Συχνά, επικοινωνούμε με τα παιδιά μας χρησιμοποιώντας φράσεις, όπως: «Σου αρέσει αυτό;», «Έχει καλή γεύση το φαγητό σου;», «Τι άλλο θα ήθελες να κάνουμε;», «Μπράβο σου», «Τι ωραίο αυτό που έφτιαξες» κ.τλ. Τέτοια αυθόρμητα λόγια, δεν είναι απαραίτητο να εκφράζονται πάντα από πλευράς μας. Ο λόγος; Ότι μετατοπίζουν την εστίαση του παιδιού από το να βιώσει πλήρως τη στιγμή με τις αισθήσεις και τα συναισθήματά του στην ανάλυση της εμπειρίας του διανοητικά.

Με άλλα λόγια, αντί τα παιδιά να ζουν απλά το τώρα, μπαίνουν σε μια διαδικασία να συλλογιστούν ό,τι αισθάνονται.

Αντί δηλαδή να απολαμβάνουν το φαγητό τους με όλες τους τις αισθήσεις, αρχίζουν να το κρίνουν. Αντί να αφήνονται την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού και να ανταποκρίνονται φυσικά σε αυτό, αρχίζουν να εξετάζουν τις πράξεις τους. Αντί να απορροφώνται πλήρως από μια δραστηριότητα, χωρίς συγκεκριμένο στόχο, αξιολογούν την απόδοσή τους, κατανοώντας ότι υπάρχει προσδοκία να τα πάνε καλά.

Διαβάστε επίσης: Kάθε παιδί πρέπει να έχει αυτές τις 3 δεξιότητες

Άθελά μας, οδηγούμε τα παιδιά στο να σταματήσουν να βιώνουν τη στιγμή

Έτσι, είναι σα να αποσυνδέονται από το σώμα τους και να ζουν στο μυαλό τους, το αντίθετο από αυτό που εμείς, ως ενήλικες, προσπαθούμε να μάθουμε μέσω του διαλογισμού, της επίγνωσης και άλλων πρακτικών που στοχεύουν στην επανασύνδεσή μας με το σώμα μας.

Γιατί άραγε συνηθίζουμε να το κάνουμε αυτό;

Μήπως νιώθουμε άβολα στη σιωπή; Δυσκολευόμαστε να βρισκόμαστε στην παρούσα στιγμή και η αφήγηση της εμπειρίας του παιδιού είναι ένας τρόπος να αποσπάσουμε την προσοχή μας;

Φυσικά, είναι σημαντικό να περιγράφουμε στα παιδιά μας όσα βιώνουν ή κάνουν, ώστε να μπορούν να κατανοήσουν τον κόσμο και τα συναισθήματά τους καλύτερα. Αλλά μάλλον όχι τόσο συχνά όσο οι περισσότεροι από εμάς το κάνουμε.

Τα παιδιά πρέπει πρώτα να βιώσουν τα συναισθήματά τους πριν τα βοηθήσουμε να τα κατανοήσουν μέσω ανάλυσης και «ετικετών».

Παιδιά και μίμηση

Τα παιδιά συνηθίζουν να παρατηρούν και να αντιγράφουν ό,τι κάνουν οι άνθρωποι γύρω τους. Ακόμη και με ελάχιστη λεκτική καθοδήγηση, εάν είναι μέρος δραστηριοτήτων στο σπίτι και εκτός, μπορούν να μάθουν πολλά.

Ακόμα κι όταν το παιδί είναι αναστατωμένο, προτού εξηγήσουμε την κατάσταση, χρειάζεται απλά να είμαστε εκεί γι’ αυτό και να του παρέχουμε αρχικά ένα χώρο αγάπης όπου θα μπορεί να εκδηλώσει ό,τι νιώθει.

Δοκιμάστε να μείνετε στη σιωπή με το παιδί σας

Για περίπου μισή ώρα, αφήστε το τηλέφωνό σας στην άκρη και παραμείνετε παρόντες στη στιγμή. Αποφύγετε να σχολιάσετε, να δώσετε οδηγίες, να κάνετε ερωτήσεις, να επαινέσετε. Αφεθείτε και γελάστε όταν γελά, ανταποκρινόμενοι στα συναισθήματά του σιωπηλά. Παρατηρήστε πώς αυτός ο τρόπος σας κάνει να νιώθετε καθώς και πώς επηρεάζει το παιδί σας.

Ίσως είναι μια ευκαιρία να συνδεθείτε διαφορετικά μαζί του, χωρίς μάλιστα να καταβάλλετε καμιά προσπάθεια.