Όχι ότι δεν έχει ποιος να τον προσέχει – έχει τον μπαμπά του, που ασχολείται πολύ μαζί του, και τον προσέχει. Αλλά όχι όλη μέρα και κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Λογικό. Οπότε και εκείνος αυθόρμητα, είπε αυτό.

Και σκεφτόμουν πως δεν τον απασχόλησε καθόλου αν πονάω, αν και ξέρει πια στα πέντε και κάτι του, και τι σημαίνει πόνος και πως όλοι πονάμε και όχι μόνο εκείνος.

Διαβάστε επίσης: Είμαι μία μέτρια μάνα

Όμως, ο Άρης είναι αβοήθητος. Αυτό μου καρφώθηκε ξαφνικά στο μυαλό και το ίδιο αυθόρμητα σας το γράφω. Δίκιο έχει. Αν εμείς δεν μπορούμε, εκείνος τι θα κάνει;

Αυτό είναι κάτι που μου είχε πει κάποιος όταν ο Άρης ήταν πολύ μικρός και με ξυπνούσε συνέχεια (όπως κάνει συχνά ακόμη για πάρλα και νερό και…) γύρω στα δύο. «Μην του λες ότι δεν έχεις κοιμηθεί ή ότι είσαι κουρασμένη. Τα παιδιά δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτα άλλο εκτός από τον δικό τους κόσμο και τις δικές τους ανάγκες αποκλειστικά». Μου εντυπώθηκε και δεν του ξαναείπα τίποτα ποτέ. Όμως δεν το είχα αισθανθεί τόσο έντονα και ξεκάθαρα όπως με αυτή, την τόσο καθάρια εκ μέρους του, φράση. Όσα μου είπαν δηλαδή, τα είπε ο ίδιος με πέντε λέξεις.

Και μετά ξεκινούν διάφορες σκέψεις και αναγωγές. Πρώτη η αυτονόητη – όσο πιο ανεξάρτητα προσπαθήσουμε να κάνουμε τα παιδιά μας, τόσο λιγότερο θα μας έχουν ανάγκη και τόσο λιγότερο θα περιστρέφονται μεγαλώνοντας γύρω από τον εαυτό τους. Πόσο δύσκολο ε; Πόσο ωραίο είναι να σε έχουν ανάγκη και να είσαι συνεχώς εσύ ο ήρωας κάποιου. Και όμως, πρέπει σύντομα οι μανάδες να αποχωριστούν αυτόν τον ρόλο, του σωτήρα, του από μηχανής Θεού για όλα. Δεν το έχω επιτύχει αφού ακόμη του δίνω φαγητό εγώ με το κουτάλι όταν είναι φαγητό που δεν του αρέσει τελείως και καμιά φορά του πλένω ακόμη τα δόντια – με μεγάλη ντροπή τα ομολογώ όλα αυτά.

Μετά, σκέφτομαι την ανημπόρια, την πραγματική ανημπόρια και πόσο εγωιστή σε κάνει. Και τι να έκανε, δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι η κατάκοιτη μάνα μου (μία πρώην super woman δε) τρία χρόνια σε ένα κρεβάτι; Να μην λέει για τον εαυτό της; Να μην παίρνει συνέχεια τηλέφωνο εσένα που τρέχεις και πνίγεσαι και της λες «Μα μόνο τον εαυτό σου σκέφτεσαι; Εμείς καιγόμαστε στη δουλειά και έχω και μωρό παιδί και πρέπει να φροντίζω και εσένα!». Άλλη μια ντροπή. Τα λέω όλα αυτά, μήπως κάποιον προλάβω ή τον βοηθήσω να κατανοήσει καλύτερα έναν ανήμπορο άνθρωπο. (Εντάξει, ξέρω και γονείς που ό,τι και να έχουν, δεν απασχολούν τα παιδιά τους ποτέ – εμένα η δικιά μου ήταν στο άλλο άκρο, πόσο μάλλον που ζούσε και 20 χρόνια μόνη της μετά από μεγάλη ερωτική απογοήτευση ενός έρωτα που την είχε κάνει άλλον άνθρωπο, ενώ είχε χωρίσει πιο πριν από τον μπαμπά).

Ας επανέλθουμε στα παιδιά. Η φίλη μου η Νίκη, νονά του Αρη και λατρεμένος μου άνθρωπος, έχει δυο μεγάλα αγόρια, 28 και 23 χρονών. Όταν της είπα λοιπόν όλες τις παραπάνω σκέψεις, μου αντιγύρισε «Μην νομίζεις, αυτό δεν το αποχωρίζονται ποτέ τα παιδιά. Για πάντα θα πρέπει ΕΣΥ ως μάνα να είσαι καλά για την περίπτωση που σε χρειαστούν». Σωστό και λογικό. Έτσι έμαθαν, έτσι είναι οι ρόλοι και πιστεύω ωραίο είναι να αποτελείς για πάντα τη σταθερά τους, όχι ευνουχιστικά όπως ανέφερα στην παραπάνω παράγραφο, αλλά ουσιαστικά. Για αυτό, δεν χρειάζεται να αποποιηθείς και ποτέ τον ρόλο του γονιού για να γίνεις φιλαράκι. Η γονεϊκή φιγούρα οφείλει πάντα να είναι υποστηρικτική, προστατευτική και γεμάτη κατανόηση και όρια φυσικά. Ο φίλος οφείλει να είναι όλα αυτά, αλλά έχει και τις αντίστοιχες απαιτήσεις. Εσύ δεν μπορείς να απαιτείς από το παιδί σου να σε κατανοήσει και να σε στηρίξει όπως θα έκανε ένας φίλος ή ο σύντροφός σου.

Και κάπως έτσι καταλήγω πως πρέπει να κατανοήσουμε καλά ότι τα παιδιά είναι αυτά τα υποφερτά (και όχι ανυπόφορα) εγωιστικά πλάσματα.