Ο όρος «γονείς ελικόπτερα» επινοήθηκε για πρώτη φορά το 1969, όταν ο Δρ Χάιμ Γκίνοτ τον χρησιμοποίησε για να περιγράψει τους γονείς που «κρέμονται» πάνω από τα παιδιά τους.

Σχεδόν 50 χρόνια αργότερα, ο όρος χρησιμοποιείτε στην κοινή καθομιλουμένη, ως κωδικό όνομα για τις μαμάδες και τους μπαμπάδες που ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των παιδιών τους.

Πιο πρόσφατα, το 2015, η ψυχίατρος Σίμι Κανγκ εισήγαγε, μέσα από το βιβλίο της The Dolphin Way: A Parent’s Guide to Raising Healthy, Happy, and Motivated Kids -Without Turning into a Tiger έναν νέο όρο στο λεξιλόγιό μας – τους «γονείς δελφίνια».

Διαβάστε επίσης: Γονείς «ελικόπτερα»: 5 διακριτικά σημάδια ότι μπορεί να είστε ένας από αυτούς

Για να καταλάβουμε όμως τους «γονείς δελφίνια» πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τους «τίγρεις».

Όπως η τίγρη είναι δυνατή και εμπνέει φόβο και σεβασμό, έτσι και ο γονιός «τίγρης» είναι αυστηρός με το παιδί του, απαιτεί από εκείνο να υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και να αριστεύει σε ό,τι κι αν κάνει.

Οι υποστηρικτές αυτού του μοντέλου διαπαιδαγώγησης ισχυρίζονται πως οι αυστηροί κανόνες υπακοής μαθαίνουν στο παιδί να είναι πιο παραγωγικό, δραστήριο και υπεύθυνο.

Επιπλέον, τονίζουν πως το παιδί μαθαίνει πως πρέπει να σέβεται τους γονείς και τους μεγαλύτερους σε ηλικία.

Αν σας θυμίζει κάτι η φράση «περιμένουμε πολλά από εσένα, γιατί ξέρουμε ότι μπορείς να τα καταφέρεις», είναι πιθανόν και οι δικοί σας γονείς να ακολουθούσαν αυτή τη στρατηγική.

Τι είναι ο γονείς «δελφίνια»;

Η Κανγκ, θέλοντας να αποφύγει την υπερβολή αυτού του μοντέλου, δημιούργησε τον δικό της οδηγό για την ανατροφή ευτυχισμένων και επιτυχημένων παιδιών, με έμφαση στην ισορροπία ανάμεσα στη δομή και την κατανόηση των μοναδικών αναγκών του κάθε παιδιού.

Τα δελφίνια είναι ευφυή πλάσματα γνωστά για την παιχνιδιάρικη διάθεση και την κοινωνικότητά τους.

Αυτού του είδους οι φροντιστές καθοδηγούνται από την επιθυμία να βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτυχθούν ώστε να αποκτήσουν υγιή ανεξαρτησία και συναισθηματική νοημοσύνη, δίνοντας έμφαση στην ανακάλυψη και την εξερεύνηση.

Στόχος τους είναι η διαμόρφωση των κατάλληλων ορίων και περιορισμών, διατηρώντας, παράλληλα, ευαισθησία απέναντι στα παιδιά.