«Να τον αφήνεις να κλαίει, να μην πηγαίνεις στο δωμάτιό του. Μια δυο τρεις φορές θα πλαντάξει και μετά θα συνηθίσει πως δεν θα πας, και θα σταματήσει»

«Αα, η καινούργια τάση της παιδαγωγικής λέει να είμαστε μαζί με τα μωρά το βράδυ και να μην τα αφήνουμε να κλαίνε για να νιώθουν την αγάπη»

«Να του δίνεις από μωρό σκληρά φαγητά γιατί βοηθάει το iq. Αν του δίνεις λιωμένα, δεν θα γίνει έξυπνο. Το λένε όλοι οι ψυχολόγοι»

Αυτά είναι 2-3 απλά παραδείγματα από τα δεκάδες που ακούς καθημερινά όταν έχεις παιδί. Ρωτήσεις – δεν ρωτήσεις. Που ρωτάς δηλαδή γιατί όλο και κάτι τυχαίνει που δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς και αναπόφευκτα, πάντα καλοπροαίρετα, το συζητάς με εκείνη που το ζει ή το έχει περάσει ήδη.

Μέγα λάθος φίλη μου! Μέγα, που το καταλαβαίνεις όταν το κάνεις, αλλά θα το ξανακάνεις γιατί καμία δεν μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς πάρλα και συμβουλές.

Μόλις ρωτήσεις το οτιδήποτε λοιπόν, με ύφος επαΐοντα, θα σου πει η καθεμιά τη δική της άποψη και τη δική της εμπειρία. Το επιχείρημα που ισχυροποιεί την άποψη είναι α. ο ψυχολόγος που το λέει, β. το βιβλίο που το γράφει ή γ. η φίλη που το έχει εφαρμόσει σε πολλά παιδιά.

Αν είχα διαβάσει όλα αυτά τα βιβλία που μου έχουν προτείνει για να γίνεις καλός γονιός, δεν θα είχα χρόνο για να ασχοληθώ με το παιδί. Θα διάβαζα μόνο και ο σκληρός μου δίσκος θα είχε σίγουρα «κρασάρει».

Δεν λέω πως δεν θα ζητήσεις συμβουλή ή δεν θα ακούς πια και κανέναν. Και θα συζητήσεις, και θα αντιγράψεις και θα εφαρμόσεις ή θα δοκιμάσεις κάτι που ενδεχομένως να μην είχες σκεφτεί η ίδια ή να μην είναι του δικού σου ύφους.

Η μικρή μου εμπειρία πάντως και το γράφω με ειλικρινή σεμνότητα διότι προφανώς είναι μηδαμινή μπροστά σε γυναίκες που έχουν μεγαλώσει πολλά παιδιά, μου έχει δείξει πως οδηγός είναι η αγάπη και όχι τα βιβλία. Τα συγγράμματα βοηθούν και μάλιστα μπορεί να βοηθούν ακόμη περισσότερο γυναίκες που ενδεχομένως ζουν σε μικρότερες κοινωνίες και δεν έχουν τόσα ερεθίσματα όσα εμείς, τόσες προσλαμβάνουσες. Δεν γράφτηκαν τυχαία ασφαλώς και βοηθούν όταν βραχυκυκλώνεις – που θα συμβεί αρκετές φορές. Βοηθούν σε μεγάλα διλήμματα και βοηθούν όταν διαφωνείς με τον πατέρα. Το ίδιο και οι ψυχολόγοι.

Το βράδυ όμως που αποφασίσαμε να τον αφήσουμε να κλαίει, κλαίγαμε και εμείς έξω από την πόρτα του. Και θα μου πεις «να αντέξεις». Όχι λοιπόν, δεν θέλω να αντέξω, ούτε θέλησα να αντέξει κι εκείνος ένα κλάμα μέχρι να του κοπεί η ανάσα.  Το νιώθω απάνθρωπο και ας έρθει ο Φρόιντ να μου πει πως τον κάναμε κακομαθημένο και δεν του βάλαμε όρια.

Παρένθεση: όσο γράφω, συνειδητοποίησα ότι σβήνω τη λέξη «νομίζω» και την αλλάζω με το ρήμα «νιώθω» – διότι περί αυτού πρόκειται.

Τι νιώθεις πως χρειάζεται το παιδί σου για είναι χαρούμενο, υγιές και ευτυχισμένο; Τα παιδιά και οι γονείς είναι εκατομμύρια, τόσοι και οι τρόποι ανάλογα με τους χαρακτήρες. Ακούμε την ψυχή μας, την ψυχή του παιδιού μας, διυλίζουμε τις συμβουλές των ψυχολόγων και πορευόμαστε.

Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια εποχή που υπερβάλουμε για τα πάντα: να φάει σωστά (βιολογικά), να είναι απαλά τα αφρόλουτρα και τα γαλακτώματα για το δέρμα, να είναι οικολογικά τα ρούχα και τα απορρυπαντικά, να έχει κάτι για να μην ζηλεύει των άλλων, να ακούει όλες τις μουσικές για να μάθει, να πηγαίνει παντού για να ανοίξει ορίζοντες, να να να… Καλά κάνουμε και έτσι πρέπει και κάνω κι εγώ τα περισσότερα. Όμως, προσπαθώ να αφουγκραστώ, όλο και περισσότερο, τι θέλει και ο ίδιος. Το φαγητό και τα οικολογικά έχουν πάρει υστερική μορφή (ήταν αναπόφευκτο με τόσο χημεία γύρω μας), αλλά ΟΚ, μην τρελαθούμε κιόλας. Και θα τον πάμε με τον πατέρα του σε εκθέσεις (άλλωστε ζωγραφίζουν μαζί) αλλά αν δεν θέλει μια ακόμη Πινακοθήκη; Στο ΕΜΣΤ το καλύτερό του ήταν να ανεβοκατεβαίνει τις κυλιόμενες. Θα μου πεις, σημασία έχει ότι πήγε και κάτι είδε.

Εννοείται, απλώς θέλω να πω πως καλύτερα να μεγαλώνουμε τα παιδιά με αγάπη και ηρεμία και προσωπική ενσυναίθηση παρά να κυνηγάμε συνεχώς ένα φάντασμα τελειότητας. Γιατί έτσι χάνουμε την ουσία του μεγαλώματός τους που είναι η παρατήρηση και η ανταλλαγή.