Η αλήθεια είναι πως οι πιο πολλοί δυσκολευόμαστε να φανταστούμε ένα παιδί που αρνείται τη σωματική επαφή. Γενικά, έχουμε στο νου μας τα παιδιά ως τρυφερά και στοργικά πλάσματα που χρειάζονται και απολαμβάνουν τα φιλιά, τις αγκαλιές και τα χάδια από τους γονείς τους. Αυτό βέβαια δεν ισχύει απαραίτητα για όλα.
Προτού… πανικοβληθείτε, είναι σημαντικό να θυμάστε ότι συνήθως αυτή η στάση δεν κρύβει κάποιο πιθανό και μάλιστα σοβαρό πρόβλημα. Αυτού του είδους η άρνηση έχει πιο πολύ να κάνει με τις προσωπικές προτιμήσεις του κάθε παιδιού και φυσικά κατά πολύ με το αναπτυξιακό του στάδιο παρά με εσάς. Ωστόσο, είναι απαραίτητο πάντα να κατανοούμε γιατί συμβαίνει το οτιδήποτε αφορά το παιδί μας έτσι ώστε να του προσφέρουμε εκείνο που το ίδιο έχει περισσότερη ανάγκη.
Διαβάστε επίσης: Το «τεστ του σπιτιού»: Ένα παράθυρο στον συναισθηματικό κόσμο του παιδιού μας
Δεν του αρέσει να το αγγίζουν και ήταν πάντα έτσι
Το παιδί σας ήταν πάντα απρόθυμο να δεχτεί τη σωματική επαφή ή μόνο τον τελευταίο καιρό;
Εάν δεν έχει αναζητήσει ποτέ ή δεν απολαμβάνει ιδιαίτερα από μικρό τις σωματικές εκφράσεις στοργής, τότε αυτό το χαρακτηριστικό μπορεί να είναι μέρος της ιδιοσυγκρασίας του. Απλώς δηλαδή, έτσι είναι και αυτό δεν έχει να κάνει με εσάς.
Μην ξεχνάτε ότι οι γλώσσες αγάπης του κάθε ατόμου είναι διαφορετικές. Το πώς δηλαδή εκδηλώνουμε και το πώς δεχόμαστε την αγάπη, διαφέρει. Δεν χρειάζεται να αρέσουν απαραίτητα σε όλους μας τα φιλιά και οι αγκαλιές.
Δώστε προσοχή στο αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού
Εάν ένα παιδί που ήταν στοργικό ξαφνικά σταματά να είναι, είναι καλό να σκεφτείτε το στάδιο της ανάπτυξης που διανύει αυτή τη στιγμή. Μπορεί το παιδί να βρίσκεται σε διαδικασία ανακάλυψης της δικής του ταυτότητας και να επιθυμεί να απομακρυνθεί έως ένα βαθμό από τον έλεγχο των ενηλίκων (προεφηβεία- εφηβεία).
Γενικά, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, ο εσωτερικός τους κόσμος γίνεται πιο περίπλοκος με αποτέλεσμα καινούρια συναισθήματα να κάνουν την εμφάνισή τους. Αυτό μπορεί να κάνει ένα παιδί λιγότερο αυθόρμητο και με πιο έντονο το αίσθημα της ντροπής. Για παράδειγμα, δεν είναι διόλου απίθανο ένα παιδί αν είναι με τους φίλους του και θέλει να δείξει μεγαλύτερο, να μας απομακρύνει και μάλιστα με απότομο τρόπο.
Μήπως το παιδί δεν το έχει μάθει;
Μήπως τελικά τα φιλιά και οι αγκαλιές δεν αρέσουν ούτε σε εσάς;
Εμείς οι ενήλικες έχουμε επίσης τη δική μας γλώσσα αγάπης και υπάρχουν γονείς που δεν χαϊδεύουν πολύ συχνά τα παιδιά τους. Ο τρόπος που εκφράζουν τη στοργή τους είναι διαφορετικός, αλλά αυτό βέβαια κατά συνέπεια καθιστά πιο δύσκολο για το παιδί να δέχεται τέτοιες κινήσεις και χειρονομίες
Συναισθηματικά αίτια
Είναι επίσης πιθανό αυτή η συμπεριφορά να φανερώνει μια συναισθηματική δυσκολία που αντιμετωπίζει το παιδί. Για παράδειγμα, ζήλια αν πρόσφατα απέκτησε αδερφάκι, ανασφάλεια αν νιώθει ότι δεν λαμβάνει την προσοχή που χρειάζεται.
Είναι λοιπόν κι αυτός ένας τρόπος να δείξει το παιδί τη δυσαρέσκεια, τη διαφωνία ή τη λύπη του, συναισθήματα που δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί με καλύτερο τρόπο.
Τι μπορείτε να κάνετε
Σε γενικές γραμμές, είναι ωφέλιμο να:
- Σεβαστείτε τα συναισθήματα και τις επιλογές του παιδιού. Αν δεν θέλει να σας φιλήσει ή να σας αγκαλιάσει, μην το πιέζετε. Αποδεχτείτε την άρνησή του και μην προσπαθήσετε να το αναγκάσετε να κάνει κάτι που δεν επιθυμεί.
- Εκφράστε την αγάπη σας με άλλους τρόπους. Είτε πρόκειται για μια προσωρινή φάση είτε για μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση, να θυμάστε ότι μπορείτε να δείξετε στοργή με λόγια ενθάρρυνσης και αναγνώρισης, αλλά και με τον ποιοτικό χρόνο που περνάτε μαζί.
- Εάν πιστεύετε ότι το παιδί σας αρνείται τη σωματική επαφή επειδή αισθάνεται λυπημένο ή θυμωμένο, βοηθήστε το να εκφράσει αυτό που το ενοχλεί, να το καταλάβει και να το ονομάσει. Και, φυσικά, κάντε ό,τι μπορείτε για να αλλάξετε ό,τι το προβληματίζει.
Όλοι μας χρειαζόμαστε αγάπη
Εν ολίγοις, είναι σύνηθες για πολλά παιδιά να μην θέλουν να τα αγγίζουν σε κάποια φάση της ζωής τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζονται αγάπη. Όλοι μας άλλωστε θέλουμε να νιώθουμε ασφάλεια, αποδοχή και στοργή.
Επομένως αντί να αναγκάζουμε τα παιδιά να κάνουν κάτι που δεν θέλουν, είναι προτιμότερο τελικά να προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά μας στις δικές τους ανάγκες.