστικά και τον τρόπο ύπαρξης του παιδιού, χωρίς να προσπαθούμε να το αλλάξουμε. Έτσι μόνο άλλωστε μπορούν τα παιδιά να αναπτύξουν αυτοεκτίμηση.
Αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας όπως είναι
Άγχος, τεμπελιά, επιθετικές συμπεριφορές, κυκλοθυμία, υπερκινητικότητα, όλα αυτά είναι φυσιολογικές καταστάσεις και συναισθήματα και ως γονείς πρέπει να τα αποδεχτούμε για να βοηθήσουμε το παιδί να τα αντιμετωπίσει. Δεν έχει σημασία εάν εμείς θέλαμε το παιδί μας να είναι καλό στο ποδόσφαιρο, στο χορό, στη γλώσσα ή στις τέχνες, να είναι τελικά το «καλύτερο» παιδί. Έχει σημασία σε τι πραγματικά το ίδιο έχει κλίση, τι του αρέσει και ποια είναι πραγματικά τα στοιχεία του χαρακτήρα του.
Φανταστείτε άλλωστε πώς νιώθει ένα παιδί όταν δεν έχει αποδοχή από την ίδια του την οικογένεια…
Γνωρίστε και καθοδηγήστε το παιδί
Κατευθύνετε τις προσπάθειές σας στο να μάθετε τι αρέσει πραγματικά στο παιδί σας, ποια είναι τα δυνατά του σημεία και το αντίθετο, τι ουσιαστικά το παρακινεί. Έτσι, θα μπορείτε να κατευθύνετε όλη σας τη δύναμη για να το καθοδηγήσετε με τον σωστό τρόπο. Επίσης, θα μπορείτε να αποδεχτείτε τις αποτυχίες του και να «γιορτάσετε» τα επιτεύγματά του.
Τα παιδιά είναι άνθρωποι, δεν είναι επιθυμίες. Είναι σαφές επομένως πως εκείνο που μετρά είναι να τα κατανοήσουμε, να τα γνωρίσουμε και αναλόγως, να τους δώσουμε καλές κατευθυντήριες γραμμές.
